T-190 ఇదె చాలదా మమ్ము నీడేర్చను

                                అన్నమాచార్యులు

190 ఇదె చాలదా మమ్ము నీడేర్చను

కీర్తన సారాంశం:

పల్లవి: ఈ జన్మమునకు భగవంతునిపై భక్తి ఒక్కటీ సరిపోదా (మోక్షము) సిద్ధించుటకు?  తరువాతి పనుల నెవ్వఁ డెరుఁగు?  (ఎవ్వడూ ఎరుగడు!) అన్వయార్ధము: మానవుడా! "నీకున్న భక్తి ఒక్కటే మోక్షమును సిద్ధింపజేయును. ఆ తర్వాత ఏమౌతుందనే ఆసక్తి నీ మర్గమునకు అంతరాయము".

చరణం 1: పంచ సంస్కారాలు పొందితేనే సరిపోదు. వాస్తవముగా వానిని అనుసరించువారే మాకుఁ బ్రమాణము. నీ రూపనామములను కొలుచుచున్నప్పటికీ ఆధారములన్నిటికీ ఆధారమైనది నీ రూపనామములని తెలుసుకున్నవారు ఘనపుణ్యులు.

చరణం 2: వైష్ణవవేషభాషలు అనుసరించుచున్నను, వైష్ణవమునే దిక్కుగా వేరు వుపాయము లేక వుండువారే యోగ్యులు. ఆ దేవదేవుని దాసానుదాస్యము అంతరంగముగా కలిగివున్నవారే కర్మదూరులు.

చరణం 3: సంకీర్తనము తప్ప వేరేమీ ఎరుగని వార్లతోడ వుండుటయే పరమపదమను భాగ్యము.  వేదశాస్త్రము లివియే చక్కగా చెప్పుతున్నవి.  శ్రీవేంకటేశుడను పరమార్థము నిదే.

 

విపులాత్మక వివరణము 

ఉపోద్ఘాతము: అన్నమాచార్యుల ఈ కీర్తనలో భక్తిలోని మర్మమును చక్కగా తెలిపిరి.  భక్తినే సర్వస్వముగా భావించి కొలుచు వారికి మోక్షముపై ఆసక్తి  నశించి భక్తిలోనే వుండుటకు ప్రాధాన్యమునిత్తురు. అట్టివారికి మాత్రమే మోక్షము కరతలామలకము.

 

అధ్యాత్మ కీర్తన: రాగిరేకు:  285-3 సంపుటము: 3-490

ఇదె చాలదా మమ్ము నీడేర్చను అదన నెవ్వఁ డెరుఁగు నటమీఁది పనులు ॥పల్లవి॥ ఇట్టె పంచసంస్కారా లెచ్చోట నుండినాను పట్టైనవారే మాకుఁ బ్రమాణము మట్టుగ నీరూపనామము లెందు నుండినాను కట్టఁగడవారైన ఘనపుణ్యులు ॥ఇదె॥ పలుక వైష్ణవవేషభాష లెందు నుండినాను వలనుగ మాకు సహవాసయోగ్యులే తలకొన్న దాసానుదాస్య మెందు నుండినాను అల కర్మదూరులైన నంతరంగులు ॥ఇదె॥ యెక్కువ సంకీర్తన మెచ్చోట నుండినాను అక్కడ పరమపద మది భాగ్యము చక్కఁగ వేదశాస్త్రసమ్మతము నిదియే పక్కన శ్రీవేంకటేశు పరమార్థము నిదే ॥ఇదె॥

Details and explanations:

ఇదె చాలదా మమ్ము నీడేర్చను
అదన నెవ్వఁ డెరుఁగు నటమీఁది పనులు ॥పల్లవి॥

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: అదన = అవకాశం; అటమీఁది పనులు = తరువాతి పనులు (= దైవమునకు భక్తితో తన్ను తాను సమర్పించుకున్న తర్వాత కలుగు పనులు)

భావము:  ఈ జన్మమునకు భగవంతునిపై భక్తి ఒక్కటీ సరిపోదా (మోక్షము) సిద్ధించుటకు?  తరువాతి పనుల నెవ్వఁ డెరుఁగు?  (ఎవ్వడూ ఎరుగడు!)

వివరణము: "అట మీది పనులు" అనగా నేమియో విచారింతము. మానవునికి ఆ లోకములో పని యేమి? ఎంత విచారించినను హేతుబద్ధమైన జవాబు కానరాదు. మహానుభావులు చెప్పిన బాటలో నడుచుకొను సామర్థ్యము సామాన్య ప్రజలకు లేదు. కారణజన్ములను గురించి కాదు, మనలాంటి వారిని ఉద్దేశించినారు అన్నమాచార్యులు తన కీర్తనలలో.

"అట మీది పనులు" అనగా ఈ జన్మము తరువాతి పనులు. మహా పురుషులకు అట మీది పనులు తెలిసి వుండవచ్చునని ప్రజల నమ్మకము. ఇక్కడ అన్నమాచార్యులు "అట మీది పనులు" ఎవరికి తెలియదని ఖండితముగా చెప్పుచున్నారు. ఈ రకముగా నిర్ద్వంద్వంగా వారు అట్టి ఊహాగానాలకు తావు లేదని కుండ బద్దలు చేసి చెప్పారు.

ఇప్పుడు "ఇదె చాలదా మమ్మీడేర్చను" అనగా, మానవుడా! నీకు ఒక అద్భుత అవకాశం అనదగిన మానవ జన్మ కలిగినది. ఇంత కంటే మరేమి కావలెను? నీ పుట్టుకను సార్ధకము చేసుకొంటూ చేయగల కార్యమును తెలియుము అంటూ ఉద్భోధ చేశారు.

ఇందులో ఈ అవకాశం అందరికి, అంటే వివిధ చేష్టలలో మునిగి యున్న ప్రపంచ వాసులందరినీ కలుపుకొని ఈ మాట అన్నారు. కేవలము దైవ భక్తులకు, జీవ కారుణ్య చేతసులకు, ప్రజోపకారులకు,  మతాధికారులకు మాత్రమే పరిమితం కాదు. అనగా, ఇప్పటి మనకు అందుబాటులో వున్న భక్తి ఒకటియే సరి పోవునని, మరి వేరు దానిని కోరు (లేదా వెతుకు) అవసరం లేదని సూచించున్నారు.

మానవుని ప్రవృత్తి: అయితే, మానవులు దీనిని ఎందుకు సాకారం చేసుకొన లేకున్నారో ఆలోచింతము. ఇప్పుడు మనము రీని మాగ్రిట్ గారు (René Magritte) వేసిన Le Monde poétique (=కవిత్వ ప్రపంచం) అను పేరుగల అధివాస్తవిక చిత్రము ద్వారా తెలియుటకు ప్రయత్నము చేయుదము.

అక్కడ మనకు , ఒక బల్ల మీద కొన్ని స్తూపాల వంటి వాటి మధ్య ఒక కన్ను వంటి వస్తువు కనబడును. ఆ కన్ను వెనుక గొట్టం వంటిది (లేదా మానవుని ప్రేవులు లాంటిది) బల్ల వెనుకగా ఎక్కడకు వెడుతున్నది తెలియదు. అటు ఇటు వున్న తెరలు కొన్ని స్తూపాలను మరుగు పరిచి వుంచాయి.

ఈ బొమ్మల ద్వారా మాగ్రిట్ గారు ఏమి చెప్ప దలచుకున్నారో విశదపరచు కుందాం. ఆ కన్ను మానవుని 'వెతుకుట' అను ప్రయాసమును తెలుపును. ఆ కన్ను చూచువానిదా లేక వేరే ఎవరిదోనా అన్నది స్పష్టముగా లేదు. ఎక్కడ వెతుకుతున్నాడు? ఆ పిరమిడ్ లాంటి వాని దగ్గర. ఆ స్తూపాలు మనము భద్రముగా కట్టుకున్న అనేకానేక కలలకు, సేకరించి నమ్మిన సిద్ధాంతములకు, అభిప్రాయములకు, స్మృతులకు, జ్ఞాపకములకు చిహ్నములు.

ఈ రకంగా మానవుడు మానసికంగా పాత  స్మృతులపై ఆధారపడి నిర్ణయాలు తీసుకుంటాడు. ఆ కన్ను దానిని కలిపిన ప్రేవులు వంటి గొట్టంతో అతని జ్ఞానము, లెక్కలు, సమాచారం, భోగట్టా, ప్రమాణములు పరోక్ష మైనవని సూచించారు.తెరలు కప్పి వున్న స్తుపాలతో మరుగున పడివున్న సమాచారం, భోగట్టాలను చెప్పిరి. నేపథ్యంలోని లేత నీలి రంగు మీద నల్లని చారలు వీటన్నిటిని ప్రశ్నిస్తున్నట్లుంది.

ఈలాగున మనమందరము, ఎంత అధునాతన సాంకేతికతను వుపయోగించు చున్నప్పటికీ మన చైతన్య దశలోని సంపర్కం  మాగ్రిట్ గారి బొమ్మలో చూపినట్లు గతము ఊతముగా కట్టుకొన్న ఆలోచనల పైననే. అట్టి నిశ్చయములు క్షణక్షణ మునకు పరివర్తనం చెందుతున్న  వర్తమానములోని సత్యముతో సారూప్యత కలిగి వుండవు.
ఆలాగున, మానవులకు సత్యమునకు మధ్య పూరించ లేని అంతరము ఏర్పడినది. ఈ అగాథమును పూరించు ప్రయత్నములన్నీ చైతన్య స్థితిలోని భాగములే కావున దాటుట అసంభవం.

అన్వయార్ధము: నీకున్న భక్తి ఒక్కటే మోక్షమును సిద్ధింపజేయును. ఆ తర్వాత ఏమౌతుందనే ఆసక్తి నీ మర్గమునకు అంతరాయము.

అన్నమాచార్యుల ఆంతర్యము: అన్నమాచార్యులు దాదాపు అన్ని కీర్తనలలోను భక్తితో బాహ్యస్పృహలేక సహజ స్థితిని నిమగ్నమగుటను తెలుపదలచిరి. కావున సత్యమార్గమున ప్రయాణించు మానవుడు స్పృహ లోని విషయములన్నిటిని నిరభ్యంతరముగా వీడి పయనించ వలెను. అనగా అతడు ప్రపంచములోని ఏ సిద్ధాంతమును చేపట్టక తనకు తాను బాటలు వేసి కొనును. అందుచేత, ఈ ఏకాకి ప్రయాణము అత్యంత సాహసోపేతము, నిర్గమమునై వున్నది.

ఇట్టె పంచసంస్కారా లెచ్చోట నుండినాను

పట్టైనవారే మాకుఁ బ్రమాణము

మట్టుగ నీరూపనామము లెందు నుండినాను

కట్టఁగడవారైన ఘనపుణ్యులు ॥ఇదె॥

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: పంచసంస్కారాలు: పంచ సంస్కారములు లేదా సమాశ్రయణములు పొందినవారు శ్రీవైష్ణవునిగా పరిగణింపబడతారు. క్రింది ఐదు క్రియలు పంచ సంస్కార సమయమున జరుపబడతాయి. 1. తాపసంస్కారము, 2. పుండ్రసంస్కారము, 3. నామసంస్కారము, 4. మంత్రసంస్కారము, 5. వైష్ణవేష్టి; పట్టైనవారే = వాస్తవముగా దానిని అనుసరించువారే; మట్టుగ = ఆధారముగా, స్థావరముగా; కట్టఁగడవారు = ఆధారములన్నిటికీ ఆధారమైనది తెలుసుకున్నవారు.

భావము:  పంచ సంస్కారాలు పొందితేనే సరిపోదు. వాస్తవముగా వానిని అనుసరించువారే మాకుఁ బ్రమాణము. నీ రూపనామములను కొలుచుచున్నప్పటికీ ఆధారములన్నిటికీ ఆధారమైనది నీ రూపనామములని తెలుసుకున్నవారు ఘనపుణ్యులు.

వివరణము:

పలుక వైష్ణవవేషభాష లెందు నుండినాను

వలనుగ మాకు సహవాసయోగ్యులే

తలకొన్న దాసానుదాస్య మెందు నుండినాను

అల కర్మదూరులైన నంతరంగులు ॥ఇదె॥

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: వలను = దిక్కు, ఉపాయము, నేర్పు, యుక్తము; తలకొను = తాల్చు, వహించు, కలుగు;

భావము:  వైష్ణవవేషభాషలు అనుసరించుచున్నను, వైష్ణవమునే దిక్కుగా వేరు వుపాయము లేక వుండువారే యోగ్యులు. ఆ దేవదేవుని దాసానుదాస్యము అంతరంగముగా కలిగివున్నవారే కర్మదూరులు.

వివరణము: తలకొన్న దాసానుదాస్యము: మానవుడు తనకు ఈ ప్రపంచమను మిథ్యను చేధించు సామర్థ్యము తనకు లేదని గ్రహించి, చేష్టలుడిగి, దైవము తప్ప తనకు వేరెవరూ లేరని అంతరంగమున తెలిసి, తనపై బడుచున్న కార్యములకు ప్రతిస్పందించక మిన్నకుండుట.  ఇది భయముతో కాదు, అత్యంత ధైర్యముతో తీసికొను నిర్ణయము.

జ్ఞానము అనునది విడిగాలేదు. అజ్ఞానము లేకుండుటయే జ్ఞానము. కావున వున్న అజ్ఞానమును విడిపించుకొనుటెట్లు?  మనము చేయు ఏ ప్రయత్నములు కూడా సముపార్జనకే  (ఉన్న దానికి కూడుటకే) వుపయోగించును. తీసివేయు విధము లేదు. కావున​ నిరుపయోగములగు యత్నములను వదలి, ఏకాగ్రతతో భక్తిని చేపట్టమని అన్నమాచార్యుల హృదయము.

ఈ సందర్భంగా భగవద్గీతలోని ఈ శ్లోకమును పరిశీలిద్దాము. యావానర్థ ఉదపానే సర్వతః సంప్లుతోదకే / తావాన్సర్వేషు వేదేషు బ్రాహ్మణస్య విజానతః ॥ 2-46 ॥  భావము: పెద్ద సరస్సులలోను, చిన్న చెలమల​లోను ఉన్న నీరు మనిషికి ఒకే రకముగా ఉపయోగపడినట్లు,  వేదాలలో చెప్పిన సమస్త కర్మలవలననూ పొందబడే శాంతి(ఆనందము) ఏదైతే ఉందో, యోగియైన వాడికి తన జ్ఞానం లోనే ఆ శాంతి(ఆనందము)  సమస్తమూ  ఇమిడి ఉంటుంది. అనగా యోగియైనవాడు తన జ్ఞాన స్థాయి, తన అర్హత, ఆ  జ్ఞానము లభించునో లభించదో అన్న సంశయములకు తావివ్వక​ ఆ మార్గమును చేపట్టును.

జ్ఞాన మార్గము అంతర్గతముగా జ్ఞాపకములను వూహించుకున్న వానిని లయము చేయు ప్రక్రియ. అందుచే  ప్రస్తుత మన ప్రజ్ఞల స్థాయిలకు, యోగ్యతలకు ఇందులో ప్రమేయముండదు. పైన పేర్కొన్న శ్లోకముయొక్క అంతరార్ధము కూడా ఇదియే. 

ఆ రకముగా చూచిన "తలకొన్న దాసానుదాస్యము" "కర్మదూరులైన నంతరంగులు" దాదాపు సమాన అర్ధములే.  అన్నమాచార్యులు, వారు పునరుద్ఘాటించుట దాని ప్రాముఖ్యతను తెలియ పరచుట కనుకోవచ్చును.

అన్నమాచార్యులు ముఖ్యముగా ఆచరించుటకు పెద్ద పీటను వేసిరి. ఇక్కడ​ క్రింది వేమన పద్యం మననము చేసికొన్న సరిపోతుంది.

వేషభాషలెరిగి కాషాయవస్త్రముల్

గట్టగానే ముక్తి గలుగబోదు

తలలు బోడులైన తలపులు బోడులా

విశ్వదాభిరామ వినుర వేమ

యెక్కువ సంకీర్తన మెచ్చోట నుండినాను

అక్కడ పరమపద మది భాగ్యము

చక్కఁగ వేదశాస్త్రసమ్మతము నిదియే

పక్కన శ్రీవేంకటేశు పరమార్థము నిదే ॥ఇదె॥

ముఖ్య పదములకు అర్ధములు: యెక్కువ సంకీర్తనము = సంకీర్తనము తప్ప వేరేమీ ఎరుగని;

భావము:  సంకీర్తనము తప్ప వేరేమీ ఎరుగని వార్లతోడ వుండుటయే పరమపదమను భాగ్యము.  వేదశాస్త్రము లివియే చక్కగా చెప్పుతున్నవి.  శ్రీవేంకటేశుడను పరమార్థము నిదే.

వివరణము: అన్ని మతములలోను దైవమును పొగడుట ఒక విధిగా నిర్ణయించిరి. కానీ మనవులు పాక్షిక విశ్వాసముతో, కొంత నమ్మి, కొంత నమ్మక అయోమయములో పడిపోవుచున్నారు.  మానవులంతా పరిపూర్ణ విశ్వాసములేక ఈ సంసారమను కార్యక్రమములో మునిగి పోవుచున్నారు అని అన్నమాచార్యుల అభిమతము.  

నారదుడు, సనకసనందనాదుల మాదిరి సంకీర్తనమునే జీవముగా స్వీకరించినవారు పరమపదమును అనగా ఇప్పటి ఉపరితలమునకే పరిమితమైన చైతన్యావస్థను ఛేదించుకొని అనంతమగు  జీవవాహినిలో చేరుదురని వారు చెప్పిరి. అట్లు భక్తినే వూతముగా పరమ పదమును చేరిన అన్నమాచార్యులు దైవ సమానులు. 

-x-సమాప్తము-x-

189 OhO nilichina dokaTidiyE (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే)

 

ANNAMACHARYULU

189 ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే 

(OhO nilichina dokaTidiyE)

for Telegu (తెలుగు) Version press here

 

Synopsis: Brahman remains indeterminate, defying categorization as either existing (sat सत) or non-existing (asat असत) -Bhagavad Gita.

Summary of this Poem:

Chorus: The sole enduring element will be the recollection of the Lord.

Stanza 1: The very name of the Lotus-eyed Supreme Lord acts as a healing balm, eradicating the sins born from the different phases of life. Surrendering to the deity robed in saffron becomes a radiant lamp, dispelling the darkness of ignorance that engulfs our lives.

Stanza 2: Vishnu Kirtans are like grand feasts for the soul. Vaikuntha, in this context, is akin to the spiritual allowance we receive. Reciting the hymns of Achyuta serves as the stepping stones, guiding us from the lowest realms of consciousness to the sublime heights of spiritual realization.

Stanza 3: Complete devotion to Krishna is akin to a securely tied bag full of wealth, and those who seek it attain absolution. The grace of Sri Venkateswara serves as the greatest support for devotees.

 

Detailed Presentation

 

Introduction: This Annamacharya's poem appears to commence abruptly, much like how human life unfolds unexpectedly, revealing only a fraction of its entirety. Our understanding is limited to a partial glimpse of existence, with the antecedents and subsequent chapters remain concealed, echoing the expression of Bhagavad Gita verse 2-28.

 

అధ్యాత్మ కీర్తన: రాగిరేకు:  297-5 సంపుటము: 3-564

Philosophical Poem Copper Plate: 297-5 Vol: 3-564

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే శ్రీహరి సాకారచింతనము ॥పల్లవి॥   పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము అంచెఁ బాపహర మౌషధము పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము ॥ఓహో॥   విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము చందపు వైకుంఠ సంబళము పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥   కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి ముట్టిన పాపవిమోచనము యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥

OhO nilichina dokaTidiyE SrIhari sAkArachiMtanamu ॥pallavi॥   paMchamavEdapu padmAkshunAmamu aMche bApahara maushadhamu paMchala bItAMbaru SaraNAgati muMchina yaj~nAnamunaku dIpamu॥OhO॥   viMdulakuDupulu vishNukIrtanamu chaMdapu vaikuMTha saMbaLamu poMduga nachyutu bUjiMchu pUjalu kiMdaTa gonakekkeDi nichchenalu ॥OhO॥   kaTTina muDupagu ghana kRshNabhakti muTTina pApavimOchanamu yiTTE SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi paTTinavAriki baluvagu kommu ॥OhO॥

Details and Explanations:

ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే
శ్రీహరి సాకారచింతనము ॥పల్లవి॥

OhO nilichina dokaTidiyE

SrIhari sAkArachiMtanamu         ॥pallavi॥ 

Word to Word Meaning: ఓహో (OhO) = Exclamation (indicating surprise); నిలిచిన (nilichina) = that remains (the one withstands tests of time) దొకటిదియే (dokaTidiyE) = this alone; శ్రీహరి (SrIhari) = Lord Srihari; సాకారచింతనము (sAkArachiMtanamu)= remembering the form of the Lord.

Literal Meaning: The sole enduring element will be the recollection of the Lord.

 

Explanation: Through deconstructing the layers, we have carefully built, the genuine essence of a human being emerges. A thorough and objective examination of individuals shows that each person is essentially a collection of various perspectives absorbed from the surroundings. Consequently, when someone truly recognizes the lack of truth in what they hold, the artificial construct known as "I" is abandoned.

When a yogi attains such a state, they come to the realization that they are shaped by a bundle of contradictions. In this understanding, they also grasp that their perception of the world is constructed upon flawed foundations and misconceptions. Consequently, this individual relinquishes both their sense of self and their attachment to the world. In this state of mind, there is no distinction between the self and the world. As Jiddu Krishnamurti expressed, "you are the world." Similarly, Annamacharya conveys, "OhO nilichina dokaTidiyE / SrIhari sAkArachiMtanamu" (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే / శ్రీహరి సాకారచింతనము), emphasizing the oneness between the individual and the divine.

The complexity of this concept is underscored by Magritte's "Le grand matin" (= The Best Morning), a captivating surrealist painting that visually articulates the intricacies involved.

In the painting, there's a large door, a wall of equal proportion, with a massive and irregular opening carved into it. Despite this substantial portion being removed, the door maintains complete, unharmed. Through the irregular opening, one can glimpse the expanse of the sea and the vast blue sky beyond.

On the near side of the door, our perspective is from behind a Bilboquet who stands there, gazing at the door. Positioned to the right of the door, in the space between the Bilboquet and the door itself, a cluster of green leaves catches the eye. Upon closer inspection, it becomes apparent that these leaves are, in fact, reminiscent of parrot-like birds.

 

Magritte's surreal composition invites contemplation on profound themes. The Bilboquet in the foreground can be interpreted as a symbol of a human being. The door, marked by its massive irregular opening, becomes a potent metaphor for a significant and irreversible transformation—whether it be death or birth remains open to interpretation. The vast sea and sky visible beyond the door remain enigmatic, withholding their true nature. This ambiguity prompts the realization that, despite their immediate presence, these elements elude our complete understanding. Magritte, through this painting, seems to suggest the mystery and incomprehensibility of fundamental aspects of existence.

 

Indeed, Magritte's portrayal suggests that for the Bilboquet, both death and life are equally inaccessible and mysterious. The symbolic door, representing a profound change, remains unyielding to our attempts at understanding, akin to the futile endeavour to comprehend God through unauthorized penetration. The deliberate preservation of the door and the wall, despite the huge irregular opening, underscores the idea that such fundamental aspects resist complete revelation, emphasizing the limits of human understanding in the face of the divine or existential mysteries.

Achieving the singular truth requires abandoning present endeavours and acknowledging that the known and the unknown in this world are fundamentally connected. The birds depicted in the painting symbolize individuals who mock those walking the path of truth from this side of the world, with their green color representing the quality of envy. By portraying the birds as plants on the ground, the artwork suggests a fixed mindset among those individuals.

Indeed, a person on the path of liberation transcends the need for proofs or evidence concerning the ego, referred to as the 'Self,' or the world, deemed as 'illusion.' This sentiment is echoed in Annamacharya's words, "OhO nilichina dokaTidiyE / SrIhari sAkArachiMtanamu" (ఓహో నిలిచిన దొకటిదియే / శ్రీహరి సాకారచింతనము), where he expresses the profound realization that the contemplation of the divine is inherent, irrespective of any external validation or qualification.

పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము

అంచెఁ బాపహర మౌషధము

పంచలఁ బీతాంబరు శరణాగతి

ముంచిన యజ్ఞానమునకు దీపము ॥ఓహో॥ 

paMchamavEdapu padmAkshunAmamu

aMche bApahara maushadhamu

paMchala bItAMbaru SaraNAgati

muMchina yaj~nAnamunaku dIpamu॥OhO॥ 

Word to Word Meaning: పంచమవేదపు (paMchamavEdapu) = absolutely fair and credible;  పద్మాక్షునామము (padmAkshunAmamu) = A name of the Lotus eyed Lord; అంచెఁ (aMche) = a stage or halting place in a journey (here implying the ceaseless movement between life and death);  బాపహర (bApahara) = douses all the sins;  మౌషధము (maushadhamu) = this medicine;  పంచలఁ (paMchala) = one that is close by, proximity; బీతాంబరు (bItAMbaru) = The god who is clothed in a saffron robe, an epithet of Vishṇu; శరణాగతి (SaraNAgati) = refuge,; ముంచిన (muMchina) = inundated; యజ్ఞానమునకు (yaj~nAnamunaku) = for ignorance; దీపము (dIpamu) = light; 

Literal Meaning: The very name of the Lotus-eyed Supreme Lord acts as a healing balm, eradicating the sins born from the different phases of life. Surrendering to the deity robed in saffron becomes a radiant lamp, dispelling the darkness of ignorance that engulfs our lives.

Explanation; paMchamavEdapu padmAkshunAmamu / aMche bApahara maushadhamu “పంచమవేదపు పద్మాక్షునామము / అంచెఁ బాపహర మౌషధము”: Annamacharya emphasized that uttering the name of the Lord alone is enough to alleviate the perpetual cycle of suffering associated with birth and death. Unlike delving into extensive discussions about virtuous deeds leading to higher realms, he directly addressed the consequences of sin. His focus centred on transcending to a higher spiritual plane where conventional distinctions between right and wrong become irrelevant. This direct and unconventional approach might not have been well-received by scholars of his time, leading to a prolonged period during which the true depth and purpose of his hymns remained concealed. 

We tend to place higher value on words that are sweetened and indirect rather than those spoken with direct objectivity. Instead of focusing on action, we often dwell more on contemplating the potential outcomes of our actions. Whether it's seeking satisfaction or tangible benefits, our expectations from deeds often resemble business transactions. Our minds are drawn to these engagements as they offer mental fodder for thinking, increasing the likelihood of losing our way. 

Annamacharya's teachings centre on the wholeness of life, transcending the limitations imposed by our individual desires. He emphasizes that all pursuits, whether spiritual or material, essentially involve a movement from one known position to another. In this context, surrendering to the Lord with the profound awareness that “we lack complete knowledge of both ourselves and the world around us” emerges as the only viable option for humanity. This surrender becomes a transformative path leading to a deeper understanding and connection with the divine.

 

విందులకుడుపులు విష్ణుకీర్తనము

చందపు వైకుంఠ సంబళము

పొందుగ నచ్యుతుఁ బూజించు పూజలు

కిందటఁ గొనకెక్కెడి నిచ్చెనలు ॥ఓహో॥

viMdulakuDupulu vishNukIrtanamu

chaMdapu vaikuMTha saMbaLamu

poMduga nachyutu bUjiMchu pUjalu

kiMdaTa gonakekkeDi nichchenalu ॥OhO॥

 

Word to Word Meaning: విందులకుడుపులు (viMdulakuDupulu) = great feast; విష్ణుకీర్తనము (vishNukIrtanamu) = praise of Lord Vishnu;  చందపు (chaMdapu) similar to, might be likened to; వైకుంఠ (vaikuMTha) = वैकुंठ, highest places, abode of Lord Vishnu;  సంబళము (saMbaLamu) = travelling allowance, wages;  పొందుగ (poMduga) = suitably, appropriately; నచ్యుతుఁ (nachyutu) = Lord Achyuta; బూజించు పూజలు (bUjiMchu pUjalu) = reciting the hymns; కిందటఁ (kiMdaTa) = our present place/position; గొనకెక్కెడి (gonakekkeDi) = leading to the highest;  నిచ్చెనలు (nichchenalu) = steps, path;

Literal Meaning: Vishnu Kirtans are like grand feasts for the soul. Vaikuntha, in this context, is akin to the spiritual allowance we receive. Reciting the hymns of Achyuta serves as the stepping stones, guiding us from the lowest realms of consciousness to the sublime heights of spiritual realization.

Explanation; How can we say that we are at a very low level? It can be said from Bhagavad Gita 14-8 तमस्त्वज्ञानजं विद्धि मोहनं सर्वदेहिनाम् "tamas tv ajñāna-jaṁ viddhi mohanaṁ sarva-dehinām". This Low level is not related to our skills and societal position. It is caused by our engagement in material activity. The ladders mentioned by Annamacharya are not some steps to climb. They are indicating transcendence from psychologically unsustainable state to stable state. Not a journey.

Annamacharya delves into the profound realization that achieving this transformative state is beyond the capacity of our current consciousness. The unconscious, lying beyond our control, presents an obstacle to such a transformation. Recognizing the impossibility of this task leads one to a narrow path between life and death, conscious and unconscious. Importantly, it's acknowledged that the present knowledge is inadequate for reaching this state.

Annamacharya, in proposing this challenging crossroads, encapsulates the essence of metamorphosis for humanity - a journey between life and death, between the known and the unknown. The state he describes in "గొడ్డేరేచిన్నదిడ్డితెరువు వోక / దొడ్డతెరువువంక తొలఁగుమీ" ("Godderechinnidditeruvu voka / Doddateruvuvanka tolangumi") remains indescribable by any living person, emphasizing the profundity and mystery of this transformative state.

This state which is neither death nor life is mentioned in - Bhagavad Gita 13-13 ज्ञेयं यत्तत्प्रवक्ष्यामि यज्ज्ञात्वामृतमश्रुते । अनादिमत्परं ब्रह्म न सत्तन्नासदुच्यते ॥ jñeyaṁ yat tat pravakṣhyāmi yaj jñātvāmṛitam aśhnute / anādi mat-paraṁ brahma na sat tan nāsad uchyate (Meaning: Arjuna!! I shall now reveal to you that which ought to be known, and by knowing which, one attains immortality. It is the beginningless Brahman, which lies beyond existence and non-existence).

 

Indeed, Annamacharya's attempt to describe a state transcends ordinary imagination or fantasy. A profound comprehension of death becomes crucial to grasp the meaning embedded in his poems. However, discussions about death often evoke reluctance, and without acknowledging and understanding this fundamental aspect, any attempt to delve into the meaning of his poetry may remain futile.

కట్టిన ముడుపగు ఘన కృష్ణభక్తి

ముట్టిన పాపవిమోచనము

యిట్టే శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది

పట్టినవారికి బలువగు కొమ్ము ॥ఓహో॥

 

kaTTina muDupagu ghana kRshNabhakti

muTTina pApavimOchanamu

yiTTE SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi

paTTinavAriki baluvagu kommu ॥OhO॥

 

Word to Word Meaning: కట్టిన ముడుపగు (kaTTina muDupagu) = Money (or wealth) tied up in bag (implying that we cannot estimate its worth);  ఘన కృష్ణభక్తి (ghana kRshNabhakti) = Great devotion to Lord Krishna; ముట్టిన (muTTina) = when touched (when understaken); పాపవిమోచనము (pApavimOchanamu) = all the sins will be washed out; యిట్టే (yiTTE) = immediately; శ్రీవేంకటేశ్వరు కృప యిది (SrIvEMkaTESvaru kRpa yidi) = this is the grace of Lord Venkateswara; పట్టినవారికి (paTTinavAriki) = Those who take up steadfast; బలువగు కొమ్ము (baluvagu kommu) = Strong support;

Literal Meaning: Complete devotion to Krishna is akin to a securely tied bag full of wealth, and those who seek it attain absolution. The grace of Sri Venkateswara serves as the greatest support for devotees.

-x-The End-x-