T-220. గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ

 అన్నమాచార్యులు

220. గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ

 For English Version Press here

చూచే చూపులు కల్పనలు: నమ్మలేము.

ఉపోద్ఘాతము:

ఈ కవిత్వం ప్రమాణాల హద్దులను చెరిపివేస్తూ  సత్యం యొక్క తీరును, చూపుల యొక్క లోతులను వెల్లడిస్తుంది. ఇది అక్షరాల గుండెల్లో లిఖించిన కావ్యం. ఈ కీర్తన రాగి రేకుల మీద కాదు, సాహిత్యం యొక్క ఆత్మపైనే చెక్కబడింది. ​

కీర్తన సారాంశం 

పల్లవి:

నిజమైన జ్ఞానం లోపలే ఉంది, కానీ దానిని గొప్ప తీవ్రతతో, భ్రమలు లేకుండా చూడాలి. మన దృష్టిని కప్పివేసేవి మన స్వంత కళ్లే.

అవి మాయను అల్లుకొని తమకు తామే అడ్డుతెర అవుతాయి. 

మొదటి చరణం:

మనం బయట చూసేదంతా — సారవంతమైన పొలాలు, ఆచారాలు, ప్రపంచపు హడావిడి — తప్పుదారి పట్టించేది. ఈ మొత్తం బాహ్య ప్రపంచం భ్రమకు వేదికైన ఒక రంగస్థలం. మనం సత్యమని భావించేది తరచుగా కేవలం ఒక ఉత్సవము, మన గందరగోళము యొక్క విక్షేపము. 

రెండవ చరణం:

ఆకాశం — దానికి స్వంత రూపం లేదు — అన్ని రూపాలకు రంగుల తెర​గా మారుతుంది. కనిపించనిది కనిపించేదానికి జన్మనిస్తుంది. ఈ కనిపించని శూన్యం నుండి, మొత్తం ఇంద్రియ ప్రపంచం మరియు దివ్య అవతారాలు కూడా కనిపిస్తాయి. అత్యంత నిరాకారమైన, స్పర్శించని కోణం మనకు లోతైన చిక్కులకు మూలమౌతుంది.

అంతా వర్చ్యుయల్ ఐతే రియల్ ఏది? 

మూడవ చరణం:

అంతర్ముఖులైనప్పుడే నిజమైన ప్రయాణం ప్రారంభమవుతుంది. అన్ని అనుభవాలు — లౌకిక ఆనందం, ఆధ్యాత్మిక క్రమశిక్షణ — అంతరంగములో వేళ్ళూనుకుని ఉంటాయి. ఇంకా ఆ నిశ్శబ్ద నివాసంలోనే శ్రీ వెంకటేశ్వరుడు కొలువై ఉన్నాడు. దూరంగా లేడు. విముక్తి మరెక్కడా లేదు. అత్యున్నతమైనది తక్షణం చేకొనదగినది ఇప్పటికే నీలో ఉంది. గమనించి, మనసు తలుపులు తెరువుము.

 

అధ్యాత్మ కీర్తన

రేకు: 158-2 సంపుటము: 2-276

గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది ॥పల్లవి॥   బయలే పంటలు వండె బయలే పాఁడి విదికె బయలు ప్రపంచమై భ్రమయించెను బయటనే ప్రకృతియు బయటనే జీవులు బయటనే బ్రహ్మము పరిపూర్ణమాయె ॥గట్టి॥   ఆకసము చూలాయ నాకసము రూపులాయ- నాకసము సంసారమై యలవడెను ఆకసాన దివియును నాకసాన లోకములు ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను ॥గట్టి॥   అంతరంగమే భోగము అంతరంగమే యోగము అంతరంగమే అన్నిటి కావాసమయ్యే అంతరంగాన శ్రీవేంకటాధిపుఁ డున్నవాఁడు అంతరంగాన మోక్షము అతఁడే యొసఁగెను ॥గట్టి॥

 Details and Explanation: 

గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ
దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది ॥పల్లవి॥ 

కురుమ = పొడవైన ఉన్ని దారం, Long wool;

---

భావము: 

గట్టిగా తెలుసుకుంటే - తిరస్కరించలేని స్పష్టతతో, దృఢమైన మనోబలంతో, అంతిమ సత్యాన్ని పూర్తిగా తెలుసుకుంటే, 

కన్నదే కంటి కురుమ  - మనసులోని తెరలే చూసే దృశ్యానికి అడ్డు. అది ప్రపంచపు లోపం కాదు.  మన చూపులే వంకర.  

దట్టమైన సుజ్ఞానం తనలోనే ఉన్నది — లోతైన, ఘనమైన నిజమైన జ్ఞానం మనలోనే ముందే నాటివుంది.

---

తాత్త్విక చర్చ: 

ఈ పల్లవి చాలా సరళమే కానీ అది మనిషి స్థితిని గురించిన గొప్ప అంతర్దృష్టిని వెల్లడిస్తుంది. 

చూపు (దృష్టి లేదా గ్రహణశక్తిని సూచిస్తూ) తానే తనను మోసం చేసుకుంటుందని  అన్నమాచార్యులు తెలిపారు. ఈ అడ్డంకి బాహ్యమైనది కాదు. దాన్ని చూసేవాడే స్వయంగా నేస్తాడు — ఒక సాలీడు తానే నేసుకున్న జాలంలో చిక్కుకున్నట్టు. 

ఎక్కడా వెతుకనవసరం లేదు. నిజమైన జ్ఞానం మనలోనే ఉంది, మన స్వంత భ్రమల ధూళితో మాత్రమే కప్పబడివుంది. 

తరువాత, దట్టమైన సుజ్ఞానము - అంటే బలమైన, సాంద్రతర జ్ఞానసంపద కాదు  అప్పటికే తనలో వుందనే నిజం  తెలియజేయ బడుతుంది. గీతలో పేర్కొన్న స్వధర్మం. అది వ్యక్తిగతమైన ఒక ప్రకాశం - ఆ వ్యక్తికి మాత్రమే తెలిసిన తన జీవితం యొక్క అంతరార్థం.

---

పోలికలు మరియు సమానాంతర పరిశీలనలు

ముందుగా భగవద్గీత శ్లోకం:

ఆవృతం జ్ఞానమేతేన జ్ఞానినో నిత్యవైరిణా।
కామరూపేణ కౌన్తేయ దుశ్పూరేణానలేన చ॥(3-39) 

ఎంతటి జ్ఞానికైనా, అతని జ్ఞానం కోరికల వలయంలో చిక్కుకొని మొద్దుబారుతుంది. అన్ని రూపాలలోను వ్యాపించి, ఆర్పలేని తాపమై మండించే కోరిక — జ్ఞానానికి నిత్య శత్రువు.

ఇక్కడ కోరిక అనేది శారీరక, వస్తుసంబంధమైన కోరికలకే పరిమితం కాదు; తెలుసుకోవాలనే ఆతురత, నిర్ధారణ కావాలనే తపన, ఇతరులకంటే తాను మెరుగు అని చూపించుకునే ప్రయత్నం, తనకు ఒక గుర్తింపును ముద్రించుకోవాలనే ఆవేదన — ఇవన్నీ మన దృష్టిని కప్పివేస్తాయి.

---

జిడ్డు కృష్ణమూర్తి పరిశీలనలు:

"ప్రతి మనిషికీ, తాను ఏమిటో, జీవితంలో ఏమవ్వాలనుకుంటున్నాడో, అని ముందుగానే రూపొందించుకున్న ఒక ఊహా చిత్రం వుంటుంది. ఆ చిత్రమే మనల్ని మనలాగా చూడకుండా ఒక అడ్డుగోడలా మారుతుంది." 

అన్నమాచార్యులు పేర్కొన్న "కంటి కురుమ" లాగే, ఈ స్వయంకల్పిత చిత్రము మనల్ని అన్ని కోణాలలో ప్రభావితం చేస్తుంది - తెలిసి కానీ తెలియక కానీ. దీని ఫలితంగా, మనకు ప్రత్యక్షమయ్యేది నిజమైన జగత్తు కాదు; మన ఆశలు, భయాలు, అభిలాషలు మాత్రమే కనిపిస్తాయి.

---

చిత్ర సారూప్యత – మాగ్రిట్ యొక్క అధివాస్తవిక చిత్రం " సంతోషానికి సూత్రము The Pleasure Principle" (1937) 

ఒక చక్కగా ముస్తాబైన పురుషుడి బొమ్మ చూపించబడింది. కాని అతని ముఖం తెల్లని కాంతి విస్ఫోటముతో పూర్తిగా అదృశ్యమైపోయింది. 

ఆ కాంతి తేటపరచదు; అది దారితప్పిస్తుంది. 

ఈ ప్రకాశం అజ్ఞానానికి సంకేతం కాదు. ఇది మేధావితనము, ప్రతిభలపై  ఆధార భావానికి - "తెలుసుకోవాలి", "తెలివిగా కనిపించాలి", "దృఢంగా నిలవాలి" అనే మానసిక దహనానికి ప్రతీక. 

ఈ ఒక సాధారణమైన కానీ లోతైన బింబం ద్వారా మాగ్రిట్, మానవుని మౌలిక లోపాన్ని హెచ్చరిస్తాడు. అతడు నిజంగా తత్వవేత్తే. ఛాయాచిత్రంలా నిమ్మళంగా, సూటిగా, కానీ వీక్షకులకు అందీఅందనంత లోతుగా మాట్లాడతాడు. 

అన్నమాచార్యుల మాదిరిగా — కన్నదే కంటి కురుమ చూపు తానే తనను మోసం చేసుకుంటే, ఇక్కడ ముఖం తానే తన వెలుగు ద్వారా తనను కప్పుకుంది. ఆ వ్యక్తికి కనబడేది తనను కప్పిన వెలుగు మాత్రమే. ఆ కాంతి - కంటి కురుమ లాగే - నిజమైన దృష్టిని నిరోధిస్తుంది.

---

బయలే పంటలు వండె బయలే పాఁడి విదికె

బయలు ప్రపంచమై భ్రమయించెను

బయటనే ప్రకృతియు బయటనే జీవులు

బయటనే బ్రహ్మము పరిపూర్ణమాయె ॥గట్టి॥ 

భావము: బయటనే వుండు పంటలు పాఁడి మొదలగు జీవనాధరములను చూచి అదియే ప్రపంచము, సత్యమను భ్రమ కలుగును. ప్రకృతియు, జీవులును బయటనే కాన్పట్టుదురు. ముందు మనిషి తనను పుట్టించినది బ్రహ్మమని, తనకన్నాబలమైన శక్తులకు, అతీత శక్తులకు భయపడి వాటిని కొలిచి అవి తమకు  పరిపూర్ణ రక్షణగా నిలుస్తాయని నమ్ముతాడు. అన్నమాచార్యుల వారు బయట కనపడు, వాస్తవముగా మనిషి అనుభూతి చెందగల విషయములను ప్రస్తావించి అవి మాత్రమే ప్రపంచమని భ్రమ పడవలదని సూటిగా చెబుతున్నారు.

---

 పోలికలు మరియు సమానాంతర పరిశీలనలు: 

కళ్లకు కనబడునది సంపూర్ణముగాదని అది పాక్షికమేనని ఈ కీర్తన పల్లవి తెలుపుచున్నది.  కొంత వాస్తవము, కొంత స్వంత అనుభూతులను కలిపిన సమ్మిళితములను మనము చూచెదము. ఇది అనేక ప్రయోగములద్వారా కూడా నిర్ధారించబడినది. ఇప్పుడు క్రింది ఇంకొక​ కీర్తన పల్లవిని జాగ్రత్తగా పరిశీలించండి. 

వెలుపల మఱవక లోపల లేదు వెలుపలఁ గలిగిన లోపల మఱచు

చలమున నిదియే ఘడియ ఘడియకును సాధించిన సుఖమటు దోఁచు॥పల్లవి॥

బయటనున్నది మరవక లోపలిది (అంతరంగము) కానరాదు; ఒకవేళ బయటనే వుందని భావిస్తే లోపల మఱచును. పట్టుదలతో మొండిగా సాధించబోతే  గంట గంటకు నేనింత ముందుకెళ్ళాను అన్న అనుభూతి తప్ప వాస్తవముగా సాధించునది శూన్యము. కాబట్టి పెంకితనమున కాదు, సరిగా చూచుట ద్వారానే ఆ బ్రహ్మమును తెలియవలెను.

"బాహ్య ప్రపంచం జీవుల మనుగడ కోసం సృష్టించబడిన సంక్లిష్టమైన అనుసంధాన జాలము. అయినప్పటికీ, అన్నమాచార్యులవారు అది స్వతంత్ర ఉనికి కోసం అవసరమైన అంతర్గత స్వాభావిక మెరుపును, శక్తిని కలిగి ఉండదని అంటున్నారు. అందువల్ల, ఇది కేవలం అంతర్గత ధ్యానముల, మననముల పరిణామము మాత్రమే."

---

ఆకసము చూలాయ నాకసము రూపులాయ-

నాకసము సంసారమై యలవడెను

ఆకసాన దివియును నాకసాన లోకములు

ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను ॥గట్టి॥ 

ఆకసము = కంటికి కనబడని దానిని, తెలియని దానిని సూచిస్తుంది. 

అక్షరార్థం:

ఆకసము చూలాయ - (కంటికి కనబడనిది, ఊహ) ఆకాశం గర్భం ధరించింది. లెక్కలేనన్ని ఊహలకు పురుడు పోసుకుంది.

నాకసము రూపులాయ - అది అడ్డు అదుపు లేకుండా ఎన్నైనా ఆకారాలు సృష్టించగలదు.

నాకసము సంసారమై యలవడెను - ఆ మానసిక లోకం మనుషులకు ప్రపంచంగా మారింది. అలవాటైంది. (మనం ఎంత బలహీనమైన పునాదిపై నిలబడి ఉన్నామో కదా!).

ఆకసాన దివియును - మనిషి స్వర్గాన్ని ఊహించాడు (అదొక కల్పిత లోకం, అక్కడికి ఎవరూ వెళ్లలేరు. వెళ్లకుండా ఎన్ని అడ్డంకులైనా సృష్టించగలడు, ఎన్ని కట్టుకథలైనా చెప్పగలడు).

నాకసాన లోకములు - ఒకదానితో ఎందుకు ఆగిపోవాలి? (మనం ఊహల మీదే బతుకుతున్నాం. అలాంటి కల్పనలకు పూర్తిగా బానిసలయ్యాం).

ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను - శ్రీహరి అవతారం కూడా ఆ కనిపించని ప్రపంచంలో ఊహించబడింది. 

 అంతా వర్చ్యుయల్ ఐతే రియల్ ఏది? 

---

 వివరణము: ఈ చరణం ఊహా శక్తి ద్వారా కలుగు ప్రమాదాలను వివరిస్తుంది. 

అన్నమాచార్యులు విశ్వాసాన్ని ఎగతాళి చేయడం లేదు - మనం ఊహించిన చిత్రాలను వాస్తవమని నమ్మడమే భ్రమ. 

కనిపించనిది మానసిక రూపాలకు ఒక ఖాళీ తెరలా మారుతుంది. 

అది ప్రపంచాలుగా, స్వర్గాలుగా, తత్వాలుగా, దేవుళ్ళుగా కూడా రూపాంతరం చెందుతుంది కూడా. 

మరియు చివరికి, అవి మన జగముగా మారతాయి ( ఇప్పడు కొందరు మొబైలే లోకంగా బతుకుతున్నట్లు) - అదే మనం నివసించే ఈ భ్రమపూరిత వాతావరణం. 

విశ్వాసాలు, సిద్ధాంతాలు, భయాల ప్రపంచం తరచుగా నేరుగా చూడలేని, నిర్ధారణలేని​ దానిపై నిర్మించబడ్డాయి. అందుకే అది అసంపూర్ణమైనది. అన్నమాచార్యులు హెచ్చరిస్తున్నారు: 

ఆకాశం ఖాళీగా ఉంది, కానీ మనం దానిని కథలతో నింపుతాము.

---

అన్నమాచార్యులు శ్రీహరి లేడనడం లేదు.

శ్రీహరి వాస్తవమైనవాడేనని ఆయన ధృవీకరిస్తున్నారు, కానీ శ్రీహరి గురించిన మన ఊహలు మాత్రం నిజం కాదు.

సమస్యకు మూలం అదే:

నిజమైన శ్రీహరిని వెతకడానికి లేదా అనుభూతి చెందడానికి బదులుగా, మనం మన కోరికలు, భయాలు లేదా సిద్ధాంతాల ద్వారా రూపొందించబడిన ఒక మానసిక చిత్రంతో సంతృప్తి చెందుతాము.

ఈ చరణం ఒక సున్నితమైన కానీ దృఢమైన హెచ్చరిక:

దైవం ఊహించిన స్వర్గాలలో కానీ మానసిక చిత్రాలలో కానీ లేడు.

ఆయన నిజమైన వాడు — మరియు ఆ నిజమైన దానిని మాత్రమే అనుభూతి చెందండి, ఊహల వుయ్యాల ఎక్కకండి.

---

గీతా శ్లోకంతొ అన్వయం: 

శ్రేయాన్ ద్రవ్యమయాద్యజ్ఞాత్ ….. జ్ఞానే పరిసమాప్యతే ॥ 4-౩౩ ॥ శ్లోకాన్ని పరిశీలిస్తే, జ్ఞానంతో చేసే యజ్ఞం అంటే అనుభూతి ద్వారాను, అనుభవము ద్వారాను సంక్రమించిన జ్ఞానాన్ని విడువమని ఆదేశం. ఐతే, ఎవరూ స్వచ్ఛందంగా మరచిపోలేరు! ఖచ్చితంగా, అది అసాధ్యం కదా! అయితే ఈ గీతా శ్లోకం యొక్క అర్థం ఏమిటి? మనస్సు నిశ్చలంగా ఉంటే (= అంటే ఒక విధమైన అపస్మారక లేదా స్మృతి రహితమైన, unconscious స్థితిని చేరుకున్నప్పుడు) ఈ అవకాశం ఉండవచ్చు. మనస్సు నిరంతరం అర్థంలేని మాటలు మాటలల్లో మునిగి వుంటే ఇది ఎప్పటికీ జరగదు. 

ఈ గీతా శ్లోకం నొక్కి చెప్పేది ఏమిటంటే, మానసిక లేదా మేధోపరమైన ఊహాగానాలు లేదా పరోక్ష జ్ఞానం (అంటే విన్నదాని నుంచి & తాను స్వయముగా తెలుచుకొన్నవి కాక) కూడా కరిగిపోవాలి. అప్పుడే అది యజ్ఞం  అవుతుంది.

---

ఏమిటికి ఈ ఊహా లోకాలు? 

అధివాస్తవిక చిత్రలేఖనం 'ది ఫిలాసఫర్స్ లాంప్' ద్వారా వివరించబడిన ఒక ఆసక్తికరమైన కథ​. 

"ఎటువైపు" (Philosopher's Lamp) అనే చిత్రంలో, మాగ్రిట్ ఒక గంభీరమైన దృష్టిని సారించిన మనిషిని, పక్కనే కరుగుతున్న కొవ్వొత్తిని ప్రదర్శించాడు. ఆ మనిషి పొడవాటి ముక్కు నెమ్మదిగా ఒక పైపుగా మారుతుండగా, అతడు నేరుగా వీక్షకుని తిలకిస్తున్నాడు. అతడి ఎడమవైపు ఉన్న కొవ్వొత్తి ఒక సర్పంలా వంకర వంకరగా క్రింద ఎక్కడినుంచో ఆ బల్ల మీదకి వస్తున్నట్లు అనిపిస్తుంది. టీల్ (ఆకుపచ్చ-నీలం) రంగు నేపథ్యం ఆ చిత్రానికి విచిత్రమైన, కలలంలాంటి ముసురుదనాన్ని చేకూర్చుతుంది. 

ఈ పొడవాటి ముక్కు పైపుగా మారడమంటే, మన ఆలోచనలు తిరిగి తిరిగి మనలోనే చుట్టుముడుతున్నట్లు సూచిస్తుంది. ఆ ఆలోచనలు బయట ప్రపంచానికి మార్గం చూపవు; అవి లోపలే తిరుగుతూ, మాయాదర్పణంలా పరస్పరం ప్రతిబింబించుకుంటాయి.

కరుగుతున్న కొవ్వొత్తి - తన అంతరాగ్నిలో తానే తపిస్తూ కాలిపోతూనే - ఇతరులకు వెలుగు ప్రసరింపజేసే వ్యక్తిత్వాన్ని సూచిస్తుంది. పైగా, కొవ్వొత్తి పొడవుగా సాగిన సర్పాకృతితో కనిపించడం, అల్పమైన ఇంధనంతోనూ నిరంతర శక్తినిచ్చు సామర్థ్యాన్ని సూచిస్తుంది. 

గాఢమైన సత్యం: ఈ చిత్రంలో మనిషిని, కొవ్వొత్తిని, వీక్షకుణ్ని తిలకించే దృశ్యాన్ని కలిపి, మాగ్రిట్ "మనిషి స్వేచ్ఛను కోరుకుంటాడు, కాని తన ఊహలలో సృష్టించుకున్న స్వేచ్ఛ రూపాలనే ఎక్కువగా ప్రేమిస్తాడు" అనే గాఢమైన సత్యాన్ని వ్యక్తీకరిస్తాడు. అతడు విముక్తి గీతాలను ఆలపిస్తూ తనను తాను మాయలో ముంచుకుంటాడు; కాని నిజమైన స్వేచ్ఛ కోసం కావలసిన కఠినమైన సాధనను తప్పించుకుందామనుకొంటాడు. ఈ విధంగా మాగ్రిట్, మనిషి సహజమైన అంతర్గత వ్యతిరేకతను మౌనంగా వీక్షకుని ముందు ఉంచుతాడు. 

ఈ చిత్రంలో, మాగ్రిట్ మనిషి తాను సృష్టించుకున్న మాయలో తానే మునిగి పోతూ, తాను కోరుకునే నిజమైన స్వేచ్ఛను కోల్పోతాడని సంకేతాత్మకంగా హెచ్చరిస్తాడు. మనిషి తనలోని "స్వేచ్ఛ" మరియు "మాయా స్వేచ్ఛ" మధ్య అంతరమును గుర్తించకపోతే, అతడు తానే రగిలించిన అగ్ని దగ్గర​ పెట్టిన​ వెన్నలా కరిగిపోతాడని నిశ్శబ్దంగా తెలియజేస్తాడు.

---

 

అంతరంగమే భోగము అంతరంగమే యోగము

అంతరంగమే అన్నిటి కావాసమయ్యే

అంతరంగాన శ్రీవేంకటాధిపుఁ డున్నవాఁడు

అంతరంగాన మోక్షము అతఁడే యొసఁగెను ॥గట్టి॥ 

యోగము = ప్రాప్తించినది; 

అర్థం: అంతరంగమే ఆనందం, అంతరంగమే మనకున్న సర్వస్వం. అంతరంగమే అన్నిటికీ నివాసమైంది. శ్రీ వేంకటేశ్వరుడు ఆ అంతరంగంలోనే ఉన్నాడు. ఆయనే నాకు బంధనాల నుండి విడిపించి స్వేచ్ఛను ప్రసాదించాడు.

---

వివరణము: 

అంతరంగం

అంతరంగం అంటే ఏమిటి? అది హృదయం యొక్క లోతుల్లో దాగి ఉందా? ముల్లు గుచ్చుకున్నప్పుడు దేనికి నొప్పి కలుగుతుంది? ఒక తీపి పదార్థం తిన్నప్పుడు ఏమి సంతృప్తి చెందుతుంది? భయాన్ని అనుభవించేది ఏమిటి? అంతరంగం కేవలం ఆలోచనల సమాహారం కాదు. అది నిజమైన, జీవమున్న అంశం. అన్నమాచార్యులు అన్నారు, "దానిని కేవలం మేధాశక్తితో కూడుకున్నదిగా పరిగణించవద్దు." 

తాను చనిపోయినప్పుడు తనను తెలియనిది, తనను తాను వెతుక్కునేది అజ్ఞానం. 

ఈ రెండు వాక్యాలను కలిపి చూస్తే, అంతరంగాన్ని బయటి మరియు లోపలి వాటిని కలిపే ఒక యంత్రాంగంగా పరిగణిస్తే, దానిని సాఫ్ట్‌వేర్ ద్వారా నియంత్రించవచ్చు. మానవ చరిత్రలో ఈ నియంత్రణ అనేక విధాలుగా ప్రయత్నించబడింది. వేల సంవత్సరాలుగా అది కనుగొనబడలేదు. బహుశా దానిని కనుగొనే సామర్థ్యం గల మేధావులు లేరేమో. మనం దానిని మెలకువగా ఉన్న వేళలలో తాకలేము. అలాగని దానిని రాత్రీ చూడలేము. ఈ విధంగా, అంతరంగం అంటే ఏమిటో మనం స్థూలంగా అర్థం చేసుకున్నాము. ఆ అంతరంగాన్ని చేరుకున్నవాడు అంతరంగనాథుడే. 

---

చైతన్యం: మన ప్రస్తుత చైతన్యం ఒక తెరలాంటిది, విషయాలను అస్పష్టంగా చూపిస్తోంది. నిజమైన జ్ఞానానికి ఈ అజ్ఞానపు తెర తొలగినప్పుడే ద్యోతకమగును. మనం చైతన్యమని భావిస్తున్నది కేవలం బయటి నుండి వచ్చిన రెండవ తరగతి అభిప్రాయాలు మరియు అపోహలతో నిండి ఉంది. అది వాస్తవమైన అంతరంగం కాదు - ఒక బాహ్య పొర మాత్రమే.

---

అన్నమాచార్యుల ఆంతర్యము: చైతన్యాన్ని నేరుగా అనుభవించలేని మన అసమర్థతను తెలియమంటున్నారు. అంతరంగం అనేది — దైవం ప్రత్యక్షం కాగల స్థలమని ఆయన నొక్కి చెబుతున్నారు. మరి ఆ విముక్తి బాహ్య ప్రయత్నాల నుండి కాదు, అంతర్గతంగా ఉన్న వాస్తవమును గుర్తించడం ద్వారా వస్తుంది. మనం ఆ విముక్తిని లేదా శ్రీహరిని ఈ అంతరంగంలోనే కనుగొనాలి. ఏ ఇతర ప్రపంచాలకు వెళ్లనవసరం లేదు. మరెక్కడా కాదు. ఆధునిక తత్వవేత్తల వలె అన్నమాచార్యులు ఇతర ప్రపంచాల ఉనికిని స్పష్టంగా తిరస్కరిస్తున్నారు.

---

హంస నం. 9 చిత్రం: ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణం:

 

హిల్మా ఆఫ్ క్లింట్ యొక్క "స్వాన్ నెం. 9" సంకేతాల ద్వారా ద్వంద్వత్వం నుండి ఏకత్వం వైపు సాగే ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణాన్ని వివరిస్తుంది. మధ్యలో ఉన్న ఒక రేఖకు ఒక వైపు (మన ప్రస్తుత) జీవితమును, మరో వైపు మరణమును చూపుతుంది. ఆ రేఖ పారదర్శక పారదర్శకమైంది కాదు. కుడి వైపు పెద్ద స్ఫటికాకారాలు, శాశ్వతం కాని వాటిపై మనకున్న అనురాగాన్ని తెలిపుతాయి. బొమ్మ మధ్యలోని చిన్న స్ఫటికాలు తీవ్రమైన ఆలోచనల నుండి దూరమవుతున్నట్లు సూచిస్తాయి. ఇంకా ఎడమ పోతే, ఈ స్ఫటికాలు చుక్కలుగా మారిపోతాయి - ఇది అహం పూర్తిగా తగ్గిన సూచన. ఆ చుక్కల నుంచి కాంతి పుంజాలు వెలువడి మధ్యలో కలుస్తాయి, అవి కలిసే చోట ఒక ప్రకాశవంతమైన పుష్పం కనిపిస్తుంది. ఇలా రెండు వైపులా కలవడం విముక్తిని మరియు సమతుల్యతను సూచిస్తుంది. అట్టివానికి జీవన్మరణములకు బేధముండదు. మొత్తానికి, ఈ చిత్రం పైకి కనిపించే విభజనలను దాటి మనిషి నిజంగా ఏకత్వం వైపు ప్రయాణించగలడని చూపిస్తుంది. ప్రతి మనిషికి తనలోని నిజమైన చైతన్యాన్ని స్పృశించే శక్తి ఉందని ఇది వివరిస్తుంది. (పూర్తి వివరణకు ఈ లింక్ హిల్మా ఆఫ్ క్లింట్ యొక్క "స్వాన్ నెం. 9" నొక్కండి). 

చిత్రంపై చర్చ:

మన ప్రస్తుత జీవనము ఆ కనిపించే ఏదో ఒక తలములలో ఉంటుంది, మరొకటి అక్కడ చూపిన రేఖకు అటువైపున, అస్పష్టంగా ఉంటుంది. ఆ రేఖ మన స్వంతంగా నిర్మించుకున్న జ్ఞానం, ఇది ఒక దుర్భేద్యమైన అడ్డంకి. అటువైపు ఏముందో తెలియక మనం జీవిత మంతా తహతహలతో వెంపర్లాడతాం. 

ఈ అడ్డంకి తొలగినప్పుడు, నిజమైన అవగాహన కలుగుతుంది. మనిషి తిరుగులేని సత్యాన్ని చూస్తాడు. స్పష్టత అంతా ప్రకాశిస్తుంది. నిష్కళంకమైన పరిశీలన స్వయంగా సత్యాన్ని వెలికి తెస్తుంది. అటువంటి వ్యక్తి, నటన లేని నిజమైన జీవితాన్ని అనుభవిస్తాడు. 

ఇది అన్నమాచార్యుల అంతర్దృష్టిని ప్రతిధ్వనిస్తుంది: 'అంతరంగం బంధానికి మరియు విముక్తికి రెండింటికీ నిలయం, ఎందుకంటే ద్వంద్వత్వం ఎప్పుడూ నిజం కాదు.'" 

జీవితం, ఒక విలువైన బహుమతి. దాని పరిపూర్ణంగా స్వీకరించాలి మరియు అనుభవించాలి. మనను స్వేచ్ఛ వైపు నడిపించే కార్యమే జీవిత ధ్యేయం. ఇతరములన్నీ జీవితం యొక్క ఉద్దేశ్యాన్ని తిరస్కరించడమే.

---

అన్నమాచార్యుల అంతరంగం: 

ఆకాశ పాకాశ మరుదైన కూటంబు/ లోకరంజకము తమలోనిసమ్మతము: మనం జీవిస్తున్న ఈ ప్రపంచం - వింతైనది, అస్తవ్యస్తమైనది, సున్నితమైనది, క్రూరమైనది - ఇదే విముక్తి యొక్క స్థలమని ఆయన నొక్కి చెబుతున్నారు. దీనిని వునది వున్నట్లు స్వీకరించడమే మానవుని చేతిలోని కర్తవ్యం. 

ఈ సత్యాన్ని వ్యక్తి అర్థం చేసుకున్న తర్వాత, చూసేవాడు మరియు చూడబడేది ఒకటైపోతారు. చేసేవాడు మరియు చేసే పని ఏకమైపోవును. మనసు నిశ్చలంగా వుంటే ఆ అవగాహనను పుట్టించు వాడే దేవుడు. 

మోక్షం ఒక భావన కాదు, ఒక ఊహ కాదు, చేరుకోవలసిన గమ్యం కాదు. అది మరణానంతరం పొందేది కాదు; బదులుగా, అది ఇప్పుడే , ఇక్కడే నిజంగా జీవించడం. ప్రస్తుతం, మనం లెక్కలేనన్ని కార్యకలాపాలలో చిక్కుకుంటున్నాము, అది మరింత పరధ్యానానికి మాత్రమే దారితీస్తుంది. ఊహలను విచ్ఛిన్నం చేయడం మాత్రమే ప్రభావవంతమైన చర్య. భగవద్గీత 4.33 యొక్క ముఖ్య సందేశం ఇదే. గీతలో వివరించబడిన యజ్ఞం ఒక త్యాగం, ప్రోగుచేయుట కానే కాదు.

---

 

-X-X- సమాప్తం -X-X-

220. gaTTigA delusukoMTE kannadE kaMTi guruma (గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ)

ANAMACHARYA

220. గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ

gaTTigA delusukoMTE kannadE kaMTi guruma

తెలుగులో చదవడానికి ఇక్కడ నొక్కండి. 

Perception and imagination: unreliable guides to truth.

Introduction:

This poem stands as a timeless benchmark.  If there is any purpose to read poetry, this poem is that very reason - engraved not just on copper plates, but on the soul of literature itself. 

Thematic Insight – గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ: 

SYNOPSIS

Pallavi

True knowledge resides within, but one must perceive it with intense focus, free from illusions. What obscures our vision are our own eyes, weaving a veil of delusion that blinds us.

First Stanza:

All that we observe externally—the fertile fields, the rituals, the world's commotion—is deceptive. This entire outer world is a stage set for illusion. What we accept as truth is often merely a spectacle, a projection of our bewildered mind. 

Second Stanza:

Space itself, devoid of form, becomes the canvas for all forms. The invisible gives birth to the visible. From this unseen void emerge the entire sensory world and even divine incarnations. The most formless, untouched dimension becomes the very source of our deepest entanglements. 

The Sky (mind) is Empty. We fill it with stories.

Third Stanza:

The true journey commences only when one turns inward. All experience—worldly pleasure, spiritual discipline—is rooted in the inner self. And there, in that silent abode, dwells Lord Venkateswara. He is not distant. Liberation is not elsewhere. The ultimate reality is intimate, immediate, already within you - recognize it, and open the doors of your mind.

అధ్యాత్మ కీర్తన​
రేకు: 158-2 సంపుటము: 2-276	Copper Leaf:158-2 Volume: 2-276
గట్టిగాఁ దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది ॥పల్లవి॥   బయలే పంటలు వండె బయలే పాఁడి విదికె బయలు ప్రపంచమై భ్రమయించెను బయటనే ప్రకృతియు బయటనే జీవులు బయటనే బ్రహ్మము పరిపూర్ణమాయె ॥గట్టి॥   ఆకసము చూలాయ నాకసము రూపులాయ- నాకసము సంసారమై యలవడెను ఆకసాన దివియును నాకసాన లోకములు ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను ॥గట్టి॥   అంతరంగమే భోగము అంతరంగమే యోగము అంతరంగమే అన్నిటి కావాసమయ్యే అంతరంగాన శ్రీవేంకటాధిపుఁ డున్నవాఁడు అంతరంగాన మోక్షము అతఁడే యొసఁగెను ॥గట్టి॥	gaTTigA delusukoMTE kannadE kaMTi guruma daTTamaina suj~nAnamu tanalOnE vunnadi ॥pallavi॥   bayalE paMTalu vaMDe bayalE pADi vidike bayalu prapaMchamai bhramayiMchenu bayaTanE prakRtiyu bayaTanE jIvulu bayaTanE brahmamu paripUrNamAye ॥gaTTi॥   Akasamu chUlAya nAkasamu rUpulAya- nAkasamu saMsAramai yalavaDenu AkasAna diviyunu nAkasAna lOkamulu AkasAna SrIhari yavatAramaMdenu ॥gaTTi॥   aMtaraMgamE bhOgamu aMtaraMgamE yOgamu aMtaraMgamE anniTi kAvAsamayyE aMtaraMgAna SrIvEMkaTAdhipu DunnavADu aMtaraMgAna mOkshamu ataDE yosagenu ॥gaTTi॥

Details and explanations:

గట్టిగా దెలుసుకొంటే కన్నదే కంటి కురుమ
దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది ॥పల్లవి॥

gaTTigA delusukoMTE kannadE kaMTi guruma

daTTamaina suj~nAnamu tanalOnE vunnadi ॥pallavi॥

కురుమ = Long wool;

Literal Meaning:

గట్టిగా తెలుసుకొంటే (gaTTigA delusukoMTE) – If one were to know with firmness, with resolute clarity (that there's nothing beyond)

కన్నదే కంటి కురుమ (kannadE kaMTi guruma) – it is the eye itself that wraps wool around itself (i.e., the delusion is self-imposed).

దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది (daTTamaina suj~nAnamu tanalOnE vunnadi) – Dense, profound knowledge (true knowing) is already within oneself.

---

Philosophical Discussion:

At first glance, the pallavi sounds deceptively simple. But what it unveils is a deep insight about the human condition: The eye (symbolizing perception or cognition) deceives itself. 

The veil is not external. It is woven by the seer himself, like a spider spinning a web that eventually entraps it.

And most strikingly, what we seek is not elsewhere — true wisdom lies within, quietly obscured by our own projections.

Entire song is based on this deception we come under curiosity to know. What we consider is virility, that curiosity based on past data is a problem, is a blockage. Let us delve further into this from various parallels.

Lastly the wording దట్టమైన సుజ్ఞానము తనలోనే వున్నది (daTTamaina suj~nAnamu tanalOnE vunnadi) is indicating -not a dense and powerful knowledge – but uncovering of something already present within. It is like the svadharma mentioned in the Gita — a personal illumination, known only to the individual, the inner meaning and purpose of his own life.

---

Gita Parallel – Chapter 3, Verse 39
आवृतं ज्ञानमेतेन ज्ञानिनो नित्यवैरिणा |
कामरूपेण कौन्तेय दुष्पूरेणानलेन च || 3-39||

āvṛitaṁ jñānam etena jñānino nitya-vairiṇā
kāma-rūpeṇa kaunteya duṣhpūreṇānalena cha

Even the greatest scholar finds their knowledge blunted, caught in the snare of desires. This all-encompassing, unyielding craving, burning like an eternal fire, is the eternal enemy of knowledge. 

Here, desire isn't just about physical things; it includes the thirst for knowledge, the need for validation, the effort to outshine others, the yearning for recognition – all these veil our understanding.

---

Jiddu Krishnamurti’s Insight: 

“Each of us has an image of what we think we are or what we should be, and that image entirely prevents us from seeing ourselves as we are.”'

Like the wool in Annamacharya’s line, this self-image wraps around us, subtly yet tightly. We no longer see what is. We see only what we expect, hope, or fear.

---

Painting Parallel – Magritte’s “The Pleasure Principle” (1937)

In Magritte’s haunting surrealist portrait (as above): A bust of well-dressed man is shown, but his face is completely obliterated — not by shadow or absence, but by a burst of blinding white light. This light doesn’t reveal — it obstructs. The radiating light not of ignorance, but the man's excessive dependence on the intellect — the desire to know, present, appear composed and enlightened. 

Through this deceptively simple yet deeply resonant image, Magritte reveals the fundamental flaw in human nature. He is, in fact, a philosopher - speaking with the quiet precision of a scientific law, yet with a depth that remains elusive to most observers.

Just as in Annamacharya's line, where the eye deceives itself, here the face is self-concealed by a dazzling ego-light. The man is “seen” only by what covers him. The light, like the wool, prevents true vision.

---

Annamacharya is not merely warning about ignorance. He is warning about self-deception — the most sophisticated kind, born of intellect, ego, and desire.

True vision (గట్టిగా తెలుసుకొంటే) requires ruthless clarity, a courage to see without filters. The eye must stop dressing up its own illusions. Annamacharya takes this a step further. The wool is not just a metaphor for ignorance; it is a veil we actively draw over our own awareness, often unknowingly. Like a man cutting the branch he is sitting on, we sabotage insight from within - and we mistake that very blindness for clarity.

---

First Stanza

బయలే పంటలు వండె బయలే పాఁడి విదికె

బయలు ప్రపంచమై భ్రమయించెను

బయటనే ప్రకృతియు బయటనే జీవులు

బయటనే బ్రహ్మము పరిపూర్ణమాయె ॥గట్టి॥

 

bayalE paMTalu vaMDe bayalE pADi vidike

bayalu prapaMchamai bhramayiMchenu

bayaTanE prakRtiyu bayaTanE jIvulu

bayaTanE brahmamu paripUrNamAye ॥gaTTi॥ 

Meaning: Observing the external world – the crops, livestock, and other visible means of survival – leads humanity to mistakenly believe that this outward reality alone constitutes the entirety of the knowable world and the ultimate truth. Nature and all living beings appear to exist solely in this external realm. Humans then place their trust in Brahma, the creator, and other more powerful, transcendent forces, hoping for complete protection through their worship. In this verse, Annamacharya directly addresses these outwardly perceptible aspects, and dismisses them as incomplete.

---

Commentary: Commentary: Annamacharya always maintained that unless outer world is forgotten, there is no way enter inner realm. See the Pallavi of another keertana below: 

వెలుపల మఱవక లోపల లేదు వెలుపలఁ గలిగిన లోపల మఱచు

చలమున నిదియే ఘడియ ఘడియకును సాధించిన సుఖమటు దోఁచు॥పల్లవి॥

 

velupala ma~ravaka lOpala lEdu velupala galigina lOpala ma~rachu

chalamuna nidiyE ghaDiya ghaDiyakunu sAdhiMchina sukhamaTu dOchu  ॥pallavi॥ 

 

Meaning: Unless the outer is forgotten, the inner realm remains unseen. If you hold on to what lies outside, the inner slips away unnoticed. Through stubborn persistence, you may feel, hour by hour, that you are progressing - yet what is truly gained is but a hollow illusion.

"The external world is a complex interconnected maze, created for the sustenance of living beings. However, Annamacharya contends that it lacks inherent spark vital for independent existence, being merely an evolution of inner contemplations."

---

Second Stanza

ఆకసము చూలాయ నాకసము రూపులాయ-
నాకసము సంసారమై యలవడెను
ఆకసాన దివియును నాకసాన లోకములు
ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను ॥గట్టి॥ 

Akasamu chUlAya nAkasamu rUpulAya-

nAkasamu saMsAramai yalavaDenu

AkasAna diviyunu nAkasAna lOkamulu

AkasAna SrIhari yavatAramaMdenu    ॥gaTTi॥

Akasamu (The Sky) = Indicative of that which is unseen, that which is unknown (for easy understanding it may be taken as mind). 

Literal Meaning:

• ఆకసము చూలాయ (Akasamu choolaya) - (That which is unseen, imagination) is pregnant with umpteen possibilities. Its potential is limitless.
• నాకసము రూపులాయ (Naakasamu roopulaaya) - It can create any number of forms without restriction.
• నాకసము సంసారమై యలవడెను (Naakasamu samsaaramai yalavadenu) - That mental realm has become the world for humans and we live there happily (What a weak foundation we stand upon!).
• ఆకసాన దివియును (Akasāna diviyunu) - Humans imagined heaven (It's a fabricated realm where no one can truly go. One can create endless barriers and fabricate countless tales about it).
• నాకసాన లోకములు (Naakasāna lokamulu) - Why stop at one? (We live based on imagination. We are completely sold to such fictions).
• ఆకసాన శ్రీహరి యవతారమందెను (Akasāna Srihari avataaramandenu) - Even the incarnation of Srihari is imagined in that unseen world. 

If everything is virtual, what is real?

---

This stanza elucidates the dangers arising from the power of imagination.

Annamacharya is not mocking faith; rather, he is revealing the subtle delusion in believing our imagined realms.

The unseen becomes a blank canvas for mental forms.

These forms transform into worlds, heavens, philosophies, and even gods.

And ultimately, they become our samsara – this illusory reality in which we engage.

The world of beliefs, doctrines, and fears is often constructed upon foundation which we cannot directly verify. It is just as incomplete as Outer. 

Finally: The Sky is Empty. We fill it with stories.

---

Annamacharya is not denying the reality of Śrīhari - far from it.

He affirms that Śrīhari is real, but our imagination of Him is not.

That is the heart of the problem: Instead of seeking or feeling the real Śrīhari, we settle for a mental picture, shaped by our desires, fears, or doctrines. 

This stanza is a gentle but firm warning: The Divine is not in the imagined heavens or mental images. He is in the real — and that real can only be felt, not constructed by imagination. 

---

What Bhagavad Gita 4.33 says on this unseen ఆకసము Akasamu (The Sky) 

"Examining the shloka "श्रेश्रेयान्द्रव्यमयाद्यज्ञाज्ज्ञानयज्ञ:… ज्ञाने परिसमाप्यते śreyān dravyamayādyajñāt... jñāne parisamāpyate || 4-33 ||", it discusses yajna (~sacrifice) of knowledge gained through experience and perception. No one can simply discard memory and knowledge voluntarily; that's essentially impossible. So, what does this verse from the Gita actually mean? It suggests this state might be possible when the mind is still, almost in a state of detachment or unconsciousness. This will never happen if the mind is constantly occupied with meaningless chatter. (Essentially, inner peace and calm are a must). 

The core idea of this Gita shloka is that mental and intellectual speculation, along with second-hand knowledge (i.e., information acquired by hearsay rather than direct experience), must also dissolve. Only then true yajna may be realized."

---

What are these Imaginary Worlds?

A Compelling Story Inspired by the Surrealist Painting: The Philosopher's Lamp

 

In the painting "The Philosopher's Lamp" (originally titled "Où sont les neiges d'antan?" meaning "Where are the snows of yesteryear?"), Magritte presents a man with a serious gaze, alongside a melting candle. The man's long nose slowly transforms into a pipe as he looks directly at the viewer. To his left, the candle appears to be a serpent-like form, winding down from somewhere onto the table. A teal (blue-green) background lends a strange, dreamlike haze to the painting. 

This long nose transforming into a pipe suggests how our thoughts can turn inward, circling back on themselves. These thoughts don't find a way to the outside world; they revolve internally, reflecting each other like a hall of mirrors. 

The lighted candle –– represents a personality (burning and consuming itself in its inner fire) that gives light to others. Moreover, the candle's elongated, serpentine appearance suggests the capacity for continuous energy even with limited fuel. 

By combining the man, the candle, and the man looking at the viewer in this painting, Magritte expresses a profound truth: "Man desires freedom, but he loves more the forms of freedom he creates in his imagination." He immerses himself in illusions while singing songs of liberation; however, he wants to avoid the rigorous discipline required for true freedom. In this way, Magritte silently places humanity's inherent contradiction before the viewer. 

In this painting, Magritte symbolically warns that man, by drowning in the illusion he himself creates, loses the true freedom he desires. He silently conveys that if man does not recognize the difference between "freedom" and "illusory freedom" within himself, he will melt like butter before the fire he himself has kindled.

---

Third Stanza

అంతరంగమే భోగము అంతరంగమే యోగము
అంతరంగమే అన్నిటి కావాసమయ్యే
అంతరంగాన శ్రీవేంకటాధిపుఁ డున్నవాఁడు
అంతరంగాన మోక్షము అతఁడే యొసఁగెను ॥గట్టి॥

aMtaraMgamE bhOgamu aMtaraMgamE yOgamu

aMtaraMgamE anniTi kAvAsamayyE

aMtaraMgAna SrIvEMkaTAdhipu DunnavADu

aMtaraMgAna mOkshamu ataDE yosagenu  ॥gaTTi॥ 

 

Literal Meaning: The inner self alone is joy, the inner self is all that we possess. The inner self is the abode of everything. Sri Venkateswara resides within that inner self. It is He who liberated me from bondage and granted me freedom. 

---

Explanation and Discussions: 

The inner self:

What defines our inner being? Does it reside hidden within the heart's core? What is it that registers the pain of a prick, the pleasure of sweetness, and the sensation of fear? The inner self transcends a simple accumulation of thoughts; it is a tangible, living essence. As Annammacharya stated, "Do not equate it with mere intellect." 

That which lacks awareness of its own mortality, that which seeks its own nature, is ignorance. 

Considering these two ideas together, if we perceive the inner self as a bridge connecting our external and internal worlds, the notion of controlling it through software arises. This control has been pursued throughout human history in diverse ways, yet millennia have passed without its discovery. Perhaps the capacity for such a discovery eludes human intellect. We cannot grasp it in our waking hours, nor can we perceive it in the darkness. Thus, we have gained a general understanding of what the inner self entails. The one who attains this inner self is the master of their own being.

---

Consciousness: Our current understanding of awareness is limited, like seeing through a fog. True knowledge emerges only when this fog of ignorance dissipates. What we think of as consciousness is largely a collection of second-hand opinions and borrowed ideas; it's an external facade, not our authentic inner being. 

Annamacharya points out that we can't directly experience pure consciousness. He emphasizes that our inner being is the space where the divine manifests. Therefore, liberation comes from recognizing this inner truth, not from external practices. We must find liberation, or Sri Hari, within ourselves; it's not to be found in other realms. Much like contemporary philosophers, Annamacharya rejects the concept of other worlds.

---

Annamacharya states that there is no need to seek happiness, spiritual experience, or liberation anywhere outside. All these are rooted within. What we currently consider consciousness is merely filled with second-hand opinions and misconceptions that have come from the outside. That is not the true inner self—it is merely an outer layer. 

Here, Annamacharya speaks of our inability to directly experience consciousness. The inner self is—he emphasizes—the place where the Divine can manifest directly. However, liberation does not come from external efforts, but from recognizing the true presence within. 

---

A SWAN's Spiritual Journey by Hilma Af Klint.

Hilma af Klint's "Swan No. 9" employs symbolism to depict a spiritual progression from duality to oneness. A central line bisects the composition, with one side representing life as we currently perceive it, and the other representing death. This division is most part of the picture is rigid and opaque boundary. On the right side, prominent crystalline shapes suggest our attachments to what is temporary. Moving towards the center of the image, smaller crystals imply a detachment from intense intellectualization.  

Further to the left, these crystals dissolve into dots, symbolizing the complete dissolution of the ego. From these dots, rays of light emanate and converge at the center, culminating in a luminous flower. This convergence of the two opposing sides signifies both liberation and equilibrium. For someone who attains this state, the distinction between life and death ceases to exist. Ultimately, the painting proposes that humanity can transcend perceived divisions and achieve genuine unity. It suggests that everyone has the potential to connect with their authentic consciousness. (For a more detailed explanation, click on the link: Hilma af Klint's "Swan No. 9").

Discussion on the painting:

Our present existence occupies one of these perceived planes, while the other remains veiled. This veil is our own constructed knowledge, an impenetrable barrier. When this barrier is shattered, true understanding dawns. Man arrives at irrefutable knowledge, and clarity illuminates all. Such a being embodies living truth, an authentic existence without pretense. 

"We create an internal division, then seek an external truth. Yet, when we observe with pure, unwavering awareness, separation dissolves - the very act of observation reveals the truth itself. This echoes Annamacharya's insight: 'The Antaranga (inner-self) is both the realm of bondage and the realm of liberation, for duality has never been real.'

---

ANNAMACHARY's MIND:

He emphasizes (ఆకాశ పాకాశ మరుదైన కూటంబు/ లోకరంజకము తమలోనిసమ్మతము Ākāśa pākāśa marudaina kūṭambu। Lōkarañjakamu tamalōnisam'matamu) = This world in which we live—strange, chaotic, tender, brutal—this itself is the place of liberation. Accepting it as it is, without a trace of doubt, is the sole meaningful action for humankind. All else is irrelevant. 

Moksha isn't a concept, a fantasy, or a destination. It's not something to attain after death; rather, it's the essence of truly living now. Currently, we become entangled in countless activities, only leading to further distraction. The only effective action is to dismantle our imagination. This is the core message of Bhagavad Gita 4.33. The Yagna described in the Gita is a sacrifice, not an accumulation.

-X-X-The End-X-X-