T -130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

 

అన్నమాచార్యులు

130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

Those interested in English Version may press this

ఉపోద్ఘాతము:  ఈ కీర్తన చాలా సూటిగా ఉందనిపించినప్పటికీ, అంతర్లీనంగా ఉన్న సందేశాన్ని బాగా నున్నని జారిపోయే పదాల మరుగున ఉంచారు. కీర్తన మధురంగా అనిపిస్తుంది, దాని లయ మరియు బీట్ ఆకర్షణీయంగా ఉంటాయి, పదములు నిఘంటువును తెరవకుండానే అర్ధమౌతాయి. అయినప్పటికీ ​తాత్పర్యము పట్టుకుందామంటే గుండ్రని పదములు ఏవిధముగానూ ఊతమునివ్వక తికమెకపెడతాయి. అన్నమాచార్యులు ఈ కీర్తనకు అసాధ్యమే హద్దులుగా మలచిరి అనిపించును.

ఈ  కీర్తనను అవగాహన చేసుకునే ప్రయత్నము వేసవిలో నున్నని, గోళాకారములోని చాక్లెట్ పర్వతాన్ని అధిరోహించడం వంటిది. వేసవి యొక్క వేడి చాక్లెట్ ను కరిగిస్తుంది, కాబట్టి ఎక్కబోతే జారిపోతాం. అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించడం, నీలో లేని దానిని కలిగించు యత్నము; ఆ యత్నమే కొంత ఘర్షణను సృష్టిస్తుంది, ఇది చాకోలేట్’ను మరింత కరిగిస్తుంది. మనిషి మరింత క్రిందికి జారతాడు. అధోగతి పాలౌతాడు. కానీ క్రిందికి జారిపోతున్నప్పుడు అతను చాక్లెట్’ను ఆస్వాదిస్తాడు, అతను తన ప్రయత్నాల ఫలాలను అందుకున్నాననుకుంటాడు.  

మనిషి చాక్లెట్’ను ఆస్వాదించడం ఆపివేసి, చాక్లెట్ కొండ ఎక్కే ప్రయత్నాన్ని పూర్తిగా ఆపివేసి, తీక్షణముగా గమనించినప్పుడు తనలోని చాక్లెట్'కు, తనకు, చాక్లెట్ పర్వతానికి మధ్య వ్యత్యాసాన్ని మరుస్తాడు. ప్రపంచమంతా ఒకే పదార్థముతో చేయబడినదనే ఆ తిరుగులేని గ్రహింపు జీవనమునకు దారిచూపు దివిటీ.

ఇవన్నీ చాలా క్లిష్టంగా కనిపించినప్పటికీ, అన్నమాచార్యులు, జిడ్డు కృష్ణమూర్తి వంటి మన మధ్య నివసించిన మహానుభావులు మనలాంటి వారు కూడా అలాంటి స్థితికి రావడం సాధ్యమేనని నిరూపించారు. అదే ఈ వ్యాఖ్యానాలకు ఆధారం. గంభీరమైన అన్వేషణకు సహకరించడమే ఈ వివరణల యొక్క ఏకైక లక్ష్యం.

కీర్తన: రాగిరేకు:  41-3 సంపుటము: 1-251

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల             ॥కడు॥  దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు- లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము  ॥కడు॥  తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ- ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ- మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము॥కడు॥  వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా ॥కడు॥​

 

 

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల     ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: అడుసు = బురద, రొంపి; చొరనేల = చొచ్చుకొని వెళ్ళడమెందుకు? కడలేని = అంతులేని; 

భావము: "అడుసు తొక్కనేలా.. కాలు కడుగనేలా?" అంతులేని జన్మసాగరము ఈదనేల? 

వివరణము: ఈ ప్రకటన ద్వారా ప్రతి మనిషి ఈ ప్రస్తుత జీవిత చక్రాన్ని నిర్దాక్షిణ్యంగా నివారించి ఉండాల్సిందని భావించవచ్చు; కానీ, కఠోర వాస్తవం మన కళ్ళ ముందే ఉంది. 

ఏదైనా విచలనాన్ని నివారించేంత వివేకవంతులమని అనుకుంటూ మనం జీవితంలోకి ప్రవేశిస్తాం. మనం దానిలో పూర్తిగా చిక్కుకున్నప్పుడు మాత్రమే మనం ఇరుక్కున్నామని గ్రహిస్తాము. విచారిస్తాము కాని అదే పనిని కొనసాగిస్తాము. అందుకనే అన్నమాచార్యుడు ‘గూఁటఁబడి వెడలుగతి గురుతు గనలేడు’^#1 = మానవుడు (ఇంద్రియాల ద్వారా ప్రకృతి ద్వారా) మోసపోయి దారితప్పుతాడు అన్నారు. 

జీవితం అంటే ఇది అని ఇదమిద్ధముగా చెప్పలేనట్లే, నిక్కముగా, మనమెల్లప్పుడూ తెలియకుండానే పట్టుబడతాము. 

అన్నమాచార్యులు బురదలో పెరిగే అందమైన తామరపువ్వు వలె జీవితం ఆకర్షిస్తుందని సూచించడానికి 'అడుసు' అనే పదాన్ని ఉపయోగించారు. తామరపువ్వును పొందాలనే ఆత్రముతో మనిషి బురదలో కూరుకుపోతాడు. తనను తాను విముక్తం చేసుకోవడానికి, అతను తన శేష జీవితాన్ని గడుపుతాడు. ‘అడుసు తొక్కనేలా కాళ్ళు గడుగనేలా’ అన్న సామెత ఉంది కదా?

 

అన్వయార్ధము: ప్రాపంచిక వ్యవహారాల్లో నిమగ్నం కావడం ద్వారా సత్యాన్ని చేరుకోలేము.

దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు-

లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు

గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము

పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము     ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: దురితంబునకునెల్ల  = అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు; దొడవు = మొదలు పెట్టు, యత్నపడు, బాణమును ధనుస్సునందు సంధానముచేయు; మమకారంబులు = నాదియను అభిమానము;  అరిది = అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహము; అడియాసలు = కలుగుననెడియాశ, ప్రత్యాశ; గురుతయిన = తెలియదగిన గుర్తు, జాడ​, ఆనవాలు; జీవనము = ఆధారము అనే అర్ధములో వాడారు; పరగ = ఒప్పుగా లంపటమె = దొంగగొడ్డు పరుగెత్తిపోకుండా మోకాళ్ళకు కొట్టుకొనేట్టు మెడకు వేలాడగట్టిన రెండుకొయ్యల పలక, వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముడి, కలియబడుట, బాధ​, ఆయాసము కలిగించు;

భావము: నాదియను అభిమానము  అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు మూలము. అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహములగు మమతలకుఁ నిమిత్తము కలుగుననెడియాశ (ఎదురుచూపులు). జాడ, ఆనవాలు పట్టగల ఆశలకు కోరికలే ఆధారము. వీటన్నిటికి వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముళ్ళే నిస్సందేహంగా కారణం.

వివరణము: మనమెప్పుడూ అరబ్బు మరియు ఒంటె కథలోని అరబ్ లాగా ప్రవర్తిస్తాము. చిన్న చిన్న విషయాలను నిర్లక్ష్యం చేసి, అరబ్బు వలె తెల్లవారేప్పటికి, ఉండకూడని స్థానము చేరుకుంటాం. 

తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ-

ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు

పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ-

మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము  ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: ఉదుటయిన = ఉద్ధతి, గర్వం, పెద్దదగు, నిక్కినది; తాపము = క్లేశము, క్షోభ, బాధ​

భావము: అంతులేని చిక్కులు దుఃఖానికి కారణమవుతాయి. దుఃఖం గుండె కోతకు ఆస్కారమిస్తుంది. నిలకడైన కోత ప్రాణసంకటము. మనస్సు ఈ అహంకారాన్ని లేదా మదాన్ని పెంచుతోంది.  

వివరణము: మనిషి తన స్థితికి కారణాన్ని తెలుసుకున్న తర్వాత కూడా, సమస్యల నుండి బయటపడడని గమనించండి. మనిషికి యుద్ధాలకు దారితీయు కారణాలు తెలుసు, అయినప్పటికీ యుద్ధాలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి (ఉక్రెయిన్ యుద్ధం లాగా). కోపం మంచిదికాదని అందరికీ తెలుసు. కానీ, మనలో చాలా మంది, ప్రయత్నంచేసి కూడా కోప౦ తెచ్చుకోకు౦డా ఉ౦డలేరు.

కాబట్టి, తన ప్రస్తుత అల్లకల్లోల స్థితికి కారణము స్వంత మనస్సు అని తెలుసుకున్నా కూడా, దున్నపోతు వర్షాన్ని లెక్కించనట్లే మానవుడు తన కర్యకలాపాలను కొనసాగిస్తూనే ఉంటాడు. అందువలన, అటువంటి సంఙ్ఞార్ధక జ్ఞానం నుండి సంతృప్తి అయితే పొందవచ్చు, కాని వాస్తవానికి పరివర్తనకు ఇటువంటి పై పై జ్ఞానము కొరరానిదే. మానవుని హృదయ సంక్షోభం లోతుగా వేళ్ళూనుకొని, ఒక పట్టాన వదిలించుకొనుటకు వీలుకానిదే. దీనికి నిరంతర పరిశ్రమ​, దీక్ష అత్యంతావశ్యకము. తరువాతి చరణంలో అదే పేర్కొన్నారు అన్నమాచార్యుల వారు.

ఆలోచనలు మన చర్యలను ఎలా ప్రభావితం చెస్తాయో ఈ క్రింది చిత్రం స్పష్టంగా ప్రదర్శిస్తుంది. 

అన్వయార్ధము: ఆలోచనలే నీలోని ‘నిన్ను’ను చెక్కుతున్నవి, మలచుతున్నవి.

 

వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త

బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త

తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ

దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా      ॥కడు॥

 

ముఖ్య పదాలకు అర్ధాలు: వెలయఁ = ప్రకాశించు, బయలుపడు, (వెలయఁ దన మనసునకు = నీ గురించి నీకేమి తెలిసిందో); బలిసి = ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి; తలకొన్న తలఁపులు = (తనలో) కలుగుచున్న ఆలోచనలు; దైవమానుషముగాఁ = గుర్తించగలిగితే అవి మనిషి ఆలోచనలు లేదా గుర్తించలేనివి దేవుని చర్యలు = కర్త​, కర్మ​, క్రియ అనేవి విడివిడిగాలేని స్థితి; అటువంటి కార్యము (వస్తువు) తన స్వంతమా లేదా ప్రకృతియా లేదా దైవమా అని వేరు చేయలేని స్థితి, (టూకీగా దీనిని ధ్యానము లేదా తపస్సు అని పిలవవచ్చు; దలఁపంగ వలదా = ఆ విధంగా స్మరింపఁజేసుకో వద్దా?  ఆ విధంగా తెలియబఱచుకో వద్దా? 

భావము: ‘నీ గురించి నీకేమి తెలిసినా’ అదంతా వేంకటేశుఁని కృప. ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి దైవమును తలచుట మనిషి పని. నీలో నడుస్తున్న ఆలోచనలు మానవ నిర్మితములే! అజ్ఞాన జనితములే! వాటిని పక్కన పెట్టి ఆత్మేశ్వరుడెవడో తెలియబఱచుకో వద్దా?

వివరణము: మనిషికి తన విధులు అల్పమైనవిగా కనిపిస్తాయి; అతను చేయాల్సిందల్లా భగవంతుణ్ణి స్మరించుకోవడమే. ఇంత చిన్న పనిలో మనమందరం ఎందుకు విఫలమవుతాం. మనం బాధ్యతలను మరువలేనంత వివేకవంతులమని నిరాధారమైన నమ్మకమే ప్రధాన కారణ౦. 

ఎన్ని జానపద కథల్లోని పాత్రలు చిన్న చిన్న పనులను ఎలా నిర్లక్ష్యం చేశాయో మనకు తెలియదా? ఇక మనిషి తన బాధ్యతల నుండి వైదొలగడంలో ఆశ్చర్యం లేదు. మనకు దేవుడు అన్ని అత్యవసర పరిస్థితులలో గుర్తుపెట్టు కోవలసిన ఒక తెరువు. ఆ విధ౦గా, మానవునిది అవకాశవాద దృక్పథ౦. ఎంత శోచనీయము? మనిషి తనను తాను సర్వోన్నతుడిగా భావిస్తాడు. దేవుడు అతని ఆటలో ఒక సాధనం. ఇలాంటి మనషి విమోచన గురించి మాట్లాడడం వింత కాదా?

 

“తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా” అంటే, ఒక అనుభవము మానవునికి జ్ఞాపకము మిగిల్చినట్లయితే, గ్రహించ గలిగితే సదరు ఆలోచనలు అతని ఇప్పటి జ్ఞానమందలి భాగము. గుర్తించలేనివి దైవ కృత్యములను కోవచ్చు. అందువలన, తెలిసిన, జ్ఞాపకమున్న అనుభవమంతా అజ్ఞానమే.  తెలియని దాని గురించి ఆసక్తి చూపడం మానవుని ప్రవృత్తి. ఈ ఆసక్తిని చాలమంది భక్తి అని పొరపడతారు. అందువలన, మానవుడు, తనను, తనను మలచుతున్న పరిస్థితులను ఒకే చర్యగా ఆనవాలు పట్టడంలో కృతకృత్యుడౌతే పురోగమనని, లేకున్న అధోగమనమని భావించవచ్చు. ఇదియే సమతాస్థితి.

క్రింది చిత్రాన్ని గమనించండి: ది హ్యూమన్ కండిషన్ by Rene Magritte. ఈ చిత్రమొక్కటే ఈ చరణం సారాంశాన్ని ప్రతిబింబిస్తుంది.

 

అన్వయార్ధము: నీకూ, నీ ఆలోచనలకు వ్యత్యాసమేమి? నీ ఆలోచనల ప్రతీకవు నీవు.  క్షణక్షణమునకు మారిపోవు ఒక బలహీనుడివా నీవు? లేక మార్పేలేని నిన్ను భ్రమపరచు పొగమంచు వంటివా ఆ ఆలోచనలు?

అదనపు వివరణము.

విషయాలను తేలికగా మరియు క్లిష్టమైన పదముల ఒత్తిడి తక్కువ చేయడానికి, బ్రదర్స్ గ్రిమ్ నుండి "ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్" అనే అందమైన కథను పరిచయం చేస్తాను. ఒక దర్జీ ఏదో ఒక విధంగా స్వర్గంలో ప్రవేశిస్తాడు^#2. ఒక మూల నిశ్శబ్దంగా (పడి) ఉండమని సెయింట్ పీటర్ హెచ్చరించినప్పటికీ, మన హీరో, దేవుడు దూరంగా ఉన్నప్పుడు, ఉత్సుకతతో దొంగచాటుగా దేవుని కుర్చీలో ఎక్కుతాడు. అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు. దర్జీ, ఒక వాగు ప్రక్కన బట్టలుతుకుతున్న ముసలిదాన్ని గమనించాడు. ఆమె రహస్యంగా రెండు తుండు గుడ్డలను పక్కన పెట్టింది. ఇది చూసిన దర్జీకి ఎ౦త కోప౦ వచ్చి౦ద౦టే, ఆ (దేవుని) బ౦గారు పాదపీఠాన్ని పట్టుకొని, ఆ ముసలిదానిపై, ఆకాశ౦ గు౦డా భూమ్మీదకు విసిరేశాడు. 

దేవుడు తిరిగి వచ్చినప్పుడు, తన పాదపీఠ౦ తప్పిపోవడాన్ని కనుగొ౦టాడు. చివరికి, సెయింట్ పీటర్ టైలర్'ను తాను స్వర్గంలోకి అనుమతించిన తప్పును అంగీకరిస్తాడు.  దర్జీని పిలిపించుకొని ప్రభువు ఇలా అన్నాడు: "ఓరి, దుర్మార్గుడా, నీలాగా నేను తీర్పులిస్తే ఇక్కడ నాకు కుర్చీలు, బెంచీలు, కర్రలు, శూలాలు, ఒక్కటి కూడా మిగిలేవికావు, పాపుల మీద ప్రతిదీ విసిరేసి ఉండేవాడిని. ఇక నువ్వు భూలోకాని కెళ్ళొచ్చు.  ఇక్కడ నేను తప్ప మరెవ్వరూ శిక్షను వెయ్యరు. ఎదుర్కోరు." 

ఆ దర్జీవాడి లాగే మనమూనూ. ఎలాగో ఈ స్వర్గానికి చేరుకున్నాము. ఒక మూల నిశ్శబ్దంగా ఉండమని దైవమాజ్ఞ. అయితే, ఆ దర్జీలా (బంగారు పాదపీఠాన్ని విసిరేసినట్లు) మన తెలివితక్కువ కొద్దీ మన శక్తినంతా ఉపయోగించి మనం దీన్ని నరకంగా మారుస్తాం. మనం దారి తప్పామా? లేదా?  దేవుడు నాకు ఇది ఇవ్వలేదు; అది ఇవ్వలేదు అని పొద్దస్తమాను వాపోతాం. ఇతరుల చర్యలకు తీర్పు చెబుతాము. నీ పయనమెచ్చటికి? సమబుద్ధితో తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా? "ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్" పూర్తి కధను అనుబంధంగా ఇస్తున్నాను.

 

 

References and Recommendations for further reading:

#1 12 ఏఁటివిజ్ఞాన మేఁటిచదువు (ETivij~nAna mETichaduvu)

#2 14. దిబ్బలు వెట్టుచు దేలిన దిదివో (dibbalu veTTuchu dElina didivO)

 

 

కీర్తన సంగ్రహ సారం:

 

పల్లవి: "అడుసు తొక్కనేలా.. కాలు కడుగనేలా?" అంతులేని జన్మసాగరము ఈదనేల? అన్వయార్ధము: ప్రాపంచిక వ్యవహారాల్లో నిమగ్నం కావడం ద్వారా సత్యాన్ని చేరుకోలేము.

చరణం 1: నాదియను అభిమానము  అన్ని నేరాలకు, తప్పులకు, పాపాలకు మూలము. అశక్యము, దుర్లభము, దుస్సహములగు మమతలకుఁ నిమిత్తము కలుగుననెడియాశ (ఎదురుచూపులు). జాడ, ఆనవాలు పట్టగల ఆశలకు కోరికలే ఆధారము. వీటన్నిటికి వ్యవహార సంబంధమైన చిక్కుముళ్ళే నిస్సందేహంగా కారణం.

చరణం 2: అంతులేని చిక్కులు దుఃఖానికి కారణమవుతాయి. దుఃఖం గుండె కోతకు ఆస్కారమిస్తుంది. నిలకడైన కోత ప్రాణసంకటము. మనస్సు ఈ అహంకారాన్ని లేదా మదాన్ని పెంచుతోంది.  అన్వయార్ధము: ఆలోచనలే నీలోని ‘నిన్ను’ను చెక్కుతున్నవి, మలచుతున్నవి.

​

చరణం 3: ‘నీ గురించి నీకేమి తెలిసినా’ అదంతా వేంకటేశుఁని కృప. ఉన్న శక్తినంతా ఏకాగ్రతతో కేంద్రీకరించి దైవమును తలచుట మనిషి పని. నీలో నడుస్తున్న ఆలోచనలు మానవ నిర్మితములే! అజ్ఞాన జనితములే! వాటిని పక్కన పెట్టి ఆత్మేశ్వరుడెవడో తెలియబఱచుకో వద్దా? అన్వయార్ధము: నీకూ, నీ ఆలోచనలకు వ్యత్యాసమేమి? నీ ఆలోచనల ప్రతీకవు నీవు. క్షణక్షణమునకు మారిపోవు ఒక బలహీనుడివా నీవు? లేక మార్పేలేని నిన్ను భ్రమపరచు పొగమంచు వంటివా ఆ ఆలోచనలు?

 

 

ది టైలర్ ఇన్ హెవెన్

Jacob and Wilhelm Grimm

 

ఒక రోజు దేవుడు పరలోకపు తోటలో షికారు చేయాలనుకు౦టూ, అపొస్తలులను, పరిశుద్ధులన౦దరినీ తనతోపాటు తీసుకువెళ్ళాడు. స్వర్గంలో  సెయి౦ట్ పేతురును తప్ప మరెవరినీ విడిచిపెట్టలేదు. తాను లేనప్పుడు ఎవరినీ లోపలికి రానివ్వవద్దని ప్రభువు అతనికి ఆజ్ఞాపించాడు, కాబట్టి పేతురు గుమ్మం దగ్గర నిలబడి కాపలాగా ఉన్నాడు. కాసేపటికే తలుపు ఎవరో తట్టారు. పేతురు అక్కడ ఎవరు?, తనకేమి కావాలో? అడిగాడు.

 

"నేను ఒక పేద, నిజాయితీగల దర్జీని, అతను ప్రవేశాన్ని అభ్యర్థిస్తున్నాను," అని ఆహ్లాదకరమైన స్వరం జవాబిచ్చింది.

 

"అబ్బో! నిజాయితీనే " అన్నాడు పీటర్. "నీ మునివేళ్ళతో బట్టల ముక్కలను క్రిందికి  తోసివేసి ప్రజలను దోచుకున్నా, నీవు నిజాయితీ పరుడవే!   ఉరికంబం మీద దొంగలా.  ఎవరినీ రానియ్యవలదని ప్రభువు నన్ను నిషేధించెను."

 

"అయ్యా, దయచేసి కరుణ చూపండి" అని దర్జీ దీనంగా వేడుకొన్నాడు. "బల్లమీది ను౦డి వాటంతట అవే పడిపోయే చిన్న చిన్న పీలికలు దొంగిలి౦చబడ్డట్టుకాదు, అవి చెప్పుకోదగినవి కావు. ఇక్కడ చూడండి, నేను కుంటుతూ నడుస్తున్నాను మరియు ఇక్కడ దాకా నడిచి నడిచి నా పాదాలు బొబ్బలెక్కాయి. నేను మళ్ళీ తిరిగి వెళ్ళలేను. నన్ను లోపలికి అనుమతించండి, మరియు అన్ని మురికి పనులు నేనే చేస్తాను. నేను పిల్లలను చూసుకుంటాను, వారి డైపర్లను కడుగుతాను, వారు ఆడుకుంటున్న బెంచీలను తుడిచి శుభ్రం చేస్తాను, చిరిగిపోయిన వారి బట్టలన్నింటినీ కుట్టిపెడతాను."

 

సెయింట్ పీటర్ జాలితో కదలిపోయాడు మరియు కుంటి దర్జీ తన సన్నని శరీరాన్ని లోపలికి జారవిడుచుకునేంత వెడల్పుగా స్వర్గ ద్వారం తెరిచాడు. దర్జీని తలుపు వెనుక ఒక మూలలో కూర్చోవలసిందిగా చెప్పాడు. మరియు అక్కడ నిశ్శబ్దంగా మరియు ప్రశాంతంగా ఉండమని సూచించాడు.  తద్వారా ప్రభువు తిరిగి వచ్చినప్పుడు  అతడిని గమనించడు, మరియు కోపగించుకోడన్నాడు.

 

దర్జీ తల ఊపాడు, కాని ఒకసారి సెయింట్ పీటర్ తలుపు దాటి అటు పోగానే, అతను లేచి, కుతూహలం ఆపుకోలేక​, స్వర్గం యొక్క ప్రతి మూల మూలకి వెళ్ళి చూశాడు. చివరకు అతను అనేక అందమైన మరియు ఖరీదైన కుర్చీలు ఉన్న ప్రదేశానికి వచ్చాడు. వారి మధ్యలో పూర్తిగా బంగారంతో తయారు చేయబడిన మరియు మెరిసే విలువైన రాళ్ళతో అమర్చిన ఆసనముంది. ఇది ఇతర కుర్చీల కంటే చాలా ఎత్తుగా నిలబడింది, మరియు దాని ముందు బంగారు పాదపీఠం కూడా ఉంది. ప్రభువు  ఉన్నప్పుడు కూర్చునే ఆ పీఠం అది.  అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు.అక్కడ నుండి అతడు భూమిపై జరుగుతున్న ప్రతిదాన్ని చూడగలిగాడు.

టైలర్ నిశ్చలంగా నిలబడి, సీటు వైపు చాలాసేపు చూశాడు, ఎందుకంటే అతను మిగిలిన అందరికంటే బాగా ఇష్టపడ్డాడు. చివరకు తమకాన్ని నియంత్రించుకోలేక, అతను పీఠం పైకి ఎక్కి కూర్చున్నాడు. అక్కడ నుండి అతను భూమిపై జరుగుతున్న చిన్నచిన్న ఘటనలూ వీక్షించ గలిగాడు.

 

ఒక వాగు ప్రక్కన నిలబడి బట్టలుతుకుతున్న ఒక వికారమైన ముసలావిడను అతను గమనించాడు. ఆమె రహస్యంగా రెండు తుండు గుడ్డలను లను పక్కన పెట్టింది. ఇది చూసిన దర్జీకి ఎంత కోపం వచ్చిందంటే ఆ (దేవుని) బ౦గారు పాదపీఠాన్ని పట్టుకొని, ఆ ముసలిదానిపై, ఆకాశ౦ గు౦డా భూమ్మీదకు విసిరేశాడు. మళ్ళీ స్టూలును వెనక్కి తీసుకురాలేక, నిశ్శబ్దంగా సీటులోంచి కిందకు దూకి, తలుపు వెనుక తన స్థానంలో తిరిగి కూర్చున్నాడు, మరియు అతను ఏమీ ఎరగనట్లు నటించాడు.

ఇంతలో ప్రభువు తన పరలోక సేవకులతో తిరిగి వచ్చాడు కానీ, తలుపు వెనుక ఉన్న దర్జీని గమనించలేదు, అయితే తన ఆసనం మీద కూర్చున్నప్పుడు, పాదపీఠం తప్పిపోయిందని గమనించాడు. ఆ పాదపీఠ౦ ఏమై౦ది అని ఆయన సెయి౦ట్ పీటర్'ని అడిగాడు,  పీటర్ తెలియదన్నాడు. 'నేను లెనప్పుడు వరైనా వచ్చారా?' అని అడిగాడు.

పేతురు ఇలా జవాబిచ్చాడు, "ఇ౦కా గుమ్మ౦ వెనుక కూర్చొనివున్న కు౦టి దర్జీ తప్ప, ఇంకెవరూ రాలేదన్నాడు"

అప్పుడు ప్రభువు ఆ దర్జీని రప్పించి పాదపీఠమును తీసికొని పోయి, దానిని ఎక్కడ ఉంచెనని అడిగెను.

"ఓహో, ప్రభూ," అన్నాడు దర్జీ మహత్కార్యము చేసినట్లు సంబరపడి, "కోప౦తో ఒక ముసలావిడ మీదకు విసిరేశాను, ఆమె బట్టలు ఉతికేటప్పుడు రె౦డు కండువాలు దొంగిలి౦చడాన్ని నేను చూశాను." 

ప్రభువు ఇలా అన్నాడు: "ఓరి, దుర్మార్గుడా, నీలాగా నేను తీర్పులిస్తే ఇక్కడ నాకు కుర్చీలు, బెంచీలు, కర్రలు, శూలాలు, ఒక్కటి కూడా మిగిలేవికావు, పాపుల మీద ప్రతిదీ విసిరేసి ఉండేవాడిని. ఇక నువ్వు భూలోకాని కెళ్ళొచ్చు.  ఇక్కడ నేను తప్ప మరెవ్వరూ శిక్షను వెయ్యరు. ఎదుర్కోరు."

పేతురు మళ్ళీ ఆ దర్జీని పరలోక౦ ను౦డి బయటకు తీసుకువెళ్ళవలసి వచ్చి౦ది, దర్జీ బూట్లు అరిగిపోయి, కాళ్లు బొబ్బలతో కప్పబడివు౦డడ౦ వల్ల  ఆయన తన చేతిలో ఒక కర్రను పట్టుకొని మజిలీలు మజిలీలుగా తీసుకు వెళ్ళాడు, అక్కడ మ౦చి సైనికులు కూర్చొని ఉల్లాస౦గా ఈ ప్రహసనాన్ని ఆస్వాదించారు.

-XX--XX-

130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల (kaDunaDusu choranEla kALLu gaDugaMganEla)

 

ANNAMACHARYA

130 కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

(kaDunaDusu choranEla kALLu gaDugaMganEla)

 Those interested in Telegu Version may press this

Introduction: This poem though very straight forward yet skirts the underlying message with well-rounded slippery wording. The poem sounds sweeter, its rhythm and beat are attractive, words do not demand you to open dictionary. Annamacharya’ s step by step analysis appears easy on the first look.

Yet the comprehension of this slippery poem is more like climbing a smooth semi-spherical chocolate mountain in hot summer. First it’s difficult to climb a spheroidal mountain. Then, the summer heat melts the chocolate, making it more difficult to ascend. As you try to understand, that is an effort; that effort creates friction that melts the chocolate further. Man, further slides down. While sliding down he enjoys the chocolate thinking he received fruits of his efforts.  

When the man stops enjoying the 'chocolate' and stops trying to climb the chocolate hill altogether, starts observing seriously he transcends the gaps between the 'chocolate' in him, himself and the mountain of chocolate. That irreversible realization that the whole world is made of the same substance is the divine light that leads to life.

All this may appear very difficult and clumsy, yet great men who lived amongst us, like Annamacharya, Jiddu Krishnamurti have shown that its possible for people like us as well to come upon such state. That is the basis of these commentaries. Supporting serious exploration is the only objective of these explanations.

కీర్తన: రాగిరేకు:  41-3 సంపుటము: 1-251

POEM Copper Leaf: 41-3;  Volume 1-251

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల             ॥కడు॥  దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు- లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము  ॥కడు॥  తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ- ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ- మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము॥కడు॥  వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా ॥కడు॥​

kaDunaDusu choranEla kALLu gaDugaMganEla kaDalEni janmasAgara mIdanEla ॥kaDu॥  duritaMbunakunella doDavu mamakAraMbu- laridi mamatalaku doDa vaDiyAsalu gurutayina yAsalaku gOrikalu jIvanamu paraga ninniTiki laMpaTame kAraNamu         ॥kaDu॥  tudalEni laMpaTamu dukhahEtuvu dukha- muduTayina tApamuna kuMDaga jOTu padilamagu tApaMbu prANasaMkaTamu lI- madamu peMpunaku dana manasu kAraNamu ॥kaDu॥  velaya dana manasunaku vEMkaTESuDu garta balisi yAtani dalachu paniki dA garta talakonna talapu livi daivamAnushamugA dalachi yAtmESvaruni dalapaMga valadA ॥kaDu॥

 

Details and Explanations:

 

కడునడుసు చొరనేల కాళ్ళు గడుగఁగనేల

కడలేని జన్మసాగర మీఁదనేల     ॥కడు॥

 

kaDunaDusu choranEla kALLu gaDugaMganEla

kaDalEni janmasAgara mIdanEla ॥kaDu॥

 

Word to Word meaning: కడున్ (kaDun) = much; అడుసు (aDusu) = mud, mire చొరనేల (choranEla) = enter; కాళ్ళు (kALLu) = legs; గడుగఁగనేల (gaDugaMganEla) = clean; కడలేని (kaDalEni) = endless; జన్మసాగరము (janmasAgaramu) = sea of life; ఈదనేల (IdanEla) = why swim (unnecessarily)? 

Literal meaning: Why enter the mire only to clean your legs again? Why swim the endless sea of life? 

Explanation: By this statement one may feel that every man should have assiduously avoided this present life cycle. But reality is in front of us alas! 

We enter life thinking that we are wise enough to ward off any deviation. We realise only when we are completely stuck in it. We rue but continue the same thing. That’s why Annamacharya said గూఁటఁబడి వెడలుగతి గురుతు గనలేఁడు^#1 (gUTabaDi veDalugati gurutu ganalEDu) = Man gets tricked (by nature through senses) and he cannot find way-out. 

Like we can’t pin-point what life is, we also are not sure how we get caught. The fact remains that we are constantly caught off guard. 

Annamacharya used the word అడుసు (aDusu) to signify that life attracts like a beautiful lotus flower that grows in mud. In the hurry to grab it man finds himself in the mud. To extricate himself, he spends his rest of life. In fact, అడుసు తొక్కనేలా కాళ్ళు గడుగనేలా (aDusu tokkanEla kALLu gaDuganEla) is a Telegu idiom to signify ‘don’t waste time’. 

Implied meaning: One can’t find truth by engaging in the worldly affairs.  

దురితంబునకునెల్ల దొడవు మమకారంబు-

లరిది మమతలకుఁ దొడ వడియాసలు

గురుతయిన యాసలకుఁ గోరికలు జీవనము

పరగ నిన్నిటికి లంపటమె కారణము     ॥కడు॥

 

duritaMbunakunella doDavu mamakAraMbu-

laridi mamatalaku doDa vaDiyAsalu

gurutayina yAsalaku gOrikalu jIvanamu

paraga ninniTiki laMpaTame kAraNamu         ॥kaDu॥

 

Word to Word meaning: దురితంబునకునెల్ల (duritaMbunakunella) = for all the crime, wrong, sin;  దొడవు (doDavu) = To begin, To prepare, To place an arrow on the bowstring, మమకారంబులు (mamakAraMbulu) = attachment to OR interest in anything with an idea of ownership,  consider belonging to one's self, the sense of meum,   అరిది (aridi) = impossible, rare; మమతలకుఁ (mamatalaku) = The interest or affection entertained for objects, from considering them as belonging to, or connected with oneself. దొడవు (doDavu) = To begin, To prepare, అడియాసలు (aDiyAsalu) = Looking forward to something favourable to happen; గురుతయిన( gurutayina) = something that can be felt like   a mark, a sign, a trace, a token, యాసలకుఁ (yAsalaku) = Wish, hope, inclination; గోరికలు (gOrikalu)= Wishes, preferences, selection; జీవనము (jIvanamu) = life used to indicate provide substance; పరగ (paraga)= Agreeably, duly; నిన్నిటికి (ninniTiki)  = for all these; లంపటమె (laMpaTame) = two-wooden slabs hung to the neck of a cow, buffalo can’t  run away, the transactional riddle, to meddle with, to entangle, figuratively causing pain and fatigue; కారణము (kAraNamu) = cause; 

Literal meaning: For all wrong (or sin) begins with the concept of ownership. Looking forward to something good happening is the source of one's interest or affection for near-impossible things. Preferences sustain extraordinary desires. Entanglement in material activity is undoubtedly the cause.

Explanation: We always behave like the Arab in Arab and Camel story. The imperceptible small things we ignore, and one fine morning, like the Arab, we find ourselves in the wrong place.

 

తుదలేని లంపటము దుఃఖహేతువు దుఃఖ-

ముదుటయిన తాపమున కుండఁగఁ జోటు

పదిలమగు తాపంబు ప్రాణసంకటము లీ-

మదము పెంపునకుఁ దన మనసు కారణము  ॥కడు॥

 

tudalEni laMpaTamu dukhahEtuvu dukha-

muduTayina tApamuna kuMDaga jOTu

padilamagu tApaMbu prANasaMkaTamu lI-

madamu peMpunaku dana manasu kAraNamu ॥kaDu॥ 

 

Word to Word meaning: తుదలేని (tudalEni) = Endless; లంపటము (laMpaTamu) = entanglement; దుఃఖహేతువు (dukhahEtuvu) = cause of sorrow; దుఃఖము (dukhamu) = Grief, lamentation; ఉదుటయిన (uduTayina) = big, vigorous; తాపమున (tApamuna) = corroding care, feeling of erosion;  కుండఁగఁ (kuMDaga) = supporting; జోటు (jOTu) = place, space; పదిలమగు (padilamagu) = steady; తాపంబు (tApaMbu) = erosion or corrosion; ప్రాణసంకటము (prANasaMkaTamulu) = dangerous, perilous;  ఈ -మదము (I-madamu) = this pride, this arrogance;  పెంపునకుఁ (peMpunaku)  = fostering, growth; దన మనసు (dana manasu) = his mind; కారణము (kAraNamu)        = the cause; 

Literal meaning: Endless entanglements are cause of sorrow. Grief provides room for corroding heart. Steady erosion is perilous. The mind fosters this pride or arrogance. 

Explanation: It’s worth noting that man, even after knowing the cause of his condition, does not extricate him from that position. Man knows the causes that lead to wars, yet wars continue to take place (like the war in Ukraine).  Everyone knows that anger is not good. However, most of us can't help but get angry even if we try. 

Therefore, knowing the reason for his present condition is his own mind does not prevent man from continuing his avocation. Thus, from such conceptual knowledge one may derive satisfaction, but actually does not help him in transformation. That is what enunciated in the next stanza.   The crisis of man's heart is deep rooted and cannot be overcome by wishful thinking. This requires industry and inclination. The same is stated by Annamacharya in the next stanza. 

The picture below clearly demonstrates how thoughts out weigh our actions.  

 

Implied meaning: Thou art, according to thy thoughts.

 

వెలయఁ దన మనసునకు వేంకటేశుఁడు గర్త

బలిసి యాతనిఁ దలఁచు పనికిఁ దాఁ గర్త

తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ

దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా      ॥కడు॥​

 

velaya dana manasunaku vEMkaTESuDu garta

balisi yAtani dalachu paniki dA garta

talakonna talapu livi daivamAnushamugA

dalachi yAtmESvaruni dalapaMga valadA ॥kaDu॥ 

Word to Word meaning: వెలయఁ (velaya) = shining, revealed;  దన మనసునకు (dana manasunaku) = for your mind;  వేంకటేశుఁడు గర్త (vEMkaTESuDu garta) = Lord Venkteswara is the author; బలిసి (balisi) = concentrating all the strength one has; యాతనిఁ (yAtani) = that one; దలఁచు (dalachu) = consider, reflect; పనికిఁ (paniki) = task, act duty; దాఁ (dA) = you;  గర్త (garta) = author; తలకొన్న (talakonna) = happening; తలఁపు లివి (talapu livi) = these thoughts; దైవమానుషముగాఁ దలఁచి (daivamAnushamugA dalachi) = if recognisable they are acts of  man and unrecognisable are acts of God = An immiscible state in which action, actor and acted are one and the same; The state in which such an act (object) is indistinguishable from its own or from nature or from God (in easy terms it may be called meditation/tapasya); యాత్మేశ్వరునిఁ (yAtmESvaruni) = the one living inside; దలఁపంగ వలదా (dalapaMga valadA) = shouldn’t one learn or feel that way? 

Literal meaning:  Lord Venkateswara is responsible for whatever is revealed to you.  However, it is the duty of the man to reflect on the God.  Understand the thoughts that are happening (within you) are actions of the man. Therefore, part of ignorance. Shouldn't man put them aside and find who the Soul (God within) is? 

Explanation: Man's duties seem insignificant; all he needs to do is remember God. Why do we all fail at such a simple task. The primary cause is our naïve belief that we are wise enough to understand our obligations. 

Are we not aware of how such small tasks were neglected by the characters in so many folklores?  No wonder man deviates from his responsibilities. For us, God is a concept to be recalled in all SOS situations. Thus, Man’s attitude towards God is too opportunistic.  What a pity! Man considers himself supreme. God is a tool in his game. Where is the question of deliverance? 

Let us understand the significance of తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా (talakonna talapu livi daivamAnushamugA / dalachi yAtmESvaruni dalapaMga valadA) means that if an experience is left in man's memory and can be perceived, those thoughts are part of his present knowledge. Others could be divine acts. Thus, all the known and remembered experience is ignorance. It is man's instinct to be interested in the unknown. Many people mistake this interest as devotion (bhakti). Thus, when man perceives himself to be indistinguishable from the environment that is shaping him, that is the true movement. Else is degradation of energy. 

Observe this picture be low titled: The Human Condition by Rene Magritte. This picture alone reflects the summary of this stanza.

Implied meaning: What is the difference between you and your thoughts? You are according to your thoughts. Are you a weakling that changes from moment to moment? Or are those thoughts like a mist that deceives you?

ADDITIONAL NOTES:

To make matters easy and less stressful, let me introduce a beautiful story from Brothers Grimm. The Tailor in Heaven. A tailor somehow gains entry to heaven^#2. Despite warning from Saint Peter to stay quiet in a corner, our hero, when god was away, out of curiosity sneaks and mounts on Gods chair. From there he could see everything that was happening on earth. From there, He noticed an ugly old woman who was standing beside a stream doing the laundry. She secretly set two scarves aside. Seeing this made the tailor so angry that he took hold of the golden footstool (of God) and threw it at the old thief, through heaven down to earth.

When God returns, finds his footstool missing. Finally, Saint Peter admits his mistake of allowing the Tailor inside heaven. The Lord tells the tailor:  "Oh, you scoundrel," said the Lord, "if I were to judge as you judge, how would it have gone with you? I would have long since had no chairs, benches, seats, no, not even a stove-poker, but would have thrown everything down at the sinners. You can no longer stay in heaven but must go outside the gate again. Here no one metes out punishment, except me alone, the Lord." 

Our actions are like that of Tailor. We have arrived in this heaven. Like that tailor, we are to stay quiet in a corner. Whereas we convert it to hell with all our might, out of our foolish actions like the tailor had thrown the golden footstool. When we violate fundamentals,  Are we not deviating?  We judge that God has not given me this or that. We judge others. QUO VADIS? తలకొన్న తలఁపు లివి దైవమానుషముగాఁ / దలఁచి యాత్మేశ్వరునిఁ దలఁపంగ వలదా? (talakonna talapu livi daivamAnushamugA / dalachi yAtmESvaruni dalapaMga valadA)? 

References and Recommendations for further reading:

#1 12 ఏఁటివిజ్ఞాన మేఁటిచదువు (ETivij~nAna mETichaduvu)

#2 14. దిబ్బలు వెట్టుచు దేలిన దిదివో (dibbalu veTTuchu dElina didivO)

 

 

Summary of this Keertana: 

Chorus: Why enter the mire only to clean your legs again? Why swim the endless sea of life? Implied meaning: One can’t find truth by engaging in the worldly affairs

Stanza 1: For all wrong (or sin) begins with the concept of ownership. Looking forward to something good happening is the source of one's interest or affection for near-impossible things. Preferences sustain extraordinary desires. Entanglement in material activity is undoubtedly the cause. 

Stanza 2: Endless entanglements are cause of sorrow. Grief provides room for corroding heart. Steady erosion is perilous. The mind fosters this pride or arrogance. Implied meaning: Thou art, according to thy thoughts. 

Stanza 3: Lord Venkateswara is responsible for whatever is revealed to you.  However, it the duty of the man to reflect on the God.  Understand the thoughts that are happening (within you) are actions of the man. Therefore, part of ignorance. Shouldn't man put them aside and find who the Soul (God within) is? Implied meaning: What is the difference between you and your thoughts? You are according to your thoughts. Are you a weakling that changes from moment to moment? Or are those thoughts like a mist that deceives you?

 

The Tailor in Heaven

Jacob and Wilhelm Grimm

It came to pass that one beautiful day God wished to take a stroll in the heavenly garden, and took all the apostles and saints with him, leaving no one in heaven but Saint Peter. The Lord had commanded him to allow no one to enter during his absence, so Peter stood by the gate and kept watch. Before long someone knocked. Peter asked who was there, and what he wanted.

"I am a poor, honest tailor who is requesting admission," replied a pleasant voice.

"Honest indeed," said Peter. "Like the thief on the gallows. You have been sticky-fingered and have robbed people of their cloth. You will not get into heaven. The Lord has forbidden me to let anyone in as long he is out."

"Oh, please be merciful," cried the tailor. "Little scraps that fall off the table by themselves are not stolen, and are not worth mentioning. See here, I am limping and have blisters on my feet from walking here. I cannot possibly go back again. Just let me in, and I will do all the dirty work. I will tend the children, wash their diapers, wipe off and clean the benches on which they have been playing, and patch all their torn clothes."

Saint Peter let himself be moved by pity and opened heaven's gate just wide enough for the lame tailor to slip his lean body inside. He had to take a seat in a corner behind the door, and was told to stay there quietly and peacefully, so that the Lord would not notice him when he returned, and become angry.

The tailor obeyed, but one time when Saint Peter stepped outside the door, he got up, and full of curiosity, looked into every corner of heaven, seeing what was there. Finally he came to a place where there were many beautiful and costly chairs. At their center was a seat made entirely of gold and set with glistening precious stones. It stood much higher than the other chairs, and a golden footstool stood in front of it. This was the seat on which the Lord sat when he was at home, and from which he could see everything that was happening on earth.

The tailor stood still, and looked at the seat for a long time, for he liked it better than all the rest. Finally he could control his curiosity no longer, and he climbed up and sat down on it. From there he saw everything that was happening on earth.

He noticed an ugly old woman who was standing beside a stream doing the laundry. She secretly set two scarves aside. Seeing this made the tailor so angry that he took hold of the golden footstool and threw it at the old thief, through heaven down to earth. Unable to bring the stool back again, he quietly sneaked down from the seat, sat back down in his place behind the door, and pretended that he had done nothing at all.

When the Lord and Master returned with his heavenly attendants, he did not notice the tailor behind the door, but when he sat down on his seat, the footstool was missing. He asked Saint Peter what had become of the footstool, but he did not know. Then he asked if he had admitted anyone.

"I know of no one who has been here," answered Peter, "except for a lame tailor, who is still sitting behind the door."

Then the Lord had the tailor brought before him, and asked him if he had taken the footstool, and where he had put it.

"Oh, Lord," answered the tailor joyously, "In my anger I threw it down to earth at an old woman whom I saw stealing two scarves while doing the laundry."

"Oh, you scoundrel," said the Lord, "if I were to judge as you judge, how would it have gone with you? I would have long since had no chairs, benches, seats, no, not even a stove-poker, but would have thrown everything down at the sinners. You can no longer stay in heaven, but must go outside the gate again. From there watch where you are going. Here no one metes out punishment, except for me alone, the Lord."

Peter had to take the tailor out of heaven again, and because his shoes were worn out and his feet were covered with blisters, he took a stick in his hand and went to Wait-a-While, where the good soldiers sit and make merry.