Saturday, 2 December 2023

189 OhO nilichina dokaTidiyE (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే)

 

ANNAMACHARYULU

189 ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే 

(OhO nilichina dokaTidiyE)


for Telegu (తెలుగు) Version press here

 

Synopsis: Brahman remains indeterminate, defying categorization as either existing (sat सत) or non-existing (asat असत) -Bhagavad Gita.

Summary of this Poem:

Chorus: The sole enduring element will be the recollection of the Lord.

Stanza 1: The very name of the Lotus-eyed Supreme Lord acts as a healing balm, eradicating the sins born from the different phases of life. Surrendering to the deity robed in saffron becomes a radiant lamp, dispelling the darkness of ignorance that engulfs our lives.

Stanza 2: Vishnu Kirtans are like grand feasts for the soul. Vaikuntha, in this context, is akin to the spiritual allowance we receive. Reciting the hymns of Achyuta serves as the stepping stones, guiding us from the lowest realms of consciousness to the sublime heights of spiritual realization.

Stanza 3: Complete devotion to Krishna is akin to a securely tied bag full of wealth, and those who seek it attain absolution. The grace of Sri Venkateswara serves as the greatest support for devotees.

 

Detailed Presentation

 

Introduction: This Annamacharya's poem appears to commence abruptly, much like how human life unfolds unexpectedly, revealing only a fraction of its entirety. Our understanding is limited to a partial glimpse of existence, with the antecedents and subsequent chapters remain concealed, echoing the expression of Bhagavad Gita verse 2-28.

 

అధ్యాత్మ కీర్తన:

రాగిరేకు:  297-5 సంపుటము: 3-564

Philosophical Poem

Copper Plate: 297-5 Vol: 3-564

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే
శ్రీహరి సాకారచింతనము ॥పల్లవి॥
 
పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము
అంచెఁ బాపహర మౌషధము
పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి
ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము ॥ఓహో॥
 
విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము
చందపు వైకుంఠ సంబళము
పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు
కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥
 
కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి
ముట్టిన పాపవిమోచనము
యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది
పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥
OhO nilichina dokaTidiyE
SrIhari sAkArachiMtanamu pallavi
 
paMchamavEdapu padmAkshunAmamu
aMche bApahara maushadhamu
paMchala bItAMbaru SaraNAgati
muMchina yaj~nAnamunaku dIpamuOhO
 
viMdulakuDupulu vishNukIrtanamu
chaMdapu vaikuMTha saMbaLamu
poMduga nachyutu bUjiMchu pUjalu
kiMdaTa gonakekkeDi nichchenalu OhO
 
kaTTina muDupagu ghana kRshNabhakti
muTTina pApavimOchanamu
yiTTE SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi
paTTinavAriki baluvagu kommu OhO

Details and Explanations:

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే
శ్రీహరి సాకారచింతనము
॥పల్లవి

OhO nilichina dokaTidiyE
SrIhari sAkArachiMtanamu         pallavi 

Word to Word Meaning: ఓహో (OhO) = Exclamation (indicating surprise); నిలిచిన (nilichina) = that remains (the one withstands tests of time) దొకటిదియే (dokaTidiyE) = this alone; శ్రీహరి (SrIhari) = Lord Srihari; సాకారచింతనము (sAkArachiMtanamu)= remembering the form of the Lord.

Literal Meaning: The sole enduring element will be the recollection of the Lord.

 

Explanation: Through deconstructing the layers, we have carefully built, the genuine essence of a human being emerges. A thorough and objective examination of individuals shows that each person is essentially a collection of various perspectives absorbed from the surroundings. Consequently, when someone truly recognizes the lack of truth in what they hold, the artificial construct known as "I" is abandoned.

When a yogi attains such a state, they come to the realization that they are shaped by a bundle of contradictions. In this understanding, they also grasp that their perception of the world is constructed upon flawed foundations and misconceptions. Consequently, this individual relinquishes both their sense of self and their attachment to the world. In this state of mind, there is no distinction between the self and the world. As Jiddu Krishnamurti expressed, "you are the world." Similarly, Annamacharya conveys, "OhO nilichina dokaTidiyE / SrIhari sAkArachiMtanamu" (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే / శ్రీహరి సాకారచింతనము), emphasizing the oneness between the individual and the divine.

The complexity of this concept is underscored by Magritte's "Le grand matin" (= The Best Morning), a captivating surrealist painting that visually articulates the intricacies involved.

In the painting, there's a large door, a wall of equal proportion, with a massive and irregular opening carved into it. Despite this substantial portion being removed, the door maintains complete, unharmed. Through the irregular opening, one can glimpse the expanse of the sea and the vast blue sky beyond.

On the near side of the door, our perspective is from behind a Bilboquet who stands there, gazing at the door. Positioned to the right of the door, in the space between the Bilboquet and the door itself, a cluster of green leaves catches the eye. Upon closer inspection, it becomes apparent that these leaves are, in fact, reminiscent of parrot-like birds.

 

Magritte's surreal composition invites contemplation on profound themes. The Bilboquet in the foreground can be interpreted as a symbol of a human being. The door, marked by its massive irregular opening, becomes a potent metaphor for a significant and irreversible transformation—whether it be death or birth remains open to interpretation. The vast sea and sky visible beyond the door remain enigmatic, withholding their true nature. This ambiguity prompts the realization that, despite their immediate presence, these elements elude our complete understanding. Magritte, through this painting, seems to suggest the mystery and incomprehensibility of fundamental aspects of existence.

 

Indeed, Magritte's portrayal suggests that for the Bilboquet, both death and life are equally inaccessible and mysterious. The symbolic door, representing a profound change, remains unyielding to our attempts at understanding, akin to the futile endeavour to comprehend God through unauthorized penetration. The deliberate preservation of the door and the wall, despite the huge irregular opening, underscores the idea that such fundamental aspects resist complete revelation, emphasizing the limits of human understanding in the face of the divine or existential mysteries.

Achieving the singular truth requires abandoning present endeavours and acknowledging that the known and the unknown in this world are fundamentally connected. The birds depicted in the painting symbolize individuals who mock those walking the path of truth from this side of the world, with their green color representing the quality of envy. By portraying the birds as plants on the ground, the artwork suggests a fixed mindset among those individuals.

Indeed, a person on the path of liberation transcends the need for proofs or evidence concerning the ego, referred to as the 'Self,' or the world, deemed as 'illusion.' This sentiment is echoed in Annamacharya's words, "OhO nilichina dokaTidiyE / SrIhari sAkArachiMtanamu" (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే / శ్రీహరి సాకారచింతనము), where he expresses the profound realization that the contemplation of the divine is inherent, irrespective of any external validation or qualification.

పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము
అంచెఁ బాపహర మౌషధము
పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి
ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము ॥ఓహో॥ 

paMchamavEdapu padmAkshunAmamu
aMche bApahara maushadhamu
paMchala bItAMbaru SaraNAgati
muMchina yaj~nAnamunaku dIpamuOhO 

Word to Word Meaning: పంచమవేదపు (paMchamavEdapu) = absolutely fair and credible;  పద్మాక్షునామము (padmAkshunAmamu) = A name of the Lotus eyed Lord; అంచెఁ (aMche) = a stage or halting place in a journey (here implying the ceaseless movement between life and death);  బాపహర (bApahara) = douses all the sins;  మౌషధము (maushadhamu) = this medicine;  పంచలఁ (paMchala) = one that is close by, proximity; బీతాంబరు (bItAMbaru) = The god who is clothed in a saffron robe, an epithet of Vishṇu; శరణాగతి (SaraNAgati) = refuge,; ముంచిన (muMchina) = inundated; యజ్ఞానమునకు (yaj~nAnamunaku) = for ignorance; దీపము (dIpamu) = light; 

Literal Meaning: The very name of the Lotus-eyed Supreme Lord acts as a healing balm, eradicating the sins born from the different phases of life. Surrendering to the deity robed in saffron becomes a radiant lamp, dispelling the darkness of ignorance that engulfs our lives.

Explanation; paMchamavEdapu padmAkshunAmamu / aMche bApahara maushadhamu పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము / అంచెఁ బాపహర మౌషధము: Annamacharya emphasized that uttering the name of the Lord alone is enough to alleviate the perpetual cycle of suffering associated with birth and death. Unlike delving into extensive discussions about virtuous deeds leading to higher realms, he directly addressed the consequences of sin. His focus centred on transcending to a higher spiritual plane where conventional distinctions between right and wrong become irrelevant. This direct and unconventional approach might not have been well-received by scholars of his time, leading to a prolonged period during which the true depth and purpose of his hymns remained concealed. 

We tend to place higher value on words that are sweetened and indirect rather than those spoken with direct objectivity. Instead of focusing on action, we often dwell more on contemplating the potential outcomes of our actions. Whether it's seeking satisfaction or tangible benefits, our expectations from deeds often resemble business transactions. Our minds are drawn to these engagements as they offer mental fodder for thinking, increasing the likelihood of losing our way. 

Annamacharya's teachings centre on the wholeness of life, transcending the limitations imposed by our individual desires. He emphasizes that all pursuits, whether spiritual or material, essentially involve a movement from one known position to another. In this context, surrendering to the Lord with the profound awareness that “we lack complete knowledge of both ourselves and the world around us” emerges as the only viable option for humanity. This surrender becomes a transformative path leading to a deeper understanding and connection with the divine.

 

విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము
చందపు వైకుంఠ సంబళము
పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు
కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥

viMdulakuDupulu vishNukIrtanamu
chaMdapu vaikuMTha saMbaLamu
poMduga nachyutu bUjiMchu pUjalu
kiMdaTa gonakekkeDi nichchenalu OhO

 

Word to Word Meaning: విందులకుడుపులు (viMdulakuDupulu) = great feast; విష్ణుకీర్తనము (vishNukIrtanamu) = praise of Lord Vishnu;  చందపు (chaMdapu) similar to, might be likened to; వైకుంఠ (vaikuMTha) = वैकुंठ, highest places, abode of Lord Vishnu;  సంబళము (saMbaLamu) = travelling allowance, wages;  పొందుగ (poMduga) = suitably, appropriately; నచ్యుతుఁ (nachyutu) = Lord Achyuta; బూజించు పూజలు (bUjiMchu pUjalu) = reciting the hymns; కిందటఁ (kiMdaTa) = our present place/position; గొనకెక్కెడి (gonakekkeDi) = leading to the highest;  నిచ్చెనలు (nichchenalu) = steps, path;

Literal Meaning: Vishnu Kirtans are like grand feasts for the soul. Vaikuntha, in this context, is akin to the spiritual allowance we receive. Reciting the hymns of Achyuta serves as the stepping stones, guiding us from the lowest realms of consciousness to the sublime heights of spiritual realization.

Explanation; How can we say that we are at a very low level? It can be said from Bhagavad Gita 14-8 तमस्त्वज्ञानजं विद्धि मोहनं सर्वदेहिनाम् "tamas tv ajñāna-jaṁ viddhi mohanaṁ sarva-dehinām". This Low level is not related to our skills and societal position. It is caused by our engagement in material activity. The ladders mentioned by Annamacharya are not some steps to climb. They are indicating transcendence from psychologically unsustainable state to stable state. Not a journey.

Annamacharya delves into the profound realization that achieving this transformative state is beyond the capacity of our current consciousness. The unconscious, lying beyond our control, presents an obstacle to such a transformation. Recognizing the impossibility of this task leads one to a narrow path between life and death, conscious and unconscious. Importantly, it's acknowledged that the present knowledge is inadequate for reaching this state.

Annamacharya, in proposing this challenging crossroads, encapsulates the essence of metamorphosis for humanity - a journey between life and death, between the known and the unknown. The state he describes in "గొడ్డేరేచిన్నదిడ్డితెరువు వోక / దొడ్డతెరువువంక తొలఁగుమీ" ("Godderechinnidditeruvu voka / Doddateruvuvanka tolangumi") remains indescribable by any living person, emphasizing the profundity and mystery of this transformative state.

This state which is neither death nor life is mentioned in - Bhagavad Gita 13-13 ज्ञेयं यत्तत्प्रवक्ष्यामि यज्ज्ञात्वामृतमश्रुते । अनादिमत्परं ब्रह्म न सत्तन्नासदुच्यते ॥ jñeyaṁ yat tat pravakṣhyāmi yaj jñātvāmṛitam aśhnute / anādi mat-paraṁ brahma na sat tan nāsad uchyate (Meaning: Arjuna!! I shall now reveal to you that which ought to be known, and by knowing which, one attains immortality. It is the beginningless Brahman, which lies beyond existence and non-existence).

 

Indeed, Annamacharya's attempt to describe a state transcends ordinary imagination or fantasy. A profound comprehension of death becomes crucial to grasp the meaning embedded in his poems. However, discussions about death often evoke reluctance, and without acknowledging and understanding this fundamental aspect, any attempt to delve into the meaning of his poetry may remain futile.

కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి
ముట్టిన పాపవిమోచనము
యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది
పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥
 
kaTTina muDupagu ghana kRshNabhakti
muTTina pApavimOchanamu
yiTTE SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi
paTTinavAriki baluvagu kommu OhO

 

Word to Word Meaning: కట్టిన ముడుపగు (kaTTina muDupagu) = Money (or wealth) tied up in bag (implying that we cannot estimate its worth);  ఘన కృష్ణభక్తి (ghana kRshNabhakti) = Great devotion to Lord Krishna; ముట్టిన (muTTina) = when touched (when understaken); పాపవిమోచనము (pApavimOchanamu) = all the sins will be washed out; యిట్టే (yiTTE) = immediately; శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది (SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi) = this is the grace of Lord Venkateswara; పట్టినవారికి (paTTinavAriki) = Those who take up steadfast; బలువగు కొమ్ము (baluvagu kommu) = Strong support;

Literal Meaning: Complete devotion to Krishna is akin to a securely tied bag full of wealth, and those who seek it attain absolution. The grace of Sri Venkateswara serves as the greatest support for devotees.

-x-The End-x-

Saturday, 25 November 2023

T 189 ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే

 అన్నమాచార్యులు

189 ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే

For English version Press Here

క్లుప్తముగా: ఆ పరబ్రహ్మము సత్ (ఉన్నది) అనిగాని, అసత్ (లేదని) అనిగాని చెప్పబడదు - భగవద్గీత

 

కీర్తన సారాంశం:

పల్లవి: చివరి వరకు నిలుచునది ఒకటియే. శ్రీహరి సాకారచింతనము.

చరణం 1: పరమ ప్రామాణిక మైన పద్మాక్షుని నామము, ఈ పాపపు దేహము చేయు మజిలీలను హరించు ఔషధము. దాపుల నుండు పీతాంబరుని శరణాగతి జీవకోటిని ముంచి వేసియున్న అజ్ఞానమును పారద్రోలు దీపము.

చరణం 2: మహదానంద భరితమగు విందులు విష్ణుకీర్తనములు. జీవనపు దారిబత్తెము వంటిది వైకుంఠము.  హృదయంతో అచ్యుతుని పూజలు అధమ స్థానము నుండి అత్యధికమునకు నిచ్చెనల వంటివి.

చరణం 3: సంచీలో కనబడకుండా వుంచిన ధనము ఘనమైన కృష్ణభక్తి. దీనిని తాకిన వారికి పాపవిమోచనము కలుగును. అది చేపట్టినవారికి కొమ్ము కాచును.  శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిట్టిది.  

విపులాత్మక వివరణము

 

ఉపోద్ఘాతము: అన్నమాచార్యుల ఈ కీర్తన అకస్మాత్తుగా, చెప్పాపెట్టకుండా మధ్యలో నుంచి ప్రారంభమైనదనిపించును. మానవ జీవితమూ అంతే. మొత్తము జీవనములో ఎదో కొంత భాగము మాత్రమే మనకు స్పష్టమగుచున్నది. దాని ముందర​, తరువాయి  భగవద్గీత 2-28లో చెప్పిన ప్రకారము అవ్యక్తములు.

"పద్మాక్షునామము అంచెఁ బాపహర మౌషధము" అని ఊగిసలాడు లోలకము వంటి జీవనము, మరణము అను మజిలీలతో కూడిన తప్త భరిత ప్రయాసము నుండి ముక్తి నిచ్చునదని చెప్పిరి. 

అధ్యాత్మ కీర్తన:

రాగిరేకు:  297-5 సంపుటము: 3-564

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే
శ్రీహరి సాకారచింతనము ॥పల్లవి॥
 
పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము
అంచెఁ బాపహర మౌషధము
పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి
ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము ॥ఓహో॥
 
విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము
చందపు వైకుంఠ సంబళము
పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు
కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥
 
కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి
ముట్టిన పాపవిమోచనము
యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది
పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥

Details and explanations:

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే
శ్రీహరి సాకారచింతనము
॥పల్లవి

భావము:  చివరి వరకు నిలుచునది ఒకటియే. శ్రీహరి సాకారచింతనము

వివరణము: మనము ఒకటొకటిగా నిర్మించుకున్న ఈ పైపై ఆచ్ఛాదనలను తొలగించి చూస్తే, అసలు సిసలు మనిషి బయట పడతాడు. అతణ్ణి కూడా తరచి చూడగా కేవలము కరుడుగట్టిన అనేకానేక అభిప్రాయముల సమాహారం అని తెలుస్తుంది. ఈ రకముగా మానవుడు తనకు ఎటువంటి అస్థిత్వం లేని దానిని పట్టుకొని వ్రేలాడు చున్నానని యదార్ధంగా గ్రహించిన నాడు, కృత్రిమములను వదలివైచును.

అట్టివారికి ఈ ప్రపంచము కూడా తాను నిర్మించుకున్న దాని బట్టి వున్నదని తెలియును. కావున అట్టి  స్థితికి చేరిన యోగికి తనకు తానుగా వుండు అస్థిత్వం లేదని గ్రహించినప్పుడు గోచరమగు దానిని "ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే / శ్రీహరి సాకారచింతనము" అని అన్నారు అన్నమాచార్యులు.

ఇది ఇక్కడ చెప్పినంత సులభంగా చేరగలిగినది కాదు​. దీనిని మాగ్రిట్ గారు వేసిన Le grand matin  (= ఉత్తమ ఉదయం) ఒక అద్భుతమైన అధివాస్తవిక చిత్రం (క్రింద చూపిన చిత్రం) ద్వారా తెలియ పరచుకుందాము.

మనకు ముందుగా ఒక పెద్ద ద్వారము, దానికి తగిన దార్ఢ్యము గల గోడ, ఆ తలుపులో నిర్దిష్ట ఆకారము లేని పెద్ద కన్నము కనబడతాయి. . అంత పెద్ద భాగము నష్ట​ పోయినా కూడా ఆ తలుపు చెక్కుచెదర లేదు. ఆ గడపకు ఆవల సముద్రము, ఆకాశము అగపడును.

ఈవైపు   మనము ఒక బిల్బోక్వెట్'ని వెనుక నుండి చూస్తున్నాము. బిల్బోక్వెట్ ఆ తలుపు వైపు చూస్తూ నిలబడి వుంది. ఈ రెంటికి మధ్య తలుపుకు కుడి ప్రక్కన ఆకుపచ్చని ఆకులు లాగా అనిపించు పక్షుల గుంపు  వుంది.

ఈ అధివాస్తవిక చిత్రం మాగ్రిట్ గారు ఏమి చెప్పదలచుకున్నారో ఆలోచింతము. బిల్బోక్వెట్ ఒక మానవునికి ప్రతీక. ముందుగా ఆ ద్వారము ఒక విశిష్టమైన మార్పును సూచించు చున్నది. పుట్టుట లేదా పోవుట అనుకోవచ్చు. ఆ ద్వారమునకు ఆవల సముద్రము, ఆకాశము తమ తమ ప్రవృత్తులను తెలుపక, మనకు ఆవల (మరణము)  కానీ, ఈవల (జీవనము) కానీ ఒకే విధంగా, ఏమీ తోచనిదై వుండును.

ఆ బిల్బోక్వెట్'కు ఖచ్చితంగా రెండూ ఒకే విధంగా, అగమ్యమై వుండును.ఈ రకంగా దైవమును​ తెలియుటకై చేయు యత్నములు (ఆ ద్వారములో చేసిన పెద్ద కన్నము వేసినప్పటికీ) క్రొత్తగా ఏమి తెలుపలేవు.

ఈ ప్రపంచమున తెలిసినవి, తెలియనివి కూడా ఒకే కోవకు చెందినవని గ్రహించి, అట్టి వానిని త్యజించి చూచిన నిలిచియుండునది సత్యము ఒకటియేఅక్కడ చూపిన పక్షులతో లోకములో ఈ వైపున వుండి సత్య మార్గమున పయనించు వారిని అపహసించు లోకులను సూచించిరి. (వాటికి ఆకుపచ్చ రంగుని వేసినది ఈర్ష్యా గుణమును ఆపాదించుటకే). ఆ పక్షులు గాలిలో కాకుండా భూమి మీద మొక్కల్లాగ చూపి అవి పాతుకుపోయిన భావనలతో సతమతమౌతున్నయని చూపారు. (ఇంకా ఆసక్తి గలవారు దీనిని హిల్మా యాఫ్  క్లింట్ వేసిన పదియవ హంసతో పోల్చి చూడండి).

ముక్తి మార్గమున వున్న మానవునికి తాను అను అహమునకు, ‘మిథ్య అను ఈ ప్రపంచమునకు రుజువులు కానీ, సాక్ష్యములు కానీ చూప నవసరములేదు. అందుకే అన్నమాచార్యులు, ఎటువంటి ప్రస్తావన కూడా లేకుండా ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే" అన్నారు. 

పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము
అంచెఁ బాపహర మౌషధము
పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి
ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము         ॥ఓహో॥ 

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: పంచమవేదపు = పరమ ప్రామాణిక మైన​; అంచెఁ = మజిలీ, రెండు మజిలీల మధ్య దూరం; పంచలఁ = దాపుల నుండు, దగ్గరగా నుండు; ముంచిన = ముంచివేసిన​.

భావము:  పరమ ప్రామాణిక మైన పద్మాక్షుని నామము, ఈ పాపపు దేహము చేయు మజిలీలను హరించు ఔషధము. దాపుల నుండు పీతాంబరుని శరణాగతి జీవకోటిని ముంచి వేసియున్న అజ్ఞానమును పారద్రోలు దీపము.

వివరణము: పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము / అంచెఁ బాపహర మౌషధము: దీనితో మానవులకు జనన మరణములను మజిలీల బాధ తప్పుతుందన్నారు. అసలు అన్నమాచార్యులు పాప పుణ్యములను వానిని ఎక్కువగా ప్రస్తావించక సూటిగా భగవత్తత్వమును చెప్పు విధానము ఆనాటి పండితులకు నచ్చి వుండదు. అందుకే వారి కీర్తనలు నాలుగు శతాబ్దాల పాటు మరుగున పడి వుండిపోయినవి. 

మనకు సూటిగా చెప్పిన దానికంటే  తీయని తేనెలు చల్లిన మాటలకే విలువ ఎక్కువ​. చేయుట కంటే, చేస్తే ఏమౌతుందనే దానిపైన చింతన ఎక్కువ. ఆశించి చేయునది అది తృప్తి కానీండి, వస్తువు కానీండి, ఎదో ఒక మనో వ్యాపారమే. దీనితో మనము త్రోవ తప్పుటకు అవకాశాలు ఎక్కువౌతాయి. 

విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము
చందపు వైకుంఠ సంబళము
పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు
కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥ 

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: విందులకుడుపులు = మహదానంద భరితమగు విందులు; సంబళము = దారిబత్తెము, జీతము; కిందటఁ = మనమున్న చోటు (అధమ స్థానము) నుండి; కొనకెక్కెడి = చిట్టచివరిదాక ఎక్కు; అత్యధికమైనది అధిరోహించు. 

భావము:  మహదానంద భరితమగు విందులు విష్ణుకీర్తనములు. జీవనపు దారిబత్తెము వంటిది వైకుంఠము.  హృదయంతో అచ్యుతుని పూజలు అధమ స్థానము నుండి అత్యధికమునకు నిచ్చెనల వంటివి.

వివరణము:కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు: మనము చాలా నిమ్న స్థాయిలో వున్నామని ఎట్లు చెప్పగలరు? భగవద్గీత 14-8 లోని "తమస్త్వజ్ఞానజం విద్ధి మోహనం సర్వదేహినామ్" నుండి చెప్పవచ్చును. తక్కువ స్థాయి అన్నది మన ప్రజ్ఞకు సంబంధించినది కాదు. మన విషయ లౌల్యము వలన సంభవించునది. నిచ్చెనలు అన్నది కేవలము వూహకు అందునట్లు సుచించారు. ఎక్కడము కాదు. దిగవలెను. మనమున్న నిలకడలేని స్థితి నుండి స్థిర స్థితి చేరుకోవలెను.

దీనిని మనమున్న చేతన స్థితిలో సాధించలేము. అచేతన స్థితి మన స్వాధీనములో లేనిది. అనగా ఇది అత్యంత కఠినమైన కార్యక్రమము. ఈ విషయమై చింత చేయక పురోగతి సాధించ లేము. అందుకే అన్నమాచార్యులు గొడ్డేరేచిన్నదిడ్డితెరువు వోక / దొడ్డతెరువువంక తొలఁగుమీఅని అతి క్లిష్టమైన ఇరుకుదారిని - జీవనము మరణము నకు మధ్య​, చేతనము అచేతనముల సంధించు సన్నని కాలి త్రోవను ప్రతిపాదించిరి.

అటు మరణము ఇటు జీవనము కానీ దానిని - భగవద్గీత  13-13 లో తెలియ జేసిరి. జ్ఞేయం యత్తత్ ప్రవక్ష్యామి యద్ జ్ఞాత్వామృతమశ్నుతే । అనాదిమత్పరం బ్రహ్మ న సత్తన్నాసదుచ్యతే ॥ 13-13 ॥ భావము: అర్జునా!! ఏది తెలియదగిన బ్రహ్మ స్వరూపమో, దేనిని తెలిసికొని మనుజుడు అమృత మయమగు మోక్షము పొందునో, దానిని వివరించు చున్నాను. ఆ పరబ్రహ్మము సత్ (ఉన్నది) అనిగాని, అసత్ (లేదని) అనిగాని చెప్పబడదు.

ఏదియేమైనప్పటికి, ఇది జీవన్మరణముల సంధికాలము అని చెప్పవచ్చును. మరణము అను దానిపై స్పష్టమగు అవగాహన అత్యంతావశ్యకము. దీనిపై చర్చించుటకు చాల మంది విముఖతను చూపుదురు. దీనిని తెలియక ఎంత విచారణ జరిపినను వ్యర్థమే.

కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి
ముట్టిన పాపవిమోచనము
యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది
పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: (ముడుపు = ధనము); కట్టిన ముడుపగు= సంచీలో కనబడకుండా వుంచిన ధనము.

భావము:  సంచీలో కనబడకుండా వుంచిన ధనము ఘనమైన కృష్ణభక్తి. దీనిని తాకిన వారికి పాపవిమోచనము కలుగును. అది చేపట్టినవారికి కొమ్ము కాచును.  శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిట్టిది. 

 

-x-సమాప్తము-x-

T-210 విజాతులన్నియు వృథా వృథా

  అన్నమాచార్యులు T- 210. విజాతులన్నియు వృథా వృథా   సకల క్రియల సమన్వయమే సుజాతి   కీర్తన సంగ్రహ భావము : పల్లవి : సత్యమునకు అనుగు...