T -130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

 

అన్నమాచార్యులు

130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

Those interested in English Version may press this

ఉపోద్ఘాతము:  ఈ కీర్తన చాలా సూటిగా ఉందనిపించినప్పటికీ, అంతర్లీనంగా ఉన్న సందేశాన్ని బాగా నున్నని జారిపోయే పదాల మరుగున ఉంచారు. కీర్తన మధురంగా అనిపిస్తుంది, దాని లయ మరియు బీట్ ఆకర్షణీయంగా ఉంటాయి, పదములు నిఘంటువును తెరవకుండానే అర్ధమౌతాయి. అయినప్పటికీ ​తాత్పర్యము పట్టుకుందామంటే గుండ్రని పదములు ఏవిధముగానూ ఊతమునివ్వక తికమెకపెడతాయి. అన్నమాచార్యులు ఈ కీర్తనకు అసాధ్యమే హద్దులుగా మలచిరి అనిపించును.

ఈ  కీర్తనను అవగాహన చేసుకునే ప్రయత్నము వేసవిలో నున్నని, గోళాకారములోని చాక్లెట్ పర్వతాన్ని అధిరోహించడం వంటిది. వేసవి యొక్క వేడి చాక్లెట్ ను కరిగిస్తుంది, కాబట్టి ఎక్కబోతే జారిపోతాం. అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించడం, నీలో లేని దానిని కలిగించు యత్నము; ఆ యత్నమే కొంత ఘర్షణను సృష్టిస్తుంది, ఇది చాకోలేట్’ను మరింత కరిగిస్తుంది. మనిషి మరింత క్రిందికి జారతాడు. అధోగతి పాలౌతాడు. కానీ క్రిందికి జారిపోతున్నప్పుడు అతను చాక్లెట్’ను ఆస్వాదిస్తాడు, అతను తన ప్రయత్నాల ఫలాలను అందుకున్నాననుకుంటాడు.  

మనిషి చాక్లెట్’ను ఆస్వాదించడం ఆపివేసి, చాక్లెట్ కొండ ఎక్కే ప్రయత్నాన్ని పూర్తిగా ఆపివేసి, తీక్షణముగా గమనించినప్పుడు తనలోని చాక్లెట్'కు, తనకు, చాక్లెట్ పర్వతానికి మధ్య వ్యత్యాసాన్ని మరుస్తాడు. ప్రపంచమంతా ఒకే పదార్థముతో చేయబడినదనే ఆ తిరుగులేని గ్రహింపు జీవనమునకు దారిచూపు దివిటీ.

ఇవన్నీ చాలా క్లిష్టంగా కనిపించినప్పటికీ, అన్నమాచార్యులు, జిడ్డు కృష్ణమూర్తి వంటి మన మధ్య నివసించిన మహానుభావులు మనలాంటి వారు కూడా అలాంటి స్థితికి రావడం సాధ్యమేనని నిరూపించారు. అదే ఈ వ్యాఖ్యానాలకు ఆధారం. గంభీరమైన అన్వేషణకు సహకరించడమే ఈ వివరణల యొక్క ఏకైక లక్ష్యం.

కీర్తన: రాగిరేకు:  41-3 సంపుటము: 1-251

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల             ॥కడు॥  దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు- లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము  ॥కడు॥  తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ- ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ- మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము॥కడు॥  వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా ॥కడు॥​

 

 

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల     ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: అడుసు = బురద, రొంపి; చొరనేల = చొచ్చుకొని వెళ్ళడమెందుకు? కడలేని = అంతులేని; 

భావము: "అడుసు తొక్కనేలా.. కాలు కడుగనేలా?" అంతులేని జన్మసాగరము ఈదనేల? 

వివరణము: ఈ ప్రకటన ద్వారా ప్రతి మనిషి ఈ ప్రస్తుత జీవిత చక్రాన్ని నిర్దాక్షిణ్యంగా నివారించి ఉండాల్సిందని భావించవచ్చు; కానీ, కఠోర వాస్తవం మన కళ్ళ ముందే ఉంది. 

ఏదైనా విచలనాన్ని నివారించేంత వివేకవంతులమని అనుకుంటూ మనం జీవితంలోకి ప్రవేశిస్తాం. మనం దానిలో పూర్తిగా చిక్కుకున్నప్పుడు మాత్రమే మనం ఇరుక్కున్నామని గ్రహిస్తాము. విచారిస్తాము కాని అదే పనిని కొనసాగిస్తాము. అందుకనే అన్నమాచార్యుడు ‘గూఁటఁబడి వెడలుగతి గురుతు గనలేడు’^#1 = మానవుడు (ఇంద్రియాల ద్వారా ప్రకృతి ద్వారా) మోసపోయి దారితప్పుతాడు అన్నారు. 

జీవితం అంటే ఇది అని ఇదమిద్ధముగా చెప్పలేనట్లే, నిక్కముగా, మనమెల్లప్పుడూ తెలియకుండానే పట్టుబడతాము. 

అన్నమాచార్యులు బురదలో పెరిగే అందమైన తామరపువ్వు వలె జీవితం ఆకర్షిస్తుందని సూచించడానికి 'అడుసు' అనే పదాన్ని ఉపయోగించారు. తామరపువ్వును పొందాలనే ఆత్రముతో మనిషి బురదలో కూరుకుపోతాడు. తనను తాను విముక్తం చేసుకోవడానికి, అతను తన శేష జీవితాన్ని గడుపుతాడు. ‘అడుసు తొక్కనేలా కాళ్ళు గడుగనేలా’ అన్న సామెత ఉంది కదా?

 

అన్వయార్ధము: ప్రాపంచిక వ్యవహారాల్లో నిమగ్నం కావడం ద్వారా సత్యాన్ని చేరుకోలేము.

దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు-

లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు

గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము

పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము     ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: దురితంబునకునెల్ల  = అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు; దొడవు = మొదలు పెట్టు, యత్నపడు, బాణమును ధనుస్సునందు సంధానముచేయు; మమకారంబులు = నాదియను అభిమానము;  అరిది = అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహము; అడియాసలు = కలుగుననెడియాశ, ప్రత్యాశ; గురుతయిన = తెలియదగిన గుర్తు, జాడ​, ఆనవాలు; జీవనము = ఆధారము అనే అర్ధములో వాడారు; పరగ = ఒప్పుగా లంపటమె = దొంగగొడ్డు పరుగెత్తిపోకుండా మోకాళ్ళకు కొట్టుకొనేట్టు మెడకు వేలాడగట్టిన రెండుకొయ్యల పలక, వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముడి, కలియబడుట, బాధ​, ఆయాసము కలిగించు;

భావము: నాదియను అభిమానము  అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు మూలము. అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహములగు మమతలకుఁ నిమిత్తము కలుగుననెడియాశ (ఎదురుచూపులు). జాడ, ఆనవాలు పట్టగల ఆశలకు కోరికలే ఆధారము. వీటన్నిటికి వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముళ్ళే నిస్సందేహంగా కారణం.

వివరణము: మనమెప్పుడూ అరబ్బు మరియు ఒంటె కథలోని అరబ్ లాగా ప్రవర్తిస్తాము. చిన్న చిన్న విషయాలను నిర్లక్ష్యం చేసి, అరబ్బు వలె తెల్లవారేప్పటికి, ఉండకూడని స్థానము చేరుకుంటాం. 

తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ-

ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు

పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ-

మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము  ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: ఉదుటయిన = ఉద్ధతి, గర్వం, పెద్దదగు, నిక్కినది; తాపము = క్లేశము, క్షోభ, బాధ​

భావము: అంతులేని చిక్కులు దుఃఖానికి కారణమవుతాయి. దుఃఖం గుండె కోతకు ఆస్కారమిస్తుంది. నిలకడైన కోత ప్రాణసంకటము. మనస్సు ఈ అహంకారాన్ని లేదా మదాన్ని పెంచుతోంది.  

వివరణము: మనిషి తన స్థితికి కారణాన్ని తెలుసుకున్న తర్వాత కూడా, సమస్యల నుండి బయటపడడని గమనించండి. మనిషికి యుద్ధాలకు దారితీయు కారణాలు తెలుసు, అయినప్పటికీ యుద్ధాలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి (ఉక్రెయిన్ యుద్ధం లాగా). కోపం మంచిదికాదని అందరికీ తెలుసు. కానీ, మనలో చాలా మంది, ప్రయత్నంచేసి కూడా కోప౦ తెచ్చుకోకు౦డా ఉ౦డలేరు.

కాబట్టి, తన ప్రస్తుత అల్లకల్లోల స్థితికి కారణము స్వంత మనస్సు అని తెలుసుకున్నా కూడా, దున్నపోతు వర్షాన్ని లెక్కించనట్లే మానవుడు తన కర్యకలాపాలను కొనసాగిస్తూనే ఉంటాడు. అందువలన, అటువంటి సంఙ్ఞార్ధక జ్ఞానం నుండి సంతృప్తి అయితే పొందవచ్చు, కాని వాస్తవానికి పరివర్తనకు ఇటువంటి పై పై జ్ఞానము కొరరానిదే. మానవుని హృదయ సంక్షోభం లోతుగా వేళ్ళూనుకొని, ఒక పట్టాన వదిలించుకొనుటకు వీలుకానిదే. దీనికి నిరంతర పరిశ్రమ​, దీక్ష అత్యంతావశ్యకము. తరువాతి చరణంలో అదే పేర్కొన్నారు అన్నమాచార్యుల వారు.

ఆలోచనలు మన చర్యలను ఎలా ప్రభావితం చెస్తాయో ఈ క్రింది చిత్రం స్పష్టంగా ప్రదర్శిస్తుంది. 

అన్వయార్ధము: ఆలోచనలే నీలోని ‘నిన్ను’ను చెక్కుతున్నవి, మలచుతున్నవి.

 

వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త

బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త

తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ

దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా      ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: వెలయఁ = ప్రకాశించు, బయలుపడు, (వెలయఁ దన మనసునకు = నీ గురించి నీకేమి తెలిసిందో); బలిసి = ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి; తలకొన్న తలఁపులు = (తనలో) కలుగుచున్న ఆలోచనలు; దైవమానుషముగాఁ = గుర్తించగలిగితే అవి మనిషి ఆలోచనలు లేదా గుర్తించలేనివి దేవుని చర్యలు = కర్త​, కర్మ​, క్రియ అనేవి విడివిడిగాలేని స్థితి; అటువంటి కార్యము (వస్తువు) తన స్వంతమా లేదా ప్రకృతియా లేదా దైవమా అని వేరు చేయలేని స్థితి, (టూకీగా దీనిని ధ్యానము లేదా తపస్సు అని పిలవవచ్చు; దలఁపంగ వలదా = ఆ విధంగా స్మరింపఁజేసుకో వద్దా?  ఆ విధంగా తెలియబఱచుకో వద్దా? 

భావము: ‘నీ గురించి నీకేమి తెలిసినా’ అదంతా వేంకటేశుఁని కృప. ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి దైవమును తలచుట మనిషి పని. నీలో నడుస్తున్న ఆలోచనలు మానవ నిర్మితములే! అజ్ఞాన జనితములే! వాటిని పక్కన పెట్టి ఆత్మేశ్వరుడెవడో తెలియబఱచుకో వద్దా?

వివరణము: మనిషికి తన విధులు అల్పమైనవిగా కనిపిస్తాయి; అతను చేయాల్సిందల్లా భగవంతుణ్ణి స్మరించుకోవడమే. ఇంత చిన్న పనిలో మనమందరం ఎందుకు విఫలమవుతాం. మనం బాధ్యతలను మరువలేనంత వివేకవంతులమని నిరాధారమైన నమ్మకమే ప్రధాన కారణ౦. 

ఎన్ని జానపద కథల్లోని పాత్రలు చిన్న చిన్న పనులను ఎలా నిర్లక్ష్యం చేశాయో మనకు తెలియదా? ఇక మనిషి తన బాధ్యతల నుండి వైదొలగడంలో ఆశ్చర్యం లేదు. మనకు దేవుడు అన్ని అత్యవసర పరిస్థితులలో గుర్తుపెట్టు కోవలసిన ఒక తెరువు. ఆ విధ౦గా, మానవునిది అవకాశవాద దృక్పథ౦. ఎంత శోచనీయము? మనిషి తనను తాను సర్వోన్నతుడిగా భావిస్తాడు. దేవుడు అతని ఆటలో ఒక సాధనం. ఇలాంటి మనషి విమోచన గురించి మాట్లాడడం వింత కాదా?

 

“తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా” అంటే, ఒక అనుభవము మానవునికి జ్ఞాపకము మిగిల్చినట్లయితే, గ్రహించ గలిగితే సదరు ఆలోచనలు అతని ఇప్పటి జ్ఞానమందలి భాగము. గుర్తించలేనివి దైవ కృత్యములను కోవచ్చు. అందువలన, తెలిసిన, జ్ఞాపకమున్న అనుభవమంతా అజ్ఞానమే.  తెలియని దాని గురించి ఆసక్తి చూపడం మానవుని ప్రవృత్తి. ఈ ఆసక్తిని చాలమంది భక్తి అని పొరపడతారు. అందువలన, మానవుడు, తనను, తనను మలచుతున్న పరిస్థితులను ఒకే చర్యగా ఆనవాలు పట్టడంలో కృతకృత్యుడౌతే పురోగమనని, లేకున్న అధోగమనమని భావించవచ్చు. ఇదియే సమతాస్థితి.

క్రింది చిత్రాన్ని గమనించండి: ది హ్యూమన్ కండిషన్ by Rene Magritte. ఈ చిత్రమొక్కటే ఈ చరణం సారాంశాన్ని ప్రతిబింబిస్తుంది.

 

అన్వయార్ధము: నీకూ, నీ ఆలోచనలకు వ్యత్యాసమేమి? నీ ఆలోచనల ప్రతీకవు నీవు.  క్షణక్షణమునకు మారిపోవు ఒక బలహీనుడివా నీవు? లేక మార్పేలేని నిన్ను భ్రమపరచు పొగమంచు వంటివా ఆ ఆలోచనలు?

అదనపు వివరణము.

విషయాలను తేలికగా మరియు క్లిష్టమైన పదముల ఒత్తిడి తక్కువ చేయడానికి, బ్రదర్స్ గ్రిమ్ నుండి "ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్" అనే అందమైన కథను పరిచయం చేస్తాను. ఒక దర్జీ ఏదో ఒక విధంగా స్వర్గంలో ప్రవేశిస్తాడు^#2. ఒక మూల నిశ్శబ్దంగా (పడి) ఉండమని సెయింట్ పీటర్ హెచ్చరించినప్పటికీ, మన హీరో, దేవుడు దూరంగా ఉన్నప్పుడు, ఉత్సుకతతో దొంగచాటుగా దేవుని కుర్చీలో ఎక్కుతాడు. అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు. దర్జీ, ఒక వాగు ప్రక్కన బట్టలుతుకుతున్న ముసలిదాన్ని గమనించాడు. ఆమె రహస్యంగా రెండు తుండు గుడ్డలను పక్కన పెట్టింది. ఇది చూసిన దర్జీకి ఎ౦త కోప౦ వచ్చి౦ద౦టే, ఆ (దేవుని) బ౦గారు పాదపీఠాన్ని పట్టుకొని, ఆ ముసలిదానిపై, ఆకాశ౦ గు౦డా భూమ్మీదకు విసిరేశాడు. 

దేవుడు తిరిగి వచ్చినప్పుడు, తన పాదపీఠ౦ తప్పిపోవడాన్ని కనుగొ౦టాడు. చివరికి, సెయింట్ పీటర్ టైలర్'ను తాను స్వర్గంలోకి అనుమతించిన తప్పును అంగీకరిస్తాడు.  దర్జీని పిలిపించుకొని ప్రభువు ఇలా అన్నాడు: "ఓరి, దుర్మార్గుడా, నీలాగా నేను తీర్పులిస్తే ఇక్కడ నాకు కుర్చీలు, బెంచీలు, కర్రలు, శూలాలు, ఒక్కటి కూడా మిగిలేవికావు, పాపుల మీద ప్రతిదీ విసిరేసి ఉండేవాడిని. ఇక నువ్వు భూలోకాని కెళ్ళొచ్చు.  ఇక్కడ నేను తప్ప మరెవ్వరూ శిక్షను వెయ్యరు. ఎదుర్కోరు." 

ఆ దర్జీవాడి లాగే మనమూనూ. ఎలాగో ఈ స్వర్గానికి చేరుకున్నాము. ఒక మూల నిశ్శబ్దంగా ఉండమని దైవమాజ్ఞ. అయితే, ఆ దర్జీలా (బంగారు పాదపీఠాన్ని విసిరేసినట్లు) మన తెలివితక్కువ కొద్దీ మన శక్తినంతా ఉపయోగించి మనం దీన్ని నరకంగా మారుస్తాం. మనం దారి తప్పామా? లేదా?  దేవుడు నాకు ఇది ఇవ్వలేదు; అది ఇవ్వలేదు అని పొద్దస్తమాను వాపోతాం. ఇతరుల చర్యలకు తీర్పు చెబుతాము. నీ పయనమెచ్చటికి? సమబుద్ధితో తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా? "ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్" పూర్తి కధను అనుబంధంగా ఇస్తున్నాను.

 

 

References and Recommendations for further reading:

#1 12 ఏఁటివిజ్ఞాన మేఁటిచదువు (ETivij~nAna mETichaduvu)

#2 14. దిబ్బలు వెట్టుచు దేలిన దిదివో (dibbalu veTTuchu dElina didivO)

 

 

కీర్తన సంగ్రహ సారం:

 

పల్లవి: "అడుసు తొక్కనేలా.. కాలు కడుగనేలా?" అంతులేని జన్మసాగరము ఈదనేల? అన్వయార్ధము: ప్రాపంచిక వ్యవహారాల్లో నిమగ్నం కావడం ద్వారా సత్యాన్ని చేరుకోలేము.

చరణం 1: నాదియను అభిమానము  అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు మూలము. అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహములగు మమతలకుఁ నిమిత్తము కలుగుననెడియాశ (ఎదురుచూపులు). జాడ, ఆనవాలు పట్టగల ఆశలకు కోరికలే ఆధారము. వీటన్నిటికి వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముళ్ళే నిస్సందేహంగా కారణం.

చరణం 2: అంతులేని చిక్కులు దుఃఖానికి కారణమవుతాయి. దుఃఖం గుండె కోతకు ఆస్కారమిస్తుంది. నిలకడైన కోత ప్రాణసంకటము. మనస్సు ఈ అహంకారాన్ని లేదా మదాన్ని పెంచుతోంది.  అన్వయార్ధము: ఆలోచనలే నీలోని ‘నిన్ను’ను చెక్కుతున్నవి, మలచుతున్నవి.

​

చరణం 3: ‘నీ గురించి నీకేమి తెలిసినా’ అదంతా వేంకటేశుఁని కృప. ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి దైవమును తలచుట మనిషి పని. నీలో నడుస్తున్న ఆలోచనలు మానవ నిర్మితములే! అజ్ఞాన జనితములే! వాటిని పక్కన పెట్టి ఆత్మేశ్వరుడెవడో తెలియబఱచుకో వద్దా? అన్వయార్ధము: నీకూ, నీ ఆలోచనలకు వ్యత్యాసమేమి? నీ ఆలోచనల ప్రతీకవు నీవు. క్షణక్షణమునకు మారిపోవు ఒక బలహీనుడివా నీవు? లేక మార్పేలేని నిన్ను భ్రమపరచు పొగమంచు వంటివా ఆ ఆలోచనలు?

 

 

ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్

Jacob and Wilhelm Grimm

 

ఒక రోజు దేవుడు పరలోకపు తోటలో షికారు చేయాలనుకు౦టూ, అపొస్తలులను, పరిశుద్ధులన౦దరినీ తనతోపాటు తీసుకువెళ్ళాడు. స్వర్గంలో  సెయి౦ట్ పేతురును తప్ప మరెవరినీ విడిచిపెట్టలేదు. తాను లేనప్పుడు ఎవరినీ లోపలికి రానివ్వవద్దని ప్రభువు అతనికి ఆజ్ఞాపించాడు, కాబట్టి పేతురు గుమ్మం దగ్గర నిలబడి కాపలాగా ఉన్నాడు. కాసేపటికే తలుపు ఎవరో తట్టారు. పేతురు అక్కడ ఎవరు?, తనకేమి కావాలో? అడిగాడు.

 

"నేను ఒక పేద, నిజాయితీగల దర్జీని, అతను ప్రవేశాన్ని అభ్యర్థిస్తున్నాను," అని ఆహ్లాదకరమైన స్వరం జవాబిచ్చింది.

 

"అబ్బో! నిజాయితీనే " అన్నాడు పీటర్. "నీ మునివేళ్ళతో బట్టల ముక్కలను క్రిందికి  తోసివేసి ప్రజలను దోచుకున్నా, నీవు నిజాయితీ పరుడవే!   ఉరికంబం మీద దొంగలా.  ఎవరినీ రానియ్యవలదని ప్రభువు నన్ను నిషేధించెను."

 

"అయ్యా, దయచేసి కరుణ చూపండి" అని దర్జీ దీనంగా వేడుకొన్నాడు. "బల్లమీది ను౦డి వాటంతట అవే పడిపోయే చిన్న చిన్న పీలికలు దొంగిలి౦చబడ్డట్టుకాదు, అవి చెప్పుకోదగినవి కావు. ఇక్కడ చూడండి, నేను కుంటుతూ నడుస్తున్నాను మరియు ఇక్కడ దాకా నడిచి నడిచి నా పాదాలు బొబ్బలెక్కాయి. నేను మళ్ళీ తిరిగి వెళ్ళలేను. నన్ను లోపలికి అనుమతించండి, మరియు అన్ని మురికి పనులు నేనే చేస్తాను. నేను పిల్లలను చూసుకుంటాను, వారి డైపర్లను కడుగుతాను, వారు ఆడుకుంటున్న బెంచీలను తుడిచి శుభ్రం చేస్తాను, చిరిగిపోయిన వారి బట్టలన్నింటినీ కుట్టిపెడతాను."

 

సెయింట్ పీటర్ జాలితో కదలిపోయాడు మరియు కుంటి దర్జీ తన సన్నని శరీరాన్ని లోపలికి జారవిడుచుకునేంత వెడల్పుగా స్వర్గ ద్వారం తెరిచాడు. దర్జీని తలుపు వెనుక ఒక మూలలో కూర్చోవలసిందిగా చెప్పాడు. మరియు అక్కడ నిశ్శబ్దంగా మరియు ప్రశాంతంగా ఉండమని సూచించాడు.  తద్వారా ప్రభువు తిరిగి వచ్చినప్పుడు  అతడిని గమనించడు, మరియు కోపగించుకోడన్నాడు.

 

దర్జీ తల ఊపాడు, కాని ఒకసారి సెయింట్ పీటర్ తలుపు దాటి అటు పోగానే, అతను లేచి, కుతూహలం ఆపుకోలేక​, స్వర్గం యొక్క ప్రతి మూల మూలకి వెళ్ళి చూశాడు. చివరకు అతను అనేక అందమైన మరియు ఖరీదైన కుర్చీలు ఉన్న ప్రదేశానికి వచ్చాడు. వారి మధ్యలో పూర్తిగా బంగారంతో తయారు చేయబడిన మరియు మెరిసే విలువైన రాళ్ళతో అమర్చిన ఆసనముంది. ఇది ఇతర కుర్చీల కంటే చాలా ఎత్తుగా నిలబడింది, మరియు దాని ముందు బంగారు పాదపీఠం కూడా ఉంది. ప్రభువు  ఉన్నప్పుడు కూర్చునే ఆ పీఠం అది.  అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు.అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు.

టైలర్ నిశ్చలంగా నిలబడి, సీటు వైపు చాలాసేపు చూశాడు, ఎందుకంటే అతను మిగిలిన అందరికంటే బాగా ఇష్టపడ్డాడు. చివరకు తమకాన్ని నియంత్రించుకోలేక, అతను పీఠం పైకి ఎక్కి కూర్చున్నాడు. అక్కడ నుండి అతను భూమిపై జరుగుతున్న చిన్నచిన్న ఘటనలూ వీక్షించ గలిగాడు.

 

ఒక వాగు ప్రక్కన నిలబడి బట్టలుతుకుతున్న ఒక వికారమైన ముసలావిడను అతను గమనించాడు. ఆమె రహస్యంగా రెండు తుండు గుడ్డలను లను పక్కన పెట్టింది. ఇది చూసిన దర్జీకి ఎంత కోపం వచ్చిందంటే ఆ (దేవుని) బ౦గారు పాదపీఠాన్ని పట్టుకొని, ఆ ముసలిదానిపై, ఆకాశ౦ గు౦డా భూమ్మీదకు విసిరేశాడు. మళ్ళీ స్టూలును వెనక్కి తీసుకురాలేక, నిశ్శబ్దంగా సీటులోంచి కిందకు దూకి, తలుపు వెనుక తన స్థానంలో తిరిగి కూర్చున్నాడు, మరియు అతను ఏమీ ఎరగనట్లు నటించాడు.

ఇంతలో ప్రభువు తన పరలోక సేవకులతో తిరిగి వచ్చాడు కానీ, తలుపు వెనుక ఉన్న దర్జీని గమనించలేదు, అయితే తన ఆసనం మీద కూర్చున్నప్పుడు, పాదపీఠం తప్పిపోయిందని గమనించాడు. ఆ పాదపీఠ౦ ఏమై౦ది అని ఆయన సెయి౦ట్ పీటర్'ని అడిగాడు,  పీటర్ తెలియదన్నాడు. 'నేను లెనప్పుడు వరైనా వచ్చారా?' అని అడిగాడు.

పేతురు ఇలా జవాబిచ్చాడు, "ఇ౦కా గుమ్మ౦ వెనుక కూర్చొనివున్న కు౦టి దర్జీ తప్ప, ఇంకెవరూ రాలేదన్నాడు"

అప్పుడు ప్రభువు ఆ దర్జీని రప్పించి పాదపీఠమును తీసికొని పోయి, దానిని ఎక్కడ ఉంచెనని అడిగెను.

"ఓహో, ప్రభూ," అన్నాడు దర్జీ మహత్కార్యము చేసినట్లు సంబరపడి, "కోప౦తో ఒక ముసలావిడ మీదకు విసిరేశాను, ఆమె బట్టలు ఉతికేటప్పుడు రె౦డు కండువాలు దొంగిలి౦చడాన్ని నేను చూశాను." 

ప్రభువు ఇలా అన్నాడు: "ఓరి, దుర్మార్గుడా, నీలాగా నేను తీర్పులిస్తే ఇక్కడ నాకు కుర్చీలు, బెంచీలు, కర్రలు, శూలాలు, ఒక్కటి కూడా మిగిలేవికావు, పాపుల మీద ప్రతిదీ విసిరేసి ఉండేవాడిని. ఇక నువ్వు భూలోకాని కెళ్ళొచ్చు.  ఇక్కడ నేను తప్ప మరెవ్వరూ శిక్షను వెయ్యరు. ఎదుర్కోరు."

పేతురు మళ్ళీ ఆ దర్జీని పరలోక౦ ను౦డి బయటకు తీసుకువెళ్ళవలసి వచ్చి౦ది, దర్జీ బూట్లు అరిగిపోయి, కాళ్లు బొబ్బలతో కప్పబడివు౦డడ౦ వల్ల  ఆయన తన చేతిలో ఒక కర్రను పట్టుకొని మజిలీలు మజిలీలుగా తీసుకు వెళ్ళాడు, అక్కడ మ౦చి సైనికులు కూర్చొని ఉల్లాస౦గా ఈ ప్రహసనాన్ని ఆస్వాదించారు.

-XX--XX-