T-227. సచరాచరమిదె సర్వేశ్వరుఁడే

 తాళ్లపాక అన్నమాచార్యులు

227. సచరాచరమిదె సర్వేశ్వరుఁడే

 For English version press here 

ఉపోద్ఘాతము

మొదటి పంక్తి చూస్తూనే భగవద్గీతలో సంజయుడు చెప్పినట్టు (“తత్రైకస్థం జగత్ కృత్స్నం ప్రవిభక్తమనేకధా” 11-13) = ‘ఆ దేవదేవుని శరీరము యందు, సమస్త బ్రహ్మాండములన్నీ ఒక్క చోటే ఉన్నట్టు అర్జునుడు దర్శించాడు’ అన్న మాటలు గుర్తుకు వస్తాయి. 

అయితే దీనిని అన్నమాచార్యులవారి ఇంకొక​ కీర్తనతో కలిపి చదవాలి  “వెలినుండి లోనుండి వెలితిగాకుండి /  వెలి లోను పలుమారు వెదకేవె గాలి”       (భావము: మానవుడా! బయటలోను లోపలలోను వెలితి లేకుండా నిండి వున్న  ఆ దైవమును తిరిగి తిరిగి బయట వెదకేవు దేనికని?) 

ఈ రెండింటినీ కలిపి చూస్తే అన్నమాచార్యులవారు అర్జుని మాదిరిగా బయట కనబడుతున్న దృశ్యమును గురించి చెప్పలేదు వారు తమ నిశ్చలమైన మనసుతో అచంచలమైన భక్తితో, దైవముతప్ప తనకు వేరు మార్గం లేదని, సర్వస్వము ఒడ్డి, శరణాగతిని పొందారు. 

ఆ నిర్వికల్ప స్థితిలో వారు తమకు ప్రత్యక్ష అనుభవమునకు వచ్చినది మనకు కీర్తనములుగా చెప్పిరి. ఈ కీర్తన పరీక్షగా చూచిన అన్నమాచార్యుల వారి స్థితి అర్జునుని వంటిది కాదు అని తెలియవచ్చును. అర్జునునికి భగవానుడు దివ్యదృష్టి ఒసగుటచేత విశ్వరూపమును వీక్షించగలిగినాడు (11-8 న తు మాం శక్యసే ద్రష్టుమనేనైవ స్వచక్షుషా ). అన్నమాచార్యులు తమ యోగ దృష్టి చేత అర్జును కనిపించిన దృశ్యమునే కనిరి అనుకోవచ్చును. 

సామాన్యులు భగవంతుని భజించి తృప్తి పడుదురు. ఇహసుఖాలకే మనసు ఇచ్చినవారు దైవాన్ని గుర్తించలేరు. యోగులు ఆ పరమాత్మ తత్త్వమును తెలియుదురు. యేది రాత్రియై కనులు గానలేకున్నవో దానియందు రమింతురు (2-69 యా నిశా సర్వభూతానాం తస్యాం జాగర్తి సంయమీ).

 

అధ్యాత్మ కీర్తన

రేకు: 320-5 సంపుటము: 4-116

సచరాచరమిదె సర్వేశ్వరుఁడే పచరించి యీతని భావింపు మనసా ॥పల్లవి॥   కదలెటి దంతయు కమలారమణుని- సదరపు సత్యపు చైతన్యమే నిదిరించెటి యీనిశ్చేష్టజగమును వుదుటున నాతఁడు వుండేసహజమే ॥సచరా॥   కలిగివుండినదె కల దింతయు హరి- నలుగడఁ బరిపూర్ణపుగుణమే మలల్సి లేనిదియు మహిమల నాతని- నిలుకడగలిగిన నిర్గుణమే   ॥సచరా॥  జీవరాసులగు సృష్టియింతయును శ్రీవేంకటపతి చిత్తంబే కైవల్యమె లోకపు టిహముఁ బరము భావించ నేర్చిన పరమవిదులకు   ॥సచరా॥

 

Details and Explanations: 

సచరాచరమిదె సర్వేశ్వరుఁడే

పచరించి యీతని భావింపు మనసా ॥పల్లవి॥ 

పచరించి = ఇక్కడ “పచ” అంటే వంట. పచరించి అంటే పరిపక్వము చెందిన అని తీసుకొనవలెను; భావింపు  = సత్యముగా అనుభవించు; 

భావము: ఈ చరాచర జగత్తంతా సర్వేశ్వరుడే. పరిపక్వత పొందిన మనసుతో అతడిని నీలోనే తెలియుము.

---

వ్యాఖ్యానం:

ఈ పల్లవి మూసలో పోసిన భక్తిలా అనిపించవచ్చు. కానీ జాగ్రత్తగా దృష్టి పెడితే — ఇది అద్భుతమైన అద్వైత భావనకి, అనుభూతి మీద ఆధారపడిన తాత్త్విక దృష్టికి మూలమవుతుంది.

---

పచరించి యీతని భావింపు మనసా:

పచరించి అంటే పక్వము చెందు. ఇక్కడ పరిపక్వం చెందేది మనసు. “పచరించి యీతని భావింపు మనసా” అంటే పరిపక్వమైన మనసుతో చూచిన ఆ భగవంతుని భావనను వాస్తవముగా అనుభూతి చెందవచ్చును అని చెప్పారు. (“జ్ఞానీ త్వాత్మైవ మే మతమ్” భగవద్గీత​ 7-18) 

---

"పచరించి యీతని భావింపు మనసా"
ఈ పాదం విప్లవాత్మకం.
ఊహించేదానిని “నమ్ము” అని కాదు —
"పక్వత పొందిన మనసు మాత్రమే దీనిని భావించగలదు" అనే సూచన. 

ఇక్కడ పచరించి అన్న పదం ఎంతో గరిమ గలది—

ఆచార్యులవారి ఇంకొక కీర్తన మననం చేసుకుంటే బాగుంటుంది

పెఱుగఁగఁ బెఱుగఁగఁ బెద్దలమైతిమి నేము

(= వయస్సు పెరిగినా పరిపక్వత రాలేదు.

జీవితమంతా పళ్లునూరటంలోనే వృధా చేసుకున్నాము.

కట్టకడపటిది చూడనేలేదు)

---

 కర్తృత్వం లేని భావన

"పచరించి యీతని భావింపు మనసా"
అది మనసు రూపాంతరాన్ని సూచిస్తుంది —
అజ్ఞానంతో, స్పందనలతో నడిచే ముడితనపు స్థితి నుంచి
అంతర్ముఖమైన, శాంతమైన, పక్వమైన స్థితికి.

ఈ విధమైన పరివర్తితమైన మనసే
ఈ  విశ్వము యొక్క​ ఏకత్వాన్ని అనుభవించగలదు. 

ఇక్కడ "భావింపు" అన్నది కర్తృత్వం లేని భావన.

ఇది కర్తృత్వాన్ని పూర్తిగా తొలగించి,

ఇక్కడ “నేను గ్రహించాను” అనే గర్వమును కాక​

"మనసు భగవంతునితో ఐక్యమై

ఆ అనిర్వచనీయమైన  ఏకత్వపు ఆలింగనమును"

చూపించుచున్నది.

---

 జీవిత సత్యం. అనుభూతి.

ఇది చేతనావస్థ​ జోక్యం లేకుండా చూసే దృష్టి—
ఇదే జిడ్డు కృష్ణమూర్తి ​చెప్పిన

చూచువాడు లేకయే చూచుట

(seeing without the seer)

ఈ పల్లవిలో కవిత్వపు కోణం లేదు—
జీవిత సత్యం. అనుభూతి.
అన్నమాచార్యులు పదాలు—
తానుభవించిన దాన్ని చెప్పేందుకు వ్రాశారు.

---

మొదటి చరణం:

కదలెటి దంతయు కమలారమణుని-

సదరపు సత్యపు చైతన్యమే

నిదిరించెటి యీనిశ్చేష్టజగమును

వుదుటున నాతఁడు వుండేసహజమే ॥సచరా॥

---

భావము:

ఈ సృష్టిలోని ప్రతీ కదలిక​, ప్రతీ జీవి,  —

కమలారమణుని సత్యభరితమైన చైతన్యమే.

అలాగే, నిశ్చలంగా, నిస్సత్తువగా అనిపించే

ఈ స్థూల ద్రవ్య ప్రపంచమూ —

అతడిగా వెలిసిన పరబ్రహ్మ స్వరూపమే;

అదే భగవానుడు తానై వున్న సహజ స్థితి.

---

వ్యాఖ్యానం:

విప్లవాత్మకమైన అనుభూతి

ఈ చరణంలో అన్నమాచార్యులు

సూక్ష్మమైన, లోతైన, విప్లవాత్మకమైన అనుభూతిని అందిస్తున్నారు:

కదలిక ఉన్నదంతా — చైతన్యానికి రూపం.

అది కమలారమణుని ప్రణాళిక —

సదరపు సత్యపు చైతన్యం —

అనగా నిస్సందేహమైన సత్యంగా కనబడే చైతన్యమే.

 

కానీ, ఆయన అక్కడ ఆగడం లేదు.

మనకు నిర్జీవంగా కనిపించే, కదలికలేని ఈ జగమూ —

అన్నమయ్య దృష్టిలో అదే పరమాత్మ సహజ స్థితి.

---

సర్వం జగన్నాధం

మనం "చలనాన్ని" ప్రాణంగా అనుకుంటాం;

"నిశ్చలత"ని శూన్యం లేదా తక్కువగా అంచనావేస్తాం.

కానీ ఇక్కడ అన్నమయ్య చెప్పే నిజం:

కదలికలో ఉన్నది శ్రీహరి.

నిశ్చలతలోను ఉన్నది కూడా శ్రీహరియే.

---

 సత్యము అనిశ్చయము

ఇది భగవద్గీత 13-13వ శ్లోకాన్ని గుర్తుచేస్తుంది:

"అనాదిమత్పరం బ్రహ్మ న సత్తన్నాసదుచ్యతే " —

ఆ పరబ్రహ్మము సత్ (ఉన్నది) అనిగాని, అసత్ (లేదని) అనిగాని చెప్పబడదు.

---

సత్యము యొక్క విలోమ తత్వం ప్రకాశింపజేశారు

అదే గీత 4-18లో ధ్వనిస్తుంది:

“కర్మణ్యకర్మ యః పశ్యేత్ అకర్మణి చ కర్మ యః..”

కర్మలో అకర్మను, అకర్మలో కర్మను చూడగలవాడే మేధావి.

---

అన్నమయ్య ఇక్కడ శ్రీహరిని తత్వాన్ని వర్ణించడమే కాదు —

మన చూపులను పూర్తిగా మార్చే విధంగా మార్గనిర్దేశం చేస్తున్నారు:

---

 సహజ స్థితి

నిశ్చలంగా, మౌనంగా, శూన్యంలా అనిపించే ప్రతి వస్తువులో

దైవిక చైతన్యం నిండి ఉంది.

సాధనల పేరుతో, జ్ఞానార్జన పేరుతో

మనము శక్తిని వృధాచేస్తున్నాం.

కాని సర్వవ్యాపియైన పరమాత్మ —

శ్రమించడు, అలసిపోడు, విశ్రమించాల్సిన అవసరం లేదు.

అన్నీ తానై వుంటాడు — కదలికలోను, నిశ్చలతలోను.

అది ఆయన సహజ స్థితి.

 

ఆ స్థితిని మనం అర్థం చేసుకోవాలంటే —

కలతల ప్రపంచం విడిచి,

శూన్యంలోకి మెల్లగా ప్రవేశించాలి.

అక్కడే జీవనం;

అప్పుడే జ్ఞానం

---

రెండవ చరణం:

కలిగివుండినదె కల దింతయు హరి-

నలుగడఁ బరిపూర్ణపుగుణమే

మలల్సి లేనిదియు మహిమల నాతని-

నిలుకడగలిగిన నిర్గుణమే ॥సచరా॥ 

మలల్సి లేనిదియు = వెనుకకు మరలవలసి లేనిదియు, no need to turn back;

---

భావము:

ఈ కనిపించే జగత్తు — హరిచైతన్యమే.

మనకు క్రొత్తగా కనిపించునది ఏదీ లేదు.

విశ్వం నలుగడల అతడి వ్యాప్తి పరిపూర్ణము. 

 

శ్రీహరి మహిమల వలన

దీని నుండి వెనుకకు మరలవలసిన అవసరమేలేదు.

 

గమనించగలవారికి.

అపూర్వమైన ఆ నిర్గుణతత్వం —

ఈ మాయా-లోకంలోనూ నిలిచి ఉంటుంది,

---

వ్యాఖ్యానం:

పరమసత్యం అనేది ఈ ప్రపంచాన్ని విడిచివున్నది కాదు.

భగవంతుని చైతన్యం, పరమ నిశ్చలత,

పరిపూర్ణమైన సహజత్వంతో జగత్తంతా వ్యాపించివుంది.

నిలుకడగా ఆ నిర్గుణమును పరిశీలించిన కానీ

వెంకటపతి మహిమలను తెలియలేము.

---

మూడవ చరణం:

జీవరాసులగు సృష్టియింతయును

శ్రీవేంకటపతి చిత్తంబే

కైవల్యమె లోకపు టిహముఁ బరము

భావించ నేర్చిన పరమవిదులకు ॥సచరా॥

---

భావము:

ఈ సృష్టిలోని జీవరాశులన్నీ
శ్రీ వేంకటపతి యొక్క చిత్తప్రకంపనలే.
‘కైవల్యం’ అనేది —
ఈ లోకమునూ, పరలోకమునూ
ఒకే అంతరదృష్టిలో దృఢంగా పట్టే స్థితి.

అలాంటి స్థితిని
చదువులతో కాదు —
జ్ఞానంతో, పరిశీలనతో, స్థితప్రజ్ఞతతో
గ్రహించి, సాధించగలవారే
పరమవిదులు.

---

వ్యాఖ్యానం:

నిశ్శబ్ద ప్రసరణ:

ఈ చరణంలో అన్నమయ్య

ఆధ్యాత్మికత పట్ల మన ధారణను పూర్తిగా మార్చేస్తారు.

మనలో చాలా మంది

“ఈ లోకం నిజం”

మరియు

“మోక్షం” అనేది ఈ జన్మ తరువాతి దశ అని కానీ

ఎక్కడో శ్రీమహావిష్ణువు వుండు ప్రదేశమనో భావిస్తారు.

కానీ అన్నమయ్య అలా అనటంలేదు —

ఈ రెండూ వేర్వేరు కావు.

ఒకే జగత్సంబంధమైనవి, సక్రమమైనవి

ఒకే సముద్రము నుండి ఉద్భవిస్తున్న అలల వలె

జీవరాశులన్నీ

ఒకే చిత్తాంతరంలో కలుగుతున్న అనుభవాలే

---

కైవల్యమంటే ఏమిటి?

పరిమితులు లేవు. విధించుకున్నవి.

సర్వమును గ్రహించి, సత్యంగా చూచుట​.

కనులు తెరిచి

ఈ లోకమునూ, మరణానంతర స్థితినీ

ఒకే సమయంలో జ్ఞానదృష్టితో చూడగలగడమే కైవల్యం.

"యః పశ్యతి తథాత్మానమ్ అకర్తారం స పశ్యతి"

 

అందుకే అన్నమయ్య అంటారు:

“కైవల్యమే లోకపు టిహము బరము”

లోకానికి సర్వసమ్మతిని తెలుపకుండా

మరణమును అనుభూతి చెందని మోక్షం లేదు.

ఈ రెంటినీ ఒకే బౌద్ధిక శక్తిలో చూడగలగడం —

వాని గరిమను, ప్రకాశాన్నీ అంగీకరించడమే —

మోక్షం.

---

 “పరమమనేదొక్కటే ప్రపంచమొక్కటే”
ఈ లోకము పరము వేరు వేరు లోకాలు కావు. 

విశ్వమంతా వ్యాపించి వున్నదొకటే. 

"ఎదుట నెవ్వరు లేరు యింతా విష్ణుమయమే"

---

నిజమైన విద్య ఏమి?

పరమాత్ముని పొగడటం, లేదా నామస్మరణ చేయడం —

మంచివే. కానీ అవి పరిష్కారాలు కావు.

అన్నమయ్య దృష్టిలో ‘విద్య’ అనేది గ్రంథాలతో వచ్చిన మేధస్సు కాదు.

పరమవిదులు అంటే —

అచంచలమైన స్పష్టత గలవారు

శూన్యములో నిలిచే ధైర్యం.

అవధులులేని నిశ్శబ్దంలో మేల్కొని ఉండే సామర్థ్యం.

భ్రమలో తడబడకుండా,

వ్యక్తంచేయలేని తేటదనముతో చూచువారు.

మాయను నిష్కపటంగా (నిర్వ్యాజంగా ) చూసే వారు.

భ్రమల లోలకానికి చిక్కుకోనివారు.

వారే అసలైన జ్ఞానులు.

---

 విశృంఖల జీవితం:

ఈ పంథాలో అన్నమయ్య

ఒక గూఢమైన హెచ్చరికనిచ్చారు:

గతించిన​

రాజులు, చక్రవర్తులు, కవులు, తత్త్వవేత్తలు,

ధనికులు, పేదలు, కళాకారులు, తపస్వులు —

ఎవ్వరూ ఈ అసలుసిసలైన విద్యా బోధనను

వారసత్వంగా ఇవ్వలేకపోయారు.

వారంతా వచ్చారు. పోయారు.

మనమేమి నేర్వలేదు.

తరువాతి తరంవారిని అజ్ఞానంలోకి మనమే తోసేస్తున్నాం.

వారి జీవితాలను

అలసటతోను, ఆరాటముతోను కూడిన శ్రమగా మార్చేస్తున్నాం.

ఆ శ్రమైక జీవితం కేవలం బ్రతుకుదెరువు మాత్రమే.

వీటికి అతీతముగా వున్నదే అసలు విద్య.

దానిని అందిపుచ్చుకోకుంటే నిజమైన దురదృష్టం.

---

భగవద్గీత అనుసంధానం:

భగవద్గీత 2.69 లో ఇది స్పష్టంగా చెప్పబడింది:
“యా నిశా సర్వభూతానాం తస్యాం జాగర్తి సంయమీ...”
నిద్రపుచ్చే తామసపు అంధకారంలో 

ఈ జనమంతా మునిగివుంటే

జ్ఞాని మేల్కొని ఉంటాడు.

ఆ సత్యాన్ని వాస్తవముగా చూడగలవాడే మేధావి.

అన్నమయ్య పిలుపు ఇదే:

భక్తిలో వుండు. కానీ వివేకంతో.

నమ్మకం ఉంచు. కానీ అన్వేషణతో.

భయపడకు. కానీ ఆగి, పరీక్షగా చూడు.

అదే విద్య.

అదే మోక్షము.

---