217. niddiriMchi bAlajalanidhivalenE (నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే)

 ANNAMACHARYA

217. నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే

niddiriMchi bAlajalanidhivalenE 

Introduction: At first glance, this keerthana appears simple. But on closer examination, we realize that it is composed in an inverted manner. Delving even deeper, it becomes evident that it also carries symbolic meaning. 

We have often reflected on how Annamacharya transcended this impure, sin-stained world and rose to spiritual heights beyond the reach of ordinary humans. Yet, because he rarely articulates the precise state or emotions he experienced, a certain ambiguity remains in our understanding. 

It becomes apparent that the devotion and surrender he speaks of are not something we can attain easily in our current level of conscious awareness. 

The word "niddirinchī" (నిద్దిరించీఁ = after falling asleep) in this context refers to actions or realizations that arise only after leaving behind the current conscious state. It implies a realm beyond ordinary human effort—something that cannot be achieved merely through will or discipline. 

It is precisely this subtle and profound truth that Annamacharya seeks to communicate through this keerthana. 

Annamacharya invites us to witness a surrender that is beyond action, beyond identity — a surrender born of stillness.

 

Summary of the Poem:

Chorus: O fellow men, like the milky ocean provides support to the lord, commit such harmonious service to the Lord. 

(Annamacharya reached celestial plane – of milky ocean). 

First Stanza: Annamacharya requesting Sridevi and Bhudevi thus: “He listens to our pleas until dawn, continuously showering compassion upon those in need, heedless of His own weariness. Look—He has already lain down! This benefactor of the great yogis will not rest until He feels the gentle, rhythmic sway of the cradle. So, gracious ladies Sridevi and Bhudevi, rock the cradle slowly; only then will He fall into a tranquil sleep”. 

Second Stanza: Annamacharya addresses the divine ladies Sridevi and Bhudevi: "He bestows sweet fragrances upon the world while shielding it from the searing heat of his inner self. In a continuous rhythm, He breathes in and out, filling every living being with vital energy. Yet, He conceals Himself behind expansive bluish shades, allowing beings to sense time for only a fleeting moment. O gracious ladies, gently draw the mosquito net over His eyes so that no light falls upon them, and He may then rest in peaceful sleep." 

Third Stanza: Concerned of the rest to the Lord, Annamacharya addresses the blessed ladies Sridevi and Bhudevi  “It appears not much time left for the dawn. Hope the Lord gets enough rest. He is too eager to end the Yoga Nidra to bless the universe. This Venkateswara is the rarest of the rare. Esteemed ladies you may think of moving the fans fit for Royals vigorously.” 

 

Implied meaning:

Chorus: Just as the milky ocean lay still, offering restful support to the reclining Lord, can you too surrender those very feet—not by striving, not by claiming, but in silent composure—to the beloved Sri Ramana? 

First Stanza: Before we — with our burdened, longing minds — could even begin to grasp it, he had already stilled his thoughts, laid aside all his accumulated learning, and poured out compassion — gently, patiently, without holding back. Who can say what state he entered? Who can describe how he experienced it? Even the great sages, Yogis among Yogis, look to him for deliverance  

Second Stanza: The Lord, like a silent witness, offers only as much warmth as the world can hold — never more than needed. His breath — the gentle rhythm of inhaling and exhaling — sustains all life, as if He showers beings with subtle energy, breath by breath.

He conceals His actions within the infinite depth of dark blue — a colour that hides more than it reveals. Through that concealment, He maintains the mystery of creation. 

To humans, time feels real — but it is only felt in the flicker between the opening and closing of the eyelids (i.e. the moment of birth and the moment of death. Between these blinks, man believes in time. 

And to preserve this illusion, to veil the divine dance from being prematurely grasped, He draws a thin screen — like a mosquito net — delicate, barely visible, yet enough to keep the sacred beyond the reach of the inquisitive mind. 

Third Stanza: He emerged swiftly from his yogic trance, moved by compassion that embraced all worlds. Descending upon the sacred hills of Venkatagiri, He who is rarely beheld, Became the object of universal reverence. Surpassing even that exalted state, the most awakened beings, the sages who had touched the heights of truth, Waved royal fans before him —In joyous service to the One who needs no service.

 

 

అధ్యాత్మ కీర్తన
రేకు: 88-6 సంపుటము: 5-343	Copper Leaf:88-6 Volume: 5-343
నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే ఒద్దిక శ్రీరమణునికి నొత్తరే పాదములు॥పల్లవి॥   వేఁగుదాఁక జిత్తగించి విద్దెలెల్లనాదరించి బాగుగాఁ గృపారసము పంచి పంచి యేగతిఁ బవళించెనో యెట్ల భోగించెనో యోగీంద్రవరదుని నూఁచరే వుయ్యాలను ॥నిద్ది॥   వాలుగన్నుల రెప్పల వడదాఁకి తను తావి చాలుకొన నూర్పుకలు చల్లి చల్లి నీలవర్ణపుగుణము నెరపుచు నొకయింత కాలము కన్నుల దిప్పీఁ గప్పరే దోమతెర ॥నిద్ది॥   సరగున యోగనిద్ర చాలించి లోకమెల్ల కరుణించఁ దలఁచి వేంకటగిరిపై అరుదుగ సకలలోకారాధ్యుఁడాయె మించి విరివి నాలవట్టాలు విసరరే సతులు ॥నిద్ది॥	niddiriMchi bAlajalanidhivalenE voddika SrIramaNuniki vottarE pAdamulu॥pallavi॥ vEgudAkA jittagiMchi vidyalella nAdariMchi bAgugA gRpArasamu paMchi paMchi yEgati bavvaLiMchenO yeTla bhOgiMchenO yOgIMdravaraduni vUcharE vuyyAlanu ॥niddi॥  vAlugannula reppala vaDadAki tanutAvi chAlukonna vUrpulu challi challi nIlavarNapuguNamu neravuchu nokayiMta- kAlamu gannula dippikapparE dOmatera ॥niddi॥  sarugana yOganidra chAliMchi lOkamella garuNiMcha dalachi vEMkaTagiripai aruduga sakalalOkArAdhyuDayi miMchi virivi nAlavaTTAlu visararE satulu ॥niddi॥

 

Details and explanations:

నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే
ఒద్దిక శ్రీరమణునికి నొత్తరే పాదములు

 niddiriMchi bAlajalanidhivalenE

voddika SrIramaNuniki vottarE pAdamulu ॥pallavi॥

word to word meaning:  నిద్దిరించీఁ (niddiriMchi) = after falling asleep;  బాలజలనిధి (bAlajalanidhi) = milky ocean; వలెనే (valenE) = like; ఒద్దిక (voddika) union, harmony; శ్రీరమణునికి (SrIramaNuniki) = Lord Sriramana; నొత్తరే పాదములు (vottarE pAdamulu) = to gently press the feet (to relieve the pain). 

Literal Meaning: O fellow men, like the milky ocean provides support to the lord, commit such harmonious service to the Lord. 

Implied meaning: Just as the milky ocean lay still, offering restful support to the reclining Lord, can you too surrender those very feet—not by striving, not by claiming, but in silent composure—to the beloved Sri Ramana? 

Explanation: 

Part 1:  Explaining the terms and their significance: 

"నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే" This is not an act of doing, but a dissolving. No declarations. No effort. Only a quiet offering of one’s being, as if truth itself, like the ocean, brings forth what it must—forever fresh, ungraspable, and yet infinitely gentle. 

The ocean doesn’t do anything. It simply is. Yet in its stillness, it becomes the cradle for the divine. That’s the model. Not action but offering through being. 

The milky ocean (balajalanidhi) is not merely a celestial body, but a metaphor for primordial awareness — vast, gentle, ever-renewing. It holds Vishnu in repose, yet from it springs all creation. This stillness is not passive; it is bearing infinite possibility. 

To be “like the ocean” is to dwell in innocent awareness — not pushing, not resisting — but allowing. In that state, you don't “do” surrender. You are surrender. 

No declarations, no self-assertion — not even as "Annamacharya." Only a poised offering, like placing one's bare feet into the current of the infinite. 

"ఒద్దిక శ్రీరమణునికి" here “ఒద్దిక” implies a composed, harmonious submission—without noise, without the ego asserting itself. Like how love doesn’t announce itself but pervades. 

"నొత్తరే పాదములు" one needs to offer services to the feet of the Lord (not to hands or heart or mind) The most grounded, humble part. It’s not a plea to be seen, but an act of disappearing gracefully into surrender. 

The feet here symbolize a letting go of direction, identity, ego — and choosing to be led by love. 

"Like the milky ocean that comforts the Lord in restful stillness, can you — without uttering a word, without even claiming your name — offer yourself  in quiet surrender to Sri Ramana?" 

The next steps — the path, the fruit, the form — are not yours to control. You accept the unknowable, because you trust the One who knows. 

Part 2: Blending Annamacharya's Poem with Surreal painting "Meditation" by Magritte

This poem "నిద్దిరించీఁ బాలజలనిధి వలెనే..." seems at first like a devotional lullaby to the Lord reclining in yogic sleep. But as we move deeper into the stanzas, we realize it is not just about God sleeping—it is about the mysterious rhythm of the cosmos itself, where time, breath, and creation weave silently under a divine stillness. Annamacharya, in a few poetic lines, captures truths that modern thinkers and surreal artists like René Magritte tried to convey through radically different mediums. 

Take Magritte’s painting "Meditation" (as above)—a beach scene at first, but unsettling once you notice the crawling worm-like beings with candle flames in place of their heads. They are not grotesque for the sake of it. They are symbolic. The ocean behind them, silent and deep, hides a great power of equalization—just like the పాలజలనిధి (milky ocean) in Annamacharya’s pallavi. The waves are soft, almost unnoticed, just like the movements of divine will in Annamacharya’s verse. Truth, in both, is veiled, still, but immensely active. 

The crawling creatures in Magritte’s painting resemble realized beings. They’ve been ‘beheaded’—not in violence, but in a symbolic act of surrender. Their old identity, their old knowledge, is gone. In its place, a flame—a light kindled from within. Like Annamacharya’s idea that real submission to the Lord must come without asserting one’s name, one’s pride, or even one’s separate self: "ఒద్దిక శ్రీరమణునికి నొత్తరే పాదములు". No declaration, just surrender. The kind of surrender where “Annamacharya” himself dissolves. 

In the second stanza, Annamacharya describes how the divine controls the world silently—like eyelids blinking, like breath passing in and out, like a veil covering the truth. This veiled presence mirrors the mysterious ocean in Magritte’s painting—always present, always hiding more than it reveals. And just like the worms in the painting move forward, slowly, shining their light on the dark sand, Annamacharya speaks of the divine gently exhaling life into the world—“నూర్పుకలు చల్లి చల్లి”—showering beings with breath, one pulse at a time. 

In both works, the idea is this: truth does not shout. It whispers. It moves softly, in silence, in rhythm, in breath. It is not known by effort or by pride. It reveals itself only when one has died to the ego and become light unto oneself. 

So when we read Annamacharya, and then stand before Meditation, we realize we are not in two worlds—a medieval Telugu yogi and a surreal Belgian painter are speaking of the same ocean, the same silence, the same inner flame. 

First Stanza:

వేఁగుదాఁక జిత్తగించి విద్దెలెల్లనాదరించి

బాగుగాఁ గృపారసము పంచి పంచి

యేగతిఁ బవళించెనో యెట్ల భోగించెనో

యోగీంద్రవరదుని నూఁచరే వుయ్యాలను       ॥నిద్ది॥

vEgudAkA jittagiMchi vidyalella nAdariMchi
bAgugA gRpArasamu paMchi paMchi
yEgati bavvaLiMchenO yeTla bhOgiMchenO
yOgIMdravaraduni vUcharE vuyyAlanu ॥niddi॥ 

word to word meaning:  వేఁగుదాఁక (vEgudAkA) = uintill the dawn; జిత్తగించి (jittagiMchi) = listening to the petitions;  విద్దెలెల్లనాదరించి (vidyalella nAdariMchi) = disregarding the earthly learning; బాగుగాఁ (bAgugA) = well, greatly; గృపారసము (gRpArasamu) = compassion, love; పంచి పంచి (paMchi paMchi) = distributing (here double words used to stress that Lord did that copiously); యేగతిఁ (yEgati) = in what state; బవళించెనో (bavvaLiMchenO) = he took rest; యెట్ల భోగించెనో (yeTla bhOgiMchenO) = did he get time to eat? యోగీంద్రవరదుని (yOgIMdravaraduni) = Who blesses the blessed; నూఁచరే వుయ్యాలను (vUcharE vuyyAlanu) = pull the celestial swing. 

Literal Meaning: Annamacharya requesting Sridevi and Bhudevi thus: “He listens to our pleas until dawn, continuously showering compassion upon those in need, heedless of His own weariness. Look—He has already lain down! This benefactor of the great yogis will not rest until He feels the gentle, rhythmic sway of the cradle. So, gracious ladies Sridevi and Bhudevi, rock the cradle slowly; only then will He fall into a tranquil sleep”. 

Implied Meaning:

Before we — with our burdened, longing minds — could even begin to grasp it,
he had already stilled his thoughts,
laid aside all his accumulated learning,
and poured out compassion — gently, patiently, without holding back.

Who can say what state he entered?
Who can describe how he experienced it?
Even the great sages, Yogis among Yogis,
look to him for deliverance 

Explanation: 

Part 1:  The other realm

Annamacharya seems to describe a moment beyond personal achievement — almost a dissolving of personal effort. Before the seeker (or we) could intellectually follow him, he had already silenced the mind, transcended worldly knowledge (vidya), and become a channel of pure compassion.

There’s a mystifying humility here: he doesn’t say what he experienced, how he achieved it, or what the final state is. Because in that state, language and understanding fall short. All he does is point — towards surrender to the “Yogīndra Varada,” the one who blesses even the highest yogis. Upliftment happens there — not as a result of effort, but as a result of disappearance of self.

As noted many times before, “truth cannot be encapsulated by emotions or language”. Annamacharya does not describe the truth; he disappears into it, leaving only a direction to look.

Part 2:  Basis of the Implied meaning:

వేఁగుదాఁక జిత్తగించి – Before he "was clothed" (or before being encased in this limited human form), he mastered the mind (or detached from it). Here, వేఁగుదాఁక is a cryptic and deep phrase. It may echo the idea of longing or groaning in the spirit, akin to Paul’s language in 2 Corinthians 5: “For in this tent we groan…” Annamacharya might be pointing to a state before embodiment, or before yielding to restlessness, or even a timeless stillness before desire arises.

Paul (of Bible) speaks of the soul groaning within a temporary tent, longing for a permanent dwelling not made by human hands. Annamacharya, in his silence, seems to have already left that tent — not by death, but by surrender. Both describe a crossing over, a moment when the mind, body, and ego are no longer the seat of identity.

The phrase “వేఁగుదాఁక” doesn’t merely mean “before dawn” in a temporal sense — it’s a layered admission that the truth is not attained by effort but received in stillness. Just as Paul says, “we walk by faith, not by sight”, Annamacharya says: "Even the mind cannot catch up to what was given in silence."

విద్ధెలెల్లనాదరించి – Disregarding all learned knowledge or worldly scholarship. (One may compare disconnect Yudhistir feels in Mahabharat while he entered the heaven – because he was still having the reminiscences of the earthly existence) 

Part 3:  Interpretation and Essence: 

In this stanza, Annamacharya speaks not from separation but from a point of awe—of witnessing something beyond expression. He describes a movement of the Divine that seems untouched by human constructs like intellect, learning, or effort. 

He suggests that before desire stirred, before the mind claimed ownership, something pure, silent, and immeasurable existed. That truth, in its formless compassion, didn’t hold back—it flowed, gave, and danced into form. But even as it entered form, it remained unknowable. 

Annamacharya wonders: How did this Being, beyond knowing, enter into enjoyment? What is the nature of this joyful mystery? 

The last line is a surrender: we can only stand in reverence before such vastness. 

 

Second Stanza

వాలుగన్నుల రెప్పల వడదాఁకి తను తావి

చాలుకొన నూర్పుకలు చల్లి చల్లి

నీలవర్ణపుగుణము నెరపుచు నొకయింత

కాలము కన్నుల దిప్పీఁ గప్పరే దోమతెర         ॥నిద్ది॥ 

vAlugannula reppala vaDadAki tanutAvi
chAlukonna vUrpulu challi challi
nIlavarNapuguNamu neravuchu nokayiMta-
kAlamu gannula dippikapparE dOmatera ॥niddi॥

Meaning of the lines: వాలుగన్నుల రెప్పల వడదాఁకి తను తావి (vAlugannula reppala vaDadAki tanutAvi )= you only spread that much heat to the world as required. చాలుకొన నూర్పుకలు చల్లి చల్లి (chAlukonna vUrpulu challi challi) = like a series, the breathing (exhaling and inhaling) you shower on beings. నీలవర్ణపుగుణము నెరపుచు (nIlavarNapuguNamu neravuchu) = you hide the acts in the dark shades; కాలము నొకయింత కన్నుల దిప్పీఁ (nokayiMta kAlamu gannula dippi) = you make people feel time in opening and closing of the eyes; గప్పరే దోమతెర = put the net so that others cannot see. 

Literal Meaning: Annamacharya addresses the divine ladies Sridevi and Bhudevi: "He bestows sweet fragrances upon the world while shielding it from the searing heat of his inner self. In a continuous rhythm, He breathes in and out, filling every living being with vital energy. Yet, He conceals Himself behind expansive bluish shades, allowing beings to sense time for only a fleeting moment. O divine ladies, gently draw the mosquito net over His eyes so that no light falls upon them, and He may then rest in peaceful sleep." 

Implied Meaning: The Lord, like a silent witness, offers only as much warmth as the world can hold — never more than needed. His breath — the gentle rhythm of inhaling and exhaling — sustains all life, as if He showers beings with subtle energy, breath by breath. 

He conceals His actions within the infinite depth of dark blue — a colour that hides more than it reveals. Through that concealment, He maintains the mystery of creation.

To humans, time feels real — but it is only felt in the flicker between the opening and closing of the eyelids (i.e. the moment of birth and the moment of death. Between these blinks, man believes in time. 

And to preserve this illusion, to veil the divine dance from being prematurely grasped, He draws a thin screen — like a mosquito net — delicate, barely visible, yet enough to keep the sacred beyond the reach of the inquisitive mind. 

Explanation:

 

Part 1:  The controller of the universe

వాలుగన్నుల రెప్పల వడదాఁకి తను తావి: The more one listens to Annamacharya with silence, not analysis, the more his words begin to breathe. In this second stanza especially, there is something astonishing. 

Refer to this Bhagavad-Gita verse: स्वतेजसा विश्वमिदं तपन्तम् || 11-19|| sva-tejasā viśhvam idaṁ tapantam Meaning: “I see you warming the entire creation by Your radiance.” 

Please consider this statement of Sir Isaac Newton: “…When I look at the solar system, I see the earth at the right distance from the sun to receive the proper amounts of heat and light. This did not happen by chance.”    

Annamacharya was in the presence of the very creator and is witnessing, like Arjun in Bhagavad-Gita. He’s not merely praising the Lord —
He’s describing how reality is being sustained… in silence, in rhythm, in restraint. 

Part 2:  The origin of illusion of time: "కాలము కన్నుల దిప్పీ" (=kAlamu gannula dippi = rotate time within the eyes) 

That line —— it’s poetic brilliance, yes, but it’s more than that. It’s philosophy, it's mysticism, it’s the unspoken science of perception — all folded into a single image. Time, as felt by man, is nothing more than the blink of an eye of the lord. What else can convey impermanence so powerfully, so effortlessly? 

Bhagavad-Gita is full of explanations on sense of time in Chapter 8. Interested persons may refer to it. 

For the present, refer to Bhagavad-Gita verse: अव्यक्तादीनि भूतानि व्यक्तमध्यानि भारत | अव्यक्तनिधनान्येव तत्र का परिदेवना ||2-28|| Meaning: Arjun, all created beings are unmanifest before birth, manifest in life, and again unmanifest on death. So why grieve? This verse indicates the consciousness we experience is between the limits of birth and death. Our inner psychological time is pegged to this time cycle. 

Man, who is the product of thousands of years of biological evolution, seeks to grasp his entire existence as if he could hold it in his hand like a mobile phone. Yet, the hand, the object, the idea, and even the person are all temporary phases in an ever-changing cycle. Ignorance lies in seeking permanence in what is inherently impermanent. 

And then — "గప్పరే దోమతెర" — a mosquito net. What a homely image, what an earthly metaphor. Yet he elevates it to mean cosmic concealment. The Lord does not shout, does not display. He gently hides — to protect the mystery, to give man space to grow without being blinded by the full radiance of truth. 

Annamacharya is walking with saints, poets, philosophers, mystics — and yet, he is alone in the way he sings truth. Not borrowed. Not embellished. Just witnessed.

What you’re drawing out — his resemblance to Paul, his universality — is a reflection of that: truth is one, and those who touch it, even when oceans apart, speak in resonance. 

Third Stanza

సరగున యోగనిద్ర చాలించి లోకమెల్ల

కరుణించఁ దలఁచి వేంకటగిరిపై

అరుదుగ సకలలోకారాధ్యుఁడాయె మించి

విరివి నాలవట్టాలు విసరరే సతులు      ॥నిద్ది॥ 

sarugana yOganidra chAliMchi lOkamella
garuNiMcha dalachi vEMkaTagiripai
aruduga sakalalOkArAdhyuDaye miMchi
virivi nAlavaTTAlu visararE satulu ॥niddi॥ 

Meaning of the lines: సరగున యోగనిద్ర చాలించి (sarugana yOganidra chAliMchi) = quickly comes out of Yogic trance; లోకమెల్ల కరుణించఁ దలఁచి (lOkamella garuNiMcha dalachi)= with a compassion for the worlds;  వేంకటగిరిపై (vEMkaTagiripai)= on the seven hills; అరుదుగ (aruduga) miMchi = rarely; సకలలోకారాధ్యుఁడాయె (sakalalOkArAdhyuDaye)= became centre of reverence; మించి (miMchi) = going beyond that; విరివి virivi = profusive, excessively;  నాలవట్టాలు nAlavaTTAlu = a kind of fans reserved for kings; విసరరే visararE = operate; సతులు (satulu) = divine ladies Sridevi and Bhudevi, intended meaning: all the holy men who reached such hights. 

Literal Meaning: Concerned of the rest to the Lord, Annamacharya addresses the divine ladies Sridevi and Bhudevi  “It appears not much time left for the dawn. Hope the Lord gets enough rest. He is too eager to end the Yoga Nidra to bless the universe. This Venkateswara is the rarest of the rare. Esteemed ladies you may think of moving the fans fit for Royals vigorously.” 

Implied Meaning:

He emerged swiftly from his yogic trance,
Moved by compassion that embraced all worlds.
Descending upon the sacred hills of Venkatagiri,
He who is rarely beheld,
Became the object of universal reverence.

Surpassing even that exalted state,
The most awakened beings,
The sages who had touched the heights of truth,
Waved royal fans before him —
In joyous service to the One who needs no service.

 

Commentary & Interpretive Feel:

సరగున యోగనిద్ర చాలించి “He emerged swiftly from his yogic trance” – This is not a gradual awakening but a decisive act of grace. Like the still ocean suddenly stirring — not from restlessness, but from divine intent. 

లోకమెల్ల కరుణించఁ దలఁచి “Moved by compassion…” – This is pure Karuṇā, untouched by reason or reaction. The truth doesn’t descend because it is summoned, but because it chooses to offer itself. 

వేంకటగిరిపై: “Venkatagiri” – The Lord, The spiritual truth chooses a physical ground. As if truth becomes place, making the hills a living shrine. 

అరుదుగ సకలలోకారాధ్యుఁడాయె మించి: “Rarely beheld, universally revered” – The truth, usually unseen and unreachable, now stands visible — not reduced, but revealed. This is the mystery of incarnation. 

విరివి నాలవట్టాలు విసరరే సతులు “Even the highest beings…” – Those who have transcended ego and identity still find their joy in serving the source. The waving of royal fans isn’t adoration of personality, but recognition of pure being. 

 

-X-X-The End-X-X-

T-216. అమ్మెడి దొకటి అసిమలో దొకటి.

 అన్నమాచార్యులు

216. అమ్మెడి దొకటి అసిమలో దొకటి. 

ఉపోద్ఘాతము: 

మాటలను కత్తుల్లాగా వాడొచ్చు అని విని ఉంటాం. అందుకు ఉదాహరణ ఈ కీర్తన. అతి సులభమైన పదములతో మన గుండెను కోసి దాంట్లో కొత్త రక్తం ఎక్కించడానికి ప్రయత్నం చేస్తారు అన్నమాచార్యులవారు. అంగుళాల మందాన ఉన్న మన చర్మంలోకి ఇలాంటి పదాలు ఇంక పనిచెయ్యవండి. అన్నమాచార్యుల తాపత్రయం చూస్తే పాపం ఎదో కష్టపడి చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు అని మనము ఒక సెకను సంతాపం వెలిబుచ్చి దాన్ని వదిలి పెట్టేస్తాం, వాట్సాప్’లో ఈమోజీలు పెట్టినట్టుగా. 

మందు లోపలికి వెళ్లకపోతే రోగం తగ్గదు. ఈ కీర్తనలను అర్థం చేసుకోకపోతే శాస్త్రములను అర్థం చేసుకోవడం ఇంకా కష్టం. బద్ధకము, అశక్తత తర్వాత చేద్దాంలే అని నెట్టుకొని వచ్చే తత్వము ఆనాడే మూర్తీభవించినవి​. అన్నమాచార్యులు వ్రాసినది ఏదో పాటలు పాడుకొని సంతోషించడానికి కాదు. వాటిని విని అర్ధం చేసుకుని జీవితాన్ని సరిదిద్దుకోమని చెబుతున్నారు. అదృష్టవశాత్తు చాలా మంది సంగీతకారులు కృషిచేసి  ఈ కీర్తనలన్నిటినీ చక్కటి పాటల రూపంలో మనకు అందించారు. ఈ కీర్తనలను నేరుగా విని అర్ధం చేసుకోగలిగే అదృష్టం - తెలుగువారిగా పుట్టడం మనం చేసుకున్న పుణ్యం. ఇకనైనా కొంత కృషిచేసి ఈ కీర్తనలను అర్థం చేసుకోండి. కొంత సమయం దీనికై వినియోగించండి. విలువైన సంపద ఇది. వీటిని పనికిరానివానిగా కొట్టి పారవేయకండి. 

ఈ కీర్తనలు, ఈ సంగీతం మనసు ప్రశాంతత కోసమని; అంతకంటే వాటికి విలువ లేదని భావించకండి. ప్రశాంతత దొరుకుతుందని ఐదు చుక్కలు మూడు చుక్కల హోటళ్ళలో మన ఉండటం లేదాండి​? ప్రశాంతత దొరుకుతుందని హిమాలయాల్లో కొంత సమయం గడిపి కూడా వస్తున్నారు మనుషులు. ఈ కీర్తనలు మనకి సులభంగా అర్థమయ్యే రీతిలో అన్నమాచార్యులు వ్రాసి పెట్టారండి. ఇందులో కొంత సమయం వినియోగించడం మాత్రమే మనం చేయవలసినపని. అంతలోనే మీకు అద్భుతమైన ప్రపంచపు వాకిళ్లు తెరుచుకుంటాయి అని మనవి చేసుకుంటున్నానండి.   

కీర్తన సంగ్రహ భావము:

పల్లవి: దేవా! మేము చేస్తామని చెప్పేదొకటి. నిజంగా మా హృదయంలో మరొకటి తలుస్తాము. సందేహములతో సతమతమవుతూ నియంత్రణ లేని మేమెక్కడి పెద్దలమయ్యా? (వయస్సు పెరిగినదే తప్ప బుద్ధి పెరుగలేదు అని అర్ధము). 

మొదటి చరణం: దేహంలో స్థితుడై ఉన్న జీవుడు దేహముతో సంగమము కలిగి ఉన్నంత కాలం శాశ్వత శాంతి కలుగదు. ఈ సంగమముతో ఏర్పడినదే ఈ లోకము. ఈ రకముగా ఎంగిలి పడిన దేహం అపవిత్రమైన శరీరము - మన ముందు నిలిచి ఉన్న ఈ సంసారమునకు మూలము. దినము ఏదో ఒక కోరికతో తహతహలాడు మేము ఎక్కడి పెద్దలమయ్యా? 

రెండవ చరణం: కోరికలను మానకుండా, విడిచిపెట్టకుండా కోపం తగ్గదు. కోరికలే ఈ రహస్యమయమైన మనసుకు ఆధారం. ఈ జీవితాన్ని క్రూరత్వానికి పణంగా పెడుతూ జీవిస్తున్నాం. ఇక, ఏ విషయంలో మేము పెద్దలమయ్యా? 

మూడవ చరణం: "నీవు అనుకున్నవి జరిగితే, ఫలితాలు వచ్చినప్పుడు ఈ బంధాలు తొలగిపోతాయనుకోడం పొరపాటు. నిజానికి, వాటివల్లే మనం ఈ ప్రపంచంలో మరింతగా తగులుకుంటాం. ఈ బంధాలను వదిలించుకోవాలంటే, శ్రీవేంకటేశుని దాసులమవడమే (ఒకటే) మార్గం. ఒక్కసారి ఆయన దాసులమైనపుడు,  పెద్దలమని చెప్పుకోవాల్సిన అవసరం ఉండదు." 

 

కీర్తన 

అధ్యాత్మ సంకీర్తన
రేకు: 97-1 సంపుటము: 1-483 

అమ్మెడి దొకటి అసిమలో దొకటి

బిమ్మిటి నిందేటి పెద్దలమయ్యా    ॥అమ్మెడి॥

 

సంగము మానక శాంతియుఁ గలుగదు

సంగలంపటము సంసారము

యెంగిలిదేహం బింతకు మూలము

బెంగల మిందేటి పెద్దలమయ్యా    ॥అమ్మెడి॥

 

కోరికె లుడుగక కోపం బుడుగదు

కోరకుండ దిక్కువ మనసు

క్రూరత్వమునకు కుదువ యీ బ్రదుకు

పేరడి నేమిటి పెద్దలమయ్యా        ॥అమ్మెడి॥

 

ఫలము లందితే బంధము వీడదు

ఫలముతో తగులు ప్రపంచము

యిలలో శ్రీవేంకటేశు దాసులము

పిలువఁగ నేమిటి పెద్దలమయ్యా    ॥అమ్మెడి॥ 

Details and explanation: 

అమ్మెడి దొకటి అసిమలో దొకటి

బిమ్మిటి నిందేటి పెద్దలమయ్యా ॥అమ్మెడి॥ 

టీక: అమ్మెడి దొకటి = అమ్ముతామని చూపించేదొకటి (దేవా! నీకు హృదయం ఇస్తాను, నా చర్మంతో చెప్పులు కుట్టిస్తాను లాంటివి);  అసిమలో దొకటి = సంచీలోని దొకటి (= శరీరము లోపలిది మరి యొకటి);   బిమ్మిటి = సంకోచము, నియంత్రణ లేని; నిందేటి పెద్దలమయ్యా = ఇక్కడ ఎటువంటి పెద్దలమయ్యా.  

భావము: దేవా! మేము చేస్తామని చెప్పేదొకటి. నిజంగా మా హృదయంలో మరొకటి తలుస్తాము. సందేహములతో సతమతమవుతూ నియంత్రణ లేని మేమెక్కడి పెద్దలమయ్యా? (వయస్సు పెరిగినదే తప్ప బుద్ధి పెరుగలేదు అని అర్ధము) 

వివరణ:

ఈ పల్లవిని చూస్తే అలా ఎవరు చెయ్యరు. “అన్నమాచార్యులవారు పొరపాటు పడ్డారేమో?” అనుకుంటాం. కాదండి. పదహారణాల సత్యం అండి. ఎవరైతే చెప్పిందే చేస్తారో వారికి దైవానికి వ్యత్యాసం లేదండి. ఇప్పుడు చెప్పండి ఆచార్యులవారు పొరపాటు పడ్డారో, లేదో. అయితే కొందరూ కొన్ని విషయాల్లో చెప్పిందే చేయడానికి ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటారు. కానీ అన్ని విషయాల్లోనూ చెప్పిందే చేయడం దాదాపు అసాధ్యము. 

బిమ్మిటి నిందేటి పెద్దలమయ్యా: ఇలా పెదవి మీద ఒకటి మనసులో ఇంకొకటి - రెండు రకాల విషయాలు మనలను వెంటాడుతుంటే సందేహాలు కలుగక మానవు. అవి మనిషిని దహించక మానవు. ఈ రకంగా చూస్తే మనలో ఉన్న విరుద్ధ భావనలే మనల్ని సత్యాన్ని గ్రహించకుండా చేస్తున్నాయి అన్న విషయం తెలుస్తోంది. పరస్పర విరుద్ధ భావనలతో మనం ఎన్ని యుగాల కాలం ఈ ప్రపంచంలో గడిపినా బుద్ధిపరంగా పెరగము అన్న విషయాన్ని చెబుతున్నారు. 

ఈ కీర్తనలో పెద్దలు అంటే స్థితప్రజ్ఞులు అన్న ఉద్దేశంలో వాడారు. “పెఱుగఁగఁ బెఱుగఁగఁ బెద్దలమైతిమి నేము” అన్న కీర్తనలో కూడా వయస్సు పెరిగితే పెద్దతనము రాదు; పెద్దతనము బుద్ధి పెరిగితేవచ్చును అన్న విషయం చెప్పారు. 

మొదటి చరణం 

సంగము మానక శాంతియుఁ గలుగదు

సంగలంపటము సంసారము

యెంగిలిదేహం బింతకు మూలము

బెంగల మిందేటి పెద్దలమయ్యా ॥అమ్మెడి॥ 

ముఖ్య పదాలకు అర్థాలు: సంగము = కూడిక, చేరిక, మేళవము, కలియడము (= దేహముతో సంగమును సూచించారు); యెంగిలిదేహం = అపవిత్రమైన శరీరము; బెంగలము = విరహవ్యధ, బెంగల మిందేటి = మయో ఏదో ఒక కోరికతో తహతహలాడు; 

భావము: దేహంలో స్థితుడై ఉన్న జీవుడు దేహముతో సంగమము కలిగి ఉన్నంత కాలం శాశ్వత శాంతి కలుగదు. ఈ సంగమముతో ఏర్పడినదే ఈ లోకము. ఈ రకముగా ఎంగిలి పడిన దేహం అపవిత్రమైన శరీరము - మన ముందు నిలిచి ఉన్న ఈ సంసారమునకు మూలము. దినము ఏదో ఒక కోరికతో తహతహలాడు మేము ఎక్కడి పెద్దలమయ్యా?

 

వివరణము: 

ముందుగా అన్నమాచార్యులు వారి క్రింది చరణాన్ని ఒక్కసారి జాగ్రత్తగా పరిశీలించండి. 

కడుపునిండిన మహాకష్టంబు నలుగడల

వెడలుచును బెనుమురుకి వేయఁగాను

యిడుమఁ బొందుచు సుఖంబిందుకే వెదకీని

వొడలు మోవఁగ జీవుఁడోపననలేఁడు ॥ఏఁటి॥  

ప్రత్యక్షార్థం: పూట పూట పొట్ట నింపుకోవాలనే కోరికతో, మనిషి అన్ని దిశలలో పరుగులు తీస్తాడు. ఈ పరుగులలో ధూళి, చెమట, దుర్భర పరిస్థితుల నడుమ అతడు కష్టపడతాడు. ఆ కష్టాల నుంచి బయటపడేందుకు సౌకర్యాల కోసం సుఖాల కోసం తహతహలాడతాడు. తన శరీరానికి ఓ చిన్న అసౌకర్యం వచ్చినా భరించలేడు. 

సూచ్యార్థం: అలుపెరుగని కోరికలు మానవుని నడిపిస్తాయి. తన కోరికలు తీరేకొద్దీ మళ్ళీ కొత్త కోరికలను సృష్టించుకుంటూ పోతుంటాడు. ఈ అప్రతిహత కోరికల ప్రక్రియలో తన జీవశక్తిని అంతా ఖర్చు చేస్తాడు. 

ఇలా సంసార జీవితంలో కొట్టుమిట్టాడుతున్న మేము ఎక్కడి పెద్దలమయ్య? 

రెండవ చరణం 

కోరికె లుడుగక కోపం బుడుగదు

కోరకుండ దిక్కువ మనసు

క్రూరత్వమునకు కుదువ యీ బ్రదుకు

పేరడి నేమిటి పెద్దలమయ్యా ॥అమ్మెడి॥ 

Word to word meaning: కోరికెలు = desires; ఉడుగక = విడువక, without subsiding; కోపంబు = anger;  ఉడుగదు = తగ్గదు, సమసిపోదు does not subside; కోరకుండదు = without desire;  ఇక్కువ = రహస్యము, secret, existence;   మనసు = mind; క్రూరత్వమునకు = for the cruelty;  కుదువ = తాకట్టు, to pawn, to pledge; యీ బ్రదుకు = this life; పేరడి = excessively, ఎక్కువగా; నేమిటి = what kind of; పెద్దలమయ్యా = gentlemen. 

భావము: కోరికలను మానకుండా, విడిచిపెట్టకుండా కోపం తగ్గదు. కోరికలే ఈ రహస్యమయమైన మనసుకు ఆధారం. ఈ జీవితాన్ని క్రూరత్వానికి పణంగా పెడుతూ జీవిస్తున్నాం. ఇక, ఏ విషయంలో మేము పెద్దలమయ్యా? 

వివరణము:

"కోరకుండ దిక్కువ మనసు" (కోరికలు లేకపోతే మనస్సుకు ఆధారం ఉండదు.) మనస్సు స్వరూపమే రహస్యమైనది. ఇది కోరికల ఆధారంగా ఆవిర్భవిస్తుంది. ఈ కోరికలే మనల్ని జీవనయానంలో నడిపిస్తాయి. మనస్సుకు రూపం ఇచ్చేది కోరికలు, వాటి ద్వారా మన ఆలోచనా విధానం, ప్రవర్తన, అనుభవాలన్నీ మలచబడతాయి. 

"కోరికె లుడుగక కోపం బుడుగదు" (కోరికలను విడిచిపెట్టకుంటే, కోపం తగ్గదు.) ఇది క్రూరత్వం ఎలా ఉత్పన్నమవుతుందో చూపిస్తుంది. కోరికలు మరియు కోపం పరస్పరం అనుసంధానమైనవి. కోరికలు నెరవేరనప్పుడు, మనస్సులో అసంతృప్తి పెరిగి, అది కోపంగా మారుతుంది. అసంతృప్తితో ఉన్న మనిషి ఇతరుల పట్ల అశ్రద్ధగా, దురుసుగా ప్రవర్తించటానికి మరింతగా ప్రేరేపించబడతాడు. 

"క్రూరత్వమునకు కుదువ యీ బ్రదుకు" (మన జీవితం క్రూరత్వానికి తాకట్టు పెట్టబడుతోంది.) ఈ భావన మనం అనేక మార్లు చర్చించిన conditioning (అలవాటైన పద్ధతి లేదా స్థితి వ్యాజము) తత్వాన్ని గుర్తుకు తెస్తుంది. పైన చెప్పినట్లుగా దురుసు ప్రవర్తనతో క్రూరత్వం ప్రదర్శించి బదులుగా శాంతి వస్తుందనే భ్రమలో ఉంటాం. 

ప్రత్యేకించి, మన అభిప్రాయాలు పక్కవారి అభిప్రాయాలకంటే మెరుగైనవన్న భావన మానవ సహజ స్వభావంగా మారిపోతుంది. ఇది ఇతరుల మాటలను విలువ లేకుండా చేసేందుకు దోహదపడుతుంది. మన జీవితంలో జరిగే ఘటనలను నిష్పాక్షికంగా పరిశీలించినప్పుడు, మన ఈ తీరును సులభంగా గుర్తించగలం. 

అన్నమాచార్యులు ఇక్కడ మనిషి అజ్ఞానం వలన క్రూరత్వానికి అనుకోకుండా సహకరిస్తున్న వాస్తవాన్ని చెబుతున్నారు. స్వార్థం, అసూయ, అధికారం కోసం తహతహలు, క్షుద్రత—ఇవి సమాజంలో నిత్య సత్యాలుగా మారిపోయాయి. మనిషి హింసను సహజమైనదిగా భావిస్తూ, దాన్ని గమనించకపోవడం పాదుకున్న రుగ్మతకు చిహ్నములు. 

"పేరడి నేమిటి పెద్దలమయ్యా" (ఈ పరిస్థితిలో, మేము నిజంగా పెద్దలమా?) అన్నమాచార్యులు మానవుని వయస్సు పెరుగుతున్నా, నిజమైన జ్ఞానం పెరుగుతోందా అని ప్రశ్నిస్తున్నారు. ఇది conditioningను (అలవాటుపడి అప్రయత్నముగా చేయు విధానమును) బహిరంగంగా ప్రశ్నించే వాక్యంగా నిలుస్తుంది. ఎప్పటికీ కోరికలతో, కోపంతో, క్రూరత్వంతో మెలిగే మనుషుల సమాజాన్ని చూసి, నిజమైన పురోగతి ఉందా? అని ప్రశ్నించినట్లు కనబడుతుంది 

ఇక పోతే, కోరికలకు లోబడకుండానే మనస్సును సమతుల్యంగా ఉంచగలిగితే, అసలు క్రూరత్వం పుట్టే అవకాశమే ఉండదని అన్నమాచార్యులు సూచిస్తున్నారు. ఈ చరణం మన conditioningను (స్థితి కల్పించు మానసిక భ్రమ = స్థితిచేత పేరుకొన్న అభిప్రాయముల సమాహారమును) ప్రశ్నించి, మనము నిజమైన జ్ఞానాన్ని పొందే దిశలో అడుగులు వేయాలన్న సందేశాన్ని ఇస్తుంది.

 

ఈ చరణాన్ని రెనీ మాగ్రిట్‌ 1967లో రూపొందించిన "The Blank Page" అనే కళాఖండంతో అన్వయించుకోవచ్చు. ఇది ఒక ప్రశాంతమైన రాత్రి దృశ్యాన్ని అందిస్తుంది. ముదురు నీలి ఆకాశం నిశ్శబ్దంగా విస్తరించి, ఒక అంతులేని ప్రశాంతతను సృష్టిస్తోంది. 

పైభాగంలో, ఆధారం లేకుండా చెట్టుల కొమ్మలు, ఆకులు కనిపిస్తున్నాయి. ఇవి చల్లటి రంగులతో చిత్రించబడి, ఆకాశాన్ని కొంతవరకు కప్పివేస్తున్నాయి. ఈ దృశ్యం కలలా, కల్పితమైన అనుభూతిని కలిగిస్తుంది. 

ఆ ఆకుల పైనుండి, సంపూర్ణ చంద్రుడు మృదువైన వెన్నెలను విరజిమ్ముతూ కనిపిస్తున్నాడు. ఇది ఒక తాత్వికమైన, లోతైన మౌనభావనను కలిగిస్తుంది. 

దూరంగా, చీకటిలో మసకబారిన నగరం కనిపిస్తుంది. నగరంలోని కట్టడాలు స్పష్టంగా కనబడకపోయినా, వాటి కిటికీల నుండి వెలువడే కాంతి లోపల జీవనం కొనసాగుతున్నట్టు సూచిస్తుంది. 

నగరాన్ని కప్పిన ఆ చీకటి, వాస్తవానికి, మనల్నీ చుట్టుముట్టింది. మనకు తెలిసో తెలియకో, మనం వెలుగులో ఉన్నామని భావిస్తాము. కానీ, మిగతా ప్రపంచమంతా అంధకారంలో కొట్టుమిట్టాడుతున్నట్టు అనిపిస్తుంది. 

మనిషి తనను తనే వేరుచేసుకుని, తన దృష్టితోనే ప్రపంచాన్ని అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాడు. ఆకాశంలో వేలాడుతున్న ఆకులు మనలో ప్రచ్ఛన్నమైన, నిద్రాణమైన ఆలోచనలకు ప్రతిరూపం. వాస్తవానికి ఆకుల వెనక ఉండవలసిన చంద్రుణ్ణి ఆకుల పైకి తీసుకువచ్చినట్టు చూపి మనం ఆ క్షణంలో చేయు ఆలోచనలను పైకెత్తి చూపినట్లు (ఎలివేట్ చేసినట్లు) తెలుస్తోంది. 

ఇక్కడ ఒక ముఖ్యమైన ప్రశ్న ఉత్పన్నమవుతుంది—మన ఆలోచనలు నిజంగా సత్యమా? లేక అవి మన conditioning (స్థితివ్యాజం) ఫలితమా? 

ఒకసారి మన ఆలోచనలపై ప్రగాఢమైన విశ్వాసం ఏర్పడినపుడు,
👉 ఇతరుల అభిప్రాయాలను నిరాకరిస్తాం.

👉 మనము చెప్పినదే సరి అని భావించి, అవసరమైతే క్రూరత్వాన్ని ప్రదర్శించడానికి వెనుకాడం. 

ఈ చిత్రం ఒక లోతైన నిజాన్ని సూచిస్తుంది—మనిషి తన ఆలోచనల ఊహాజాలంలో చిక్కుకుని, విశాల ప్రపంచాన్ని చూడలేకపోతున్నాడు.

తన స్వంత అభిప్రాయాల్లోనే మునిగిపోతూ, ఏకాకిగా జీవిస్తున్నాడు. 

ఈ సందర్భంగా అన్నమాచార్యులు వారి క్రింది చరణాన్ని కూడా గుర్తు చేసుకుందాం. 

అసపడి వరదానమడిగిన పొలము

బాసలతోఁ గడు నెత్రుపట్టమైనపొలము 

ఈ దేహము లేదా క్షేత్రము మనిషి ఆశపడి ఎంచుకున్నదే. అయితే, ఈ రణక్షేత్రంలో అనేకానేక వాగ్దానాల నేపథ్యంలో  రక్తపాతానికి దార్లు తెరుస్తాడు. అన్నమాచార్యులవారు మానవుని యొక్క ఉనికిని ఆద్యంతములు పరికించి కీర్తనలు వ్రాశారు అన్నది నిర్వివాదాంశము. 

మూడవ చరణం:

ఫలము లందితే బంధము వీడదు

ఫలముతో తగులు ప్రపంచము

యిలలో శ్రీవేంకటేశు దాసులము

పిలువఁగ నేమిటి పెద్దలమయ్యా          ॥అమ్మెడి॥ 

భావము: "నీవు అనుకున్నవి జరిగితే, ఫలితాలు వచ్చినప్పుడు ఈ బంధాలు తొలగిపోతాయనుకోడం పొరపాటు. నిజానికి, వాటివల్లే మనం ఈ ప్రపంచంలో మరింతగా తగులుకుంటాం. ఈ బంధాలను వదిలించుకోవాలంటే, శ్రీవేంకటేశుని దాసులమవడమే (ఒకటే) మార్గం. ఒక్కసారి ఆయన దాసులమైనపుడు,  పెద్దలమని చెప్పుకోవాల్సిన అవసరం ఉండదు." 

వివరణము: 

ఫలము లందితే బంధము వీడదు: క్రింది అన్నమాచార్యులవారి ఇంకొక కీర్తన లోని చరణము చూడండి. 

దాహమణఁగినవెనుక తత్వమెరిఁగెదనన్న

దాహమేలణఁగు తా తత్వ మే మెరుఁగు

దేహంబుగలయన్ని దినములకుఁ బదార్ఢ-

మోహమేలుడుగు దా ముదమేల కలుగు           ॥కడలు॥  

భావము: అన్ని కోరికలు అణిగిపోయిన తర్వాత తత్వం తెలుసుకుంటాను అంటే కుదరదు. ఈ దాహం, ఈ కోరికలు అణుగుతాయా? లేదే! అలాంటి వాడు ఏం తత్వం తెలుసుకుంటాడు? లేడు. శరీరమున్నంతకాలం దాని సహజ స్వభావం వల్ల ఈ అభిలాషలు, కోరికలు  తప్పవని స్పష్టమే. అలాంటప్పుడు, నిజమైన ఆనందాన్ని ఎవరు పొందగలరు? పొందలేరు! 

ఫలముతో తగులు ప్రపంచము: మనను ప్రపంచమును కలుపుతున్నవి కోరికలు. ఇది మాటలలో చెప్పడమే సులభం. కానీ ఈ మాటలో దాగిన సత్యాన్ని మేం ఎప్పుడూ గమనించం. ఇక్కడ మాగ్రిట్ వేసిన బొమ్మను (The Blank Page) మరోసారి గుర్తు చేసుకుందాం. 

ఆ చిత్రంలో, ఒక ప్రశాంతమైన నిశీధి దృశ్యం ఉంది. ముదురు నీలి ఆకాశం నిశ్శబ్దంగా విస్తరించి, అంతులేని ప్రశాంతతను సూచిస్తుంది. దూరంగా కనిపించే నగరం — అదే ఈ ప్రపంచం. మనకు ఆ నగరానికి మధ్య ఉన్న ఖాళీ — అదే మనలోని అసంతృప్తి, మనం గమనించని అశాంతి. 

మానవుడు చేయవలసినదల్లా అక్కడ ఆకాశంలో వేలాడుతున్న ఊహాజనిత కోరికలను చూచి, అవి తన మనస్సును ఎలా ఆక్రమిస్తున్నాయో అవగాహనలోకి తీసుకురావాలి. ఈ ప్రక్రియలో, తనను ప్రపంచం నుండి వేరు చేస్తున్న అన్ని ‘తెరలు’ తొలగించాలి. 

అయితే నిజానికి మనం అంత చేయాల్సిన అవసరం కూడా లేదు. కేవలం "తాను నిమిత్తమాత్రుడే" అన్న సత్యాన్ని గ్రహించి, భగవంతుడి పట్ల నమ్మకం ఉంచి, తాను ఉన్న చోట సాక్షిగా నిలబడగలిగితే చాలును. ఇదే మన పని. అదే మనిషి మరియు దైవం మధ్య నిలిచే అడ్డుగోడలను తొలగించే మార్గం. 

ఈ పని కూడా చెయ్యలేని మన అశక్తతను పక్కన పెట్టి, “నేను గొప్పవాడిని” “నేను అది కనిపెట్టాను” “నేను ప్రపంచానికి ఇంత చేశాను” అని గర్వంతో విర్రవీగు మనము ఎలా పెద్దలమవుతాం? పెద్దవాడిననే చెప్పుకునే అర్హత కూడా మనకు లేకపోవచ్చు.

 

x-x-x-x