పెదతిరుమలాచార్యులు — మౌన తపస్వి
పెదతిరుమలాచార్యులు (1460–1546) అంటే చాలామందికి ముందుగా గుర్తొచ్చేది — "అన్నమాచార్యుల కుమారుడు" అన్న పరిమితి. కానీ ఆయన తండ్రి చాటు కవి కాదు. ఆ వారసత్వాన్ని శోభాయమానంగా మలుచుకుని, స్వతంత్రముగా సాగించిన అంతరంగ ప్రయాణంలో వేలాది కీర్తనలు మనకు ప్రసాదించిన మహాకవి.
ఆయన పేరు ప్రఖ్యాతులను
కోరలేదు. గొప్ప కవిగా కనిపించాలన్న ప్రయత్నం చేయలేదు. ప్రశాంతంగా, ప్రశ్నిస్తూ,
నిష్కల్మషంగా తనదైన మార్గంలో నడిచారు.
భక్తికి లోతు తాకాలి అన్నదే ఆయన తత్వం
ఆయన భక్తుడు. కానీ భక్తి ఆయనకు పూజలు, పాటలు, లేదా అలంకార భవనాల విషయమేమీ కాదు. భక్తి ఒక లోతైన విచారణకు మార్గం కావాలి అని ఆయన భావించారు. "నేను ఆరాధిస్తున్న దేవుడు ఎవరు? నా ఊహలో సృష్టించుకున్నదేనా? లేక నిజంగా ఆ దేవుని అనుభవిస్తున్నానా?" — ఇలాంటి ప్రశ్నలు ఆయన గానం చేసేటప్పుడు మనం వినగలుగుతాం.
ఆయన భక్తిని త్రివేణి
సంగమంలా చూస్తాం — ప్రేమ, ఆర్ద్రతతో కూడిన విచారణ, నిజాయితీ
కలిసి ప్రవహిస్తాయి.
సంసారంలో ఉండి, సంసారానికి అతీతంగా
ఆయన సన్యాసి కారు. కుటుంబ జీవితాన్ని పూర్తిగా జీవించారు. బాధ్యతలతో జీవించారు. కానీ ఆ సంసారం ఆయనను బంధించలేదు. లోపల మాత్రం ఒక అంతర్లీన స్వేచ్ఛ ఆయనలో అలలాడుతూ కనిపిస్తుంది.
పెదతిరుమలాచార్యులు
కుటుంబాన్ని ఒక భారం గా కాకుండా, ఒక దర్పణంగా చూశారు — అందులోనే మనల్ని మనం
గ్రహించవచ్చు. మన బలహీనతలు, ఆశలు, భ్రమలు
బయటపడతాయి.
సాదా పదాల్లో సత్యాన్ని పలికిన కవి
ఆయన పదాల్లో ఉన్నది కవిత్వం మాత్రమే కాదు - అన్వేషణ. కళా తపస్సు. అవి కనుల ముందు కనిపించే వాటిలో దాగిన గంభీరతను వెలికితెస్తాయి. అవి ఇతరులను మెప్పించేందుకు కాదు. తనలోని ప్రశ్నలకు స్పందనగా తలచిన కీర్తనలు.
ఈ పాటలు మొదట్లో కాస్త
క్లిష్టంగా అనిపించవచ్చు. కానీ మనం నిశ్శబ్దంగా కూర్చొని వినినప్పుడు —మన హృదయాంతరాళాలో
ఆ దృశ్యాలు తారాడతాయి.
సాంప్రదాయం అనుసరించలేదు — జీవించారు
ఆయనకు వారసత్వంగా వచ్చిన భక్తి, ఆచారాలు అన్నింటినీ పెదతిరుమలాచార్యులు గౌరవించారు. కానీ గుడ్డిగా
అనుసరించలేదు. ఆయనకు పద్ధతులు ముఖ్యం కాదు. వాటి వెనుక ఉన్న తత్వం ముఖ్యం. అందుకే,
ఆయన రచనల్లో మౌనం ఉంది. శబ్దం లేదు. వేదాంతం లేదు. ఒక అంతర్లీన జీవన
సత్యమే నాట్యమాడుతుంది.
కనిపించని ఓ వెలుగు
ఆయన రచనల్లో సముద్రపు లోతుల్లాంటి ప్రశాంతత అలముకుంటుంది. అపారమైన నిజాయితీ, ప్రశ్నించగల ధైర్యం, మానవత్వపు గుండె గర్భం నుంచి ఊట్టిపడుతున్న ఆర్ద్రత, హృదయ ప్రకంపనలతో ఏర్పడిన పదములు — ఇవే ఆయన కవిత్వానికి మూలాధారాలు.
మానవ జాతికి పెదతిరుమలాచార్యులు
ఓ గొప్ప దిక్సూచి. కీర్తనల ముసుగులో ప్రశ్నించే తపస్వి. సంప్రదాయకుడు కాదు. సత్యాన్వేషి.
తనలోకి తానే జారుకుని— మనలో వెలుగు నింపినవాడు. మన తెలుగుజాతికి పెద్ద దిక్కు పెదతిరుమలాచార్యులు.
X-X సమాప్తంX-X
Pedatirumalacharyulu — The Silent
Seeker
For most people, Pedatirumalacharyulu (1460–1546) is
remembered simply as the son of the great Annamacharya. But he was no mere
shadow of his father. He inherited that luminous legacy and carried it forward
with quiet strength. In the course of his inward journey, he offered us
thousands of kirtanas — not as a display of brilliance, but as a reflection of
an inner quest.
He never sought fame.
He made no effort to appear as a great poet. Calmly, questioningly, with
untainted sincerity, he walked his own path.
For him, devotion meant depth — not display
He was a devotee, yes. But to him, devotion was not about rituals, songs, or temple decorations. It was a path of inquiry — a means to touch the depth of being. “Who is the God I worship? Is it just a projection of my imagination? Or am I truly experiencing the divine?”— Questions like these echo gently in his compositions.
His devotion feels
like a confluence of three sacred streams: love, inquiry steeped in tenderness,
and uncompromising honesty.
In the world, yet untouched by it
He was not a renunciate. He lived a full family life, bearing responsibilities with quiet dignity. But worldly life never imprisoned him. There is a current of inward freedom always shimmering beneath the surface.
He saw family life
not as a burden, but as a mirror. In it, we see ourselves more clearly — our
weaknesses, longings, illusions rise to the surface.
A poet who gave voice to truth in plain words
His verses carry profound depth. But it's not showy. His
art is a kind of spiritual austerity — unpolished, unpretentious, quietly
intense. His kirtanas do not aim to please others. They are songs born of his
own inner search, his longing for clarity.
To a casual listener, the songs may seem difficult at
first. But if one sits in silence and listens, the imagery begins to resonate
within — painting quiet pictures on the heart’s canvas.
He didn’t follow tradition. He lived it.
Pedatirumalacharyulu
respected the traditions and practices he inherited — but never followed them
blindly. For him, rituals were not important unless they pointed toward truth.
It was never the outer method that mattered, but the inner meaning. That’s why
his works are marked not by noise, but by silence. Not by doctrine, but by
direct experience. Not by rhetoric, but by a living truth that moves through
stillness.
A quiet flame, not a blazing fire
His writings hold a calm, oceanic depth. They are rooted in integrity, in the courage to question, in a tenderness that springs from a deeply human heart. His words arise from the tremors of the soul — not as philosophy, but as lived insight.
Pedatirumalacharyulu may not be widely celebrated today. But that does not mean he did not light a lamp. His flame was not a loud spectacle — it was a quiet, unwavering glow. To see it, we too must become a little silent, a little inward.
To the Telugu people — and to any seeker —
Pedatirumalacharyulu stands not merely as a poet, but as a guiding presence. A
sage in disguise, questioning through song, living through silence.
చక్కటి చిక్కటి చింతన చేయవలసిన మర్మం లేని మాటల మంజరులు
ReplyDelete*సంసారంలో ఉండి సంసారానికి అతీతముగా*
ReplyDeleteపెద తిరుమలా చార్యుల గురించి, ఆయన
జీవనసరళి గురించి చింతనతో కూడిన అద్భుతమైన వ్యాసం.
శ్రీనివాస్ గారికి ధన్యవాదములు.
కృష్ణమోహన్